• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Powstanie listopadowe



    Podstrony: [1] [2] [3] [4] [5] 6 [7] [8]
    Przeczytaj także...
    Encyklopedia PWN – encyklopedia internetowa, oferowana – bezpłatnie i bez konieczności uprzedniej rejestracji – przez Wydawnictwo Naukowe PWN. Encyklopedia zawiera około 122 tysiące haseł i 5 tysięcy ilustracji.Jan Maurycy Hauke herbu Bosak, (ur. 26 października 1775, Seifersdorf, Saksonia, zm. 29 listopada 1830, Warszawa) – hrabia, generał artylerii Wojska Polskiego Królestwa Polskiego, senator-wojewoda Królestwa Polskiego.
    Uwagi[ | edytuj kod]
    1. Wojciech Górczyk wyjaśnia też, że Wyleżyńskiego nikt nie pytał o dyslokację wojsk polskich. Tematem rozmów była m.in. możliwość koncentracji wojsk polskich w rejonie Płocka aby otworzyć drogę armii rosyjskiej na Warszawę. Mikołaj I był przekonany, że Wyleżyński ma pełnomocnictwo od Chłopickiego do pertraktacji z cesarzem , ale sam Wyleżyński temu zaprzeczył. Zdał cesarzowi relacje dotyczącą nastrojów w polskiej armii. Wojciech Górczyk, „Pułkownik Tadeusz Konstanty Wyleżyński. Pomiędzy powinnością oficera a powinnością Polaka”, [w:] Między irredentą a kolaboracją. Ugoda, lojalizm i legalizm; red. A. Szmyt, Olszyn:Uniwersytet Warmińsko-Mazurski 2015, s. 165-180.
    2. ↑ Pełniący obowiązki.
    3. Od 25 września sprawował też najwyższą władzę cywilną.

    Przypisy[ | edytuj kod]

    1. Alicja Okońska, Marcin Zaleski: malarz Warszawy, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990, s. 48–51, 77, ISBN 83-03-03152-X, OCLC 750943964.
    2. Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski, Trzy powstania narodowe, Warszawa 1992, s. 273.
    3. Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski, Trzy powstania narodowe, Warszawa 1992, s. 274.
    4. Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, passim.
    5. Tego dnia poddała się twierdza w Zamościu ostatni punkt oporu powstańców.
    6. Sławomir Węgrzynowicz, Patrioci i zdrajcy. Społeczeństwo Królestwa Polskiego wobec mikołajowskiej polityki Rosji w latach 1846–1856, Kraków 2014, s. 34.
    7. 180 lat temu Watykan potępił powstanie listopadowe (pol.). Wirtualna Polska. [dostęp 2015-02-12].
    8. Za: Pamiętnik Piotra Wysockiego. Warszawa: Redakcja Wydawnictw WAT, 2006, s. 35–36. ISBN 83-89399-34-2.
    9. Seweryn Goszczyński, Noc belwederska, Warszawa 1915.
    10. Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 89.
    11. Wojciech Górczyk, „Pułkownik Tadeusz Konstanty Wyleżyński. Pomiędzy powinnością oficera a powinnością Polaka”, [w:] Między irredentą a kolaboracją. Ugoda, lojalizm i legalizm; red. A. Szmyt, Olszyn:Uniwersytet Warmińsko-Mazurski 2015, s. 178.
    12. Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 137.
    13. Już 7 grudnia Mikołaj I wydał rozkaz wkroczenia w granice Królestwa Polskiego korpusu gen. Grigorija Rosena.
    14. Franciszka Ramotowska, Władze centralne Powstania Listopadowego 1830/1831 r., w: Archiwum Akt Dawnych w Warszawie, przewodnik po zasobie t. II Epoka porozbiorowa, Warszawa 1998, s. 347.
    15. Sebastian Ziółek, Sejm Królestwa Polskiego w okresie powstania listopadowego 1830-1831m Warszawa 2007, s. 116, 118.
    16. Władysław Lewandowski 1959 ↓, s. 162.
    17. E. Callier, Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831, Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, s. 1–2.
    18. Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 274. Ludwik Bazylow, Polacy w Petersburgu, 1984, s. 187.
    19. Janusz Szczepański, Społeczeństwo Mazowsza Północnego wobec Powstania Listopadowego, „Rocznik Mazowiecki”, T. 15, 2003, s. 50–51.
    20. Formacje podobne do jegrów, złożone z myśliwych – obytych z odprzodową bronią gwintowaną, umożliwiającą prowadzenie precyzyjnego ognia powyżej 100 m. W ówczesnym wojsku stosowano odprzodową broń gładkolufową np. karabin wz. 1777 i jego rosyjskie wersje np. wz. 1809, w celu szybszego ładowania – zob. ładunek.
    21. Wacław Tokarz Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 231.
    22. Jacek Feduszka, Powstanie Listopadowe na Litwie i Żmudzi, w: Teka Kom. Hist. OL PAN, 2004, 1, s. 110–160; Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski, Trzy powstania narodowe, Warszawa 1992, s. 224–229; Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 226–232.
    23. Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 105–107.
    24. Jan Kucharzewski, Od białego do czerwonego caratu, t. I, Warszawa 1998, s. 153.
    25. Michał Młotek: Żołnierze generała Rybińskiego w Lubawie (pol.). Fabryka Historii, 2011-06-26. [dostęp 2011-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-10)].
    26. Jerzy Zdrada, Historia Polski 1795-1914, PWN, Warszawa 2007, s. 192.
    27. Franciszka Ramotowska, Rząd Tymczasowy Królestwa Polskiego (Engla), w: Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie, przewodnik po zasobie, t. II, Epoka porozbiorowa, Warszawa 1998, s. 153.
    28. ↑ Franciszka Ramotowska, Rząd Tymczasowy Królestwa Polskiego (Engla), w: Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie, przewodnik po zasobie, t. II, Epoka porozbiorowa, Warszawa 1998, s. 152–153.
    29. Solidarność 1830, Niemcy i Polacy po Powstaniu Listopadowym, Warszawa 2005 , s. 159–161.
    30. Ireneusz Ihnatowicz, Andrzej Biernat Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 483.
    31. Hauke Maurycy, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2011-12-06].
    32. Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, Wyd. MON, 1988.

    Bibliografia[ | edytuj kod]

  • Diariusz sejmu z r.1830-1831. Kraków: M. Rostworowski, 1907.
  • Wybór źródeł do powstania listopadowego, oprac. J. Dutkiewicz, Wrocław 1957
  • Powstanie listopadowe 1830-1831. Dzieje wewnętrzne. Militaria. Europa wobec powstania, pod red. W. Zajewskiego, Warszawa 1980
  • Edmund Callier: Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831..., 1887
  • Tomasz Chludziński: Szlakami powstania listopadowego, Warszawa 1985
  • Tadeusz Edward Domański: Epoka Powstania Listopadowego, Lublin 2000
  • Z. Gołba: Rozwój władz Królestwa Polskiego w okresie powstania listopadowego, Wrocław 1971
  • Romuald Kaczmarek: Skoro już – to należało się bić. Powstanie Listopadowe, „Najwyższy Czas!”, 1996, nr 49, s. 21
  • Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski: Trzy powstania narodowe: kościuszkowskie, listopadowe i styczniowe, Warszawa 1994
  • Andrzej Kijowski: Listopadowy wieczór, Warszawa 1972.
  • Henryk Kocój, Niemcy a Powstanie Listopadowe, Warszawa 1970
  • Jerzy Łojek: Szanse powstania listopadowego: rozważania historyczne, Warszawa 1986.
  • Tomasz Łubieński: Bić się czy nie bić? O polskich powstaniach, wyd. 3, Kraków 1989
  • Franciszka Ramotowska: Władze Centralne Powstania Listopadowego 1830/1831 r., [w:] Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie. Przewodnik po zasobie, t. 2, Epoka porozbiorowa, pod red. F. Ramotowskiej, Warszawa 1998, s. 337–366.
  • W. Rostocki: Rola wodzów naczelnych w powstaniu listopadowym. Studium historyczno-prawne, Wrocław 1955
  • M. Swędrowski, Portret człowieka zapalczywego. Generał Jan Krukowiecki w powstaniu listopadowym, wyd. Napoleon V, 2013
  • Marek Tarczyński: Generalicja powstania listopadowego, Warszawa 1980
  • Feliks Wrotnowski: Powstanie na Wołyniu, Podolu i Ukrainie w roku 1831, Paryż 1837-1838
  • Xięga Pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830; zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku krzyżem wojskowym „Virtuti Militarii” ozdobionych, 1881
  • Aleksander Zaborowski: Wojna na Litwie w roku 1831
  • Janina Znamirowska: Liryka Powstania Listopadowego Warszawa 1930
  • Henryk Żaliński: Stracone szanse: Wielka Emigracja o powstaniu listopadowym. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1982. ISBN 83-11-06829-1.
  • Władysław Lewandowski: Uczestnicy powstania listopadowego opowiadają. Warszawa: PZWSZ, 1959.
    • Wielkie Księstwo Poznańskie 1815-1848 (dawniej Wielkie Xięstwo Poznańskie, niem. Großherzogtum Posen, fr. Grand Duché de Posnanie) – autonomiczne księstwo, wchodzące w skład Prus (pozostające - z wyjątkiem lat 1848-1851 - obok Prus Zachodnich i Wschodnich, poza Związkiem Niemieckim), powstałe na mocy kongresu wiedeńskiego, mające w zamierzeniu mocarstw zaspokoić narodowe dążenia wielkopolskich Polaków w związku z odłączeniem decyzją kongresu terytorium Wielkopolski od reszty terytorium Księstwa Warszawskiego, które otrzymało status Królestwa Polskiego, państwa konstytucyjnego, związanego jedynie unią personalną z Imperium Rosyjskim. Po powstaniu listopadowym w Królestwie Polskim, popartym przez Poznaniaków, autonomia Księstwa została ograniczona w 1831, a po powstaniach wielkopolskich z 1846 i 1848 - całkowicie zniesiona. Administracja pruska bez żadnego aktu prawnego zmieniła nazwę na Prowincja Poznańska (Provinz Posen), ale w użyciu społecznym nadal pozostawała nazwa Wielkie Księstwo Poznańskie (choć polskie elity polityczne również używały nowej nazwy). Nazwa ta pozostała w pełnej tytulaturze królów Prus, a następnie cesarzy niemieckich aż do abdykacji Wilhelma II.Wcielanie dzieci polskich do Armii Imperium Rosyjskiego 1831-1832 – przeprowadzone w czasie trwania i po upadku powstania listopadowego, karne wcielanie dzieci polskich do Armii Imperium Rosyjskiego.


    Podstrony: [1] [2] [3] [4] [5] 6 [7] [8]



    w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)

    Warto wiedzieć że... beta

    Twierdza Zamość – fortyfikacje otaczające Zamość zbudowane w latach 1579-1618 na zlecenie Jana Zamoyskiego. Wielokrotnie przebudowywane, w tym najbardziej kompleksowo w latach 20. XIX w. Jedna z największych twierdz Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a następnie Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. W swojej historii przeszła 5 oblężeń. Pierwszym z nich była obrona przed wojskami kozacko-tatarskimi w czasie powstania Chmielnickiego. Kolejne to oblężenie szwedzkie z 1656 i wojsk Księstwa Warszawskiego, mające na celu odbicie Zamościa z rąk austriackich w 1809 roku. Najdłuższym, trwającym aż 10 miesięcy, było rosyjskie oblężenie w 1813 roku. Po raz ostatni Zamość bronił się w czasie powstania listopadowego, kiedy to jako ostatni punkt oporu uległ Rosjanom. Forteca została zdobyta szturmem tylko raz, przez wojska polskie, w 1809 r. Zlikwidowana została w 1866 roku.
    Królestwo Prus (niem. Königreich Preußen) – oficjalny tytuł państwa prusko-brandenburskiego po 1701, wraz z pozostałymi domenami dynastii Hohenzollernów w latach 1701-1918, od 1871 wchodzące w skład Cesarstwa Niemieckiego. Terytorium Królestwa Prus obejmowało dwie trzecie całego obszaru Cesarstwa Niemieckiego.
    Wojciech Chrzanowski (ur. 14 stycznia 1793 w Biskupicach, zm. 26 lutego 1861 w Paryżu) – polski generał i kartograf, twórca pierwszej mapy ziem polskich w skali 1:300 000.
    Grzegorz XVI (łac. Gregorius XVI, właśc. Bartolomeo Alberto Cappellari EC; ur. 18 września 1765 w Belluno, zm. 1 czerwca 1846 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, kameduła, papież okresie od 2 lutego 1831 do 1 czerwca 1846.
    Józef Longin Sowiński herbu Krakowczyk (ur. 15 marca 1777, zm. 6 września 1831) – polski generał, dowódca obrony reduty na Woli w Warszawie w 1831.
    Adam Jerzy Czartoryski książę herbu własnego, pseud.: Toulouzan, (ur. 14 stycznia 1770 w Warszawie, zm. 15 lipca 1861 w Montfermeil) – polski mąż stanu, minister spraw zagranicznych Imperium Rosyjskiego w latach (1804-1806), wiceprezes Rządu Tymczasowego Królestwa Polskiego w 1815 roku, senator-wojewoda Królestwa Polskiego (1815), prezes Rządu Narodowego Królestwa Polskiego (1831), prezes Senatu, pisarz, poeta, mecenas sztuki i kultury, odznaczony Orderem Orła Białego (w 1815), wielki skarbnik Katolickiego Wielkiego Przeoratu w Rosji kawalerów maltańskich w 1798 roku.
    Ziemie Zabrane, prowincje zabrane (ros. Западный край, Kraj Zachodni) – wschodnie województwa Rzeczypospolitej zagarnięte w latach 1772–1795 przez Imperium Rosyjskie w wyniku rozbiorów, tereny zaboru rosyjskiego z wyłączeniem terytorium Królestwa Polskiego.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.106 sek.