Powłoka walencyjna
Atom – podstawowy składnik materii. Składa się z małego dodatnio naładowanego jądra o dużej gęstości i otaczającej go chmury elektronowej o ujemnym ładunku elektrycznym.Wiązanie chemiczne według klasycznej definicji to każde trwałe połączenie dwóch atomów. Wiązania chemiczne powstają na skutek uwspólnienia dwóch lub większej liczby elektronów pochodzących bądź z jednego, bądź z obu łączących się atomów lub przeskoku jednego lub większej liczby elektronów z jednego atomu na drugi i utworzenia w wyniku tego tzw. pary jonowej.
Orbital – funkcja falowa będącą rozwiązaniem równania Schrödingera dla szczególnego przypadku układu jednego elektronu znajdującego się na jednej z powłok atomowych lub tworzących wiązanie chemiczne. Orbital jest funkcją falową jednego elektronu, której kwadrat modułu (zgodnie z interpretacją Maxa Borna) określa gęstość prawdopodobieństwa napotkania elektronu w danym punkcie przestrzeni.
Powłoka walencyjna – ostatnia, najdalej odsunięta od jądra powłoka elektronowa atomu. Elektrony na niej są najsłabiej związane z atomem i mogą uczestniczyć w tworzeniu wiązań chemicznych. W przypadku elektronów znajdujących się niżej zazwyczaj nie jest to możliwe, choć są od tego liczne wyjątki.
Pojęcie powłoki walencyjnej powstało w czasach obowiązywania modelu Bohra atomu. Współcześnie wiadomo już, że w wielu przypadkach w wiązaniach chemicznych uczestniczą nie tyle elektrony z powłoki walencyjnej, lecz raczej z tzw. orbitali frontalnych, które nie zawsze opisują elektrony z ostatniej powłoki elektronowej. Szczególnie w przypadku związków koordynacyjnych metali przejściowych i lantanowców często zdarza się, że w tworzeniu wiązań chemicznych uczestniczą też elektrony formalnie leżące na niższych powłokach elektronowych.