Radziecka strefa okupacyjna w Niemczech
Podstrony: 1 [2] [3]
Język rosyjski (ros. русский язык, russkij jazyk; dawniej też: język wielkoruski) – język należący do grupy języków wschodniosłowiańskich, posługuje się nim jako pierwszym językiem około 145 mln ludzi, ogółem (według różnych źródeł) 250-300 mln. Jest językiem urzędowym w Rosji, Kirgistanie i na Białorusi, natomiast w Kazachstanie jest językiem oficjalnym oraz jest jednym z pięciu języków oficjalnych a jednocześnie jednym z sześciu języków konferencyjnych Organizacji Narodów Zjednoczonych. Posługuje się pismem zwanym grażdanką, graficzną odmianą cyrylicy powstałą na skutek jej upraszczania.Sektory Berlina – po zakończeniu II wojny światowej stolicę Rzeszy poddano pod wspólny zarząd aliantów, dzieląc je na sektory pod okupacją poszczególnych władz wojskowych. We wschodniej części władzę sprawował komisarz oddelegowany przez wojska radzieckie, natomiast część zachodnia została podzielona na 3 strefy okupacyjne, tj. francuską, brytyjską i amerykańską.
Radziecka strefa okupacyjna w Niemczech (niem. Sowjetische Besatzungszone, SBZ; ros. Советская зона Германии) – obszar środkowych (w granicach przedwojennych) lub wschodnich (w granicach powojennych) Niemiec, okupowany przez ZSRR od końca II wojny światowej w 1945. 7 października 1949 utworzono na jego terenie Niemiecką Republikę Demokratyczną.
Historia[ | edytuj kod]
Radziecka strefa okupacyjna była jedną z czterech stref w Niemczech, które utworzono po zakończeniu II wojny światowej. Zgodnie z konferencją poczdamską Radziecka Administracja Wojskowa w Niemczech (SMAD) objęła kontrolę i odpowiedzialność nad wschodnią częścią Niemiec. Część terenów, które przypadły do radzieckiej strefy okupacyjnej zostało w czasie działań wojennych zajęte przez wojska amerykańskie, które wycofały się z nich dopiero po nastaniu pokoju.
Radziecka administracja dopuściła utworzenie w swojej strefie okupacyjnej czterech partii politycznych, które utworzyły później Front Narodowy. W kwietniu 1946 wschodnioniemieckie struktury SPD i Komunistyczna Partia Niemiec utworzyły wspólnie SED.
Początkowo Józef Stalin miał nadzieję na objęcie swoim wpływem całości Niemiec. Jednakże 1 stycznia 1947 ze strefy amerykańskiej i brytyjskiej powstała Bizonia, a w maju 1949 roku dołączyła do niej francuska strefa okupacyjna tworząc Trizonię. W rezultacie cele Stalina okazały się nierealne. W lutym 1948 roku przedstawiciele Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji na konferencji w Londynie debatowali nad dalszą przyszłością ich stref okupacyjnych. Niezaproszenie na konferencję przedstawicieli Związku Radzieckiego oraz rozbieżne cele dotyczące przyszłości Niemiec doprowadziły do wycofania przedstawicieli ZSRR w marcu 1948 roku z Sojuszniczej Rady Kontroli, co zakończyło działalność tego organu.
Stosunki pomiędzy Związkiem Radzieckim a państwami zachodnimi pozostawały napięte. W czerwcu 1948 przeprowadzono reformę walutową, która objęła swoim zasięgiem zachodnie strefy okupacyjne oraz strefy państw zachodnich w samym Berlinie. W ten sposób na terenie Niemiec powstały dwa odrębne systemy gospodarcze: zachodni z nową marką niemiecką i wschodni. W odpowiedzi Związek Radziecki wprowadził blokadę Berlina Zachodniego starając się odciąć wszelkie drogi zaopatrzenia dla tej części miasta by na państwach zachodnich wymóc wycofanie się z podjętych działań. Ponieważ odtąd żywność i inne produkty dostarczano do Berlina drogą powietrzną blokada miasta nie przyniosła efektów. 1 lipca 1948 roku gubernatorzy każdej ze stref Trizonii podpisali dokumenty frankfurckie, które miały umożliwić zwołanie Zgromadzenia Konstytucyjnego Niemiec. 1 września 1948 roku w Bonn rozpoczęła obrady Rada Parlamentarna Niemiec a dnia 8 maja 1949 roku uchwalono konstytucję. W ten sposób 21 września 1949 roku powstała Republika Federalna Niemiec ze stolicą w Bonn.
W odpowiedzi na te działania na terenie radzieckiej strefy okupacyjnej w setną rocznicę wybuchu Wiosny Ludów w Niemczech, 18 marca 1948 zebrał się Kongres Ludowy, który wyłonił Radę Ludową. Rozpoczęto też akcję propagandową mającą na celu doprowadzić do referendum ludowego, w którym ludność strefy radzieckiej miała się wypowiedzieć czy jest za budowaniem „antyfaszystowskiej demokracji w jednolitej republice niemieckiej” co w praktyce oznaczało stworzenie satelickiego socjalistycznego państwa odrębnego od części zachodniej. Przygotowano projekt konstytucji nowego państwa, który Rada Ludowa przyjęła w głosowaniu 18 marca 1949 roku. Sama Rada przekształciła się w Tymczasową Izbę Ludową. Ona też 7 października ogłosiła powstanie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Stolicą nowego państwa został Berlin.
Administracja wojskowa ZSRR przejęła część obozów koncentracyjnych III Rzeszy na potrzeby własne.
W 1952 zlikwidowano w NRD landy, tworząc 14 okręgów (Bezirke) oraz miasto Berlin Wschodni.
Podstrony: 1 [2] [3]