Przygoda na Mariensztacie – polski film fabularny z 1953 w reżyserii Leonarda Buczkowskiego, pierwszy powojenny polski film barwny. Wszedł na ekrany w 1954 jako komedia muzyczna przedwojennego mistrza gatunku Ludwika Starskiego, który próbował dostosować swoją twórczość do nowej rzeczywistości i wymogów oficjalnego socrealizmu.

Opis[ | edytuj kod]

Wielostopniowa historia obraca się wokół postaci granych przez Tadeusza Schmidta i Lidię Korsakównę. Tadeusz Schmidt gra Janka Szarlińskiego, murarza-przodownika pracy odbudowującego zrujnowaną Warszawę (film jest w większości nakręcony w naturalnej scenerii), zaś w rzeczywistości wiele scen kręcono w Łodzi, a w rolę Hanki Ruczaj, dziewczyny ze wsi odwiedzającej stolicę ze świetlicowym zespołem folklorystycznym, którego jest solistką, wciela się Lidia Korsakówna. Spotykają się w czasie wieczornych występów artystycznych, później razem tańczą, ale rozdzielają się nawet nie poznawszy swoich imion. Kilka miesięcy później po tym, jak Hanka przenosi się do miasta i uczy zawodu murarskiego, odnajdują się ponownie przez przypadek. Jednakże zanim dojdzie do ślubu, muszą jeszcze nauczyć się razem żyć.

Wybór Mariensztatu, XVIII-wiecznej dzielnicy Warszawy w pobliżu Starego Miasta, jako miejsca akcji łączy kilka aspektów filmu, między innymi romans i wysiłek rekonstrukcyjny, i bardziej politycznie, odzyskanie dawnej dzielnicy burżuazyjnej przez lud pracujący.

W filmie śpiewa i występuje zespół Mazowsze, a główną piosenkę wykonuje nastoletnia Irena Santor, wówczas w obsadzie, podkładając głos Korsakównie, także dawnej wychowance szkoły w Karolinie. Piosenki (oprócz To idzie młodość) były później przez nich śpiewane z tekstem oczyszczonym z socrealizmu.

Film został nagrany na kolorowej taśmie produkcji radzieckiej Sowkolor i jest pierwszym w historii pełnometrażowym polskim filmem kolorowym.