Pomnik Iwana Paskiewicza w Warszawie
Petersburg (forma zalecana), Sankt Petersburg (egzonim wariantowy) (ros. Санкт-Петербург, Sankt-Pietierburg, potocznie Петербург, Pietierburg; dawniej Piotrogród, ros. Петроград, Leningrad, ros. Ленинград) – miasto w Rosji, położone w delcie Newy nad Zatoką Fińską na terytorium zawierającym m.in. ponad 40 wysp. W latach 1712–1918 stolica Imperium Rosyjskiego. Powierzchnia 1439 km², liczba ludności 4 600 276.Traktat ryski (lub inaczej pokój ryski), Traktat pokoju między Polską a Rosją i Ukrainą, podpisany w Rydze dnia 18 marca 1921 r. (Dz.U. Nr 49, poz. 300) – traktat pokojowy zawarty przez Polskę i RFSRR oraz USRR, ratyfikowany przez Naczelnika Państwa 16 kwietnia 1921; obowiązywał od 30 kwietnia 1921, tj. wymiany dokumentów ratyfikacyjnych przez strony. Podpisanie traktatu miało miejsce 18 marca 1921 o godz. 20.30 w pałacu Czarnogłowców w Rydze.
Namiestnik – urząd w Królestwie Polskim (kongresowym) utworzony na mocy konstytucji z 27 listopada 1815 roku. W świetle tego aktu namiestnik był oficjalnym przedstawicielem króla polskiego (cesarza Rosji) na terenie Królestwa Polskiego. Mógł być mianowany spośród nobliwych obywateli Cesarstwa Rosyjskiego i Królestwa Polskiego, jednakże z wyjątkiem osób naturalizowanych.
Pomnik Iwana Paskiewicza – nieistniejący pomnik namiestnika Królestwa Polskiego Iwana Paskiewicza, znajdujący się w latach 1870–1917 na dziedzińcu dzisiejszego Pałacu Prezydenckiego przy ul. Krakowskie Przedmieście 46/48 w Warszawie.
Historia[ | edytuj kod]
Autorem pierwszego projektu monumentu był profesor Akademii Sztuk Pięknych w Sankt Petersburgu rzeźbiarz Mikołaj Pimienow, a po jego śmierci (1864) prace dokończył Aleksander von Bock. Posąg feldmarszałka został odlany w petersburskich zakładach Nikolsa i Plinkego w marcu 1870.
Pełnopostaciowy pomnik był utrzymany w stylu akademickiego klasycyzmu, i niezależnie od jego politycznej wymowy nie był pozbawiony wartości artystycznych. Przedstawiał Iwana Paskiewicza w mundurze, z odkrytą głową i płaszczem na ramionach. Na granitowym cokole ustawiono piedestał z brązu z czterema płaskorzeźbami, które przedstawiały:
Napis na cokole, wykonany z pozłacanych liter w języku rosyjskim, brzmiał: Generałowi – feldmarszałkowi księciu warszawskiemu hrabiemu Paskiewiczowi-Erywańskiemu.
Koszty budowy pomnika zostały pokryte z budżetu Królestwa Polskiego. Lokalizację wybrał sam car Aleksander II, który również zadecydował o wielu szczegółach 12-metrowego monumentu. Stanął on w miejscu pierwotnie przeznaczonym dla pomnika księcia Józefa Poniatowskiego (po upadku powstania listopadowego trafił on do Twierdzy Modlin, skąd w 1842 został wywieziony do rezydencji Paskiewiczów w Homlu). Wybór lokalizacji miał dla społeczeństwa polskiego oczywistą wymowę.
Monument został uroczyście odsłonięty 3 lipca 1870 w obecności cara Aleksandra II.
Przeciwnikiem wystawienia w Warszawie pomnika Paskiewiczowi był jego syn, książę Teodor Paskiewicz. Na uroczystości – chociaż pełnił funkcję przybocznego adiutanta cara – pojawił się demonstracyjnie w zwykłym mundurze, a następnego dnia poprosił o dymisję.
Na początku sierpnia 1915, w obliczu nacierających wojsk niemieckich, Rosjanie ewakuowali się z Warszawy, która została zajęta przez Niemców. 19 października 1917 pomnik, uważany za jeden z symboli rosyjskiego panowania na ziemiach polskich, został za zgodą niemieckich władz okupacyjnych zdemontowany. Istniał plan wymiany monumentu na pomnik Józefa Poniatowskiego, jednak władze radzieckie nie były tym zainteresowane (pomnik Poniatowskiego został ostatecznie zwrócony Polsce w 1922 na mocy traktatu ryskiego).
Fragmenty monumentu Paskiewicza trafiły do magazynu miejskiego przy ul. Karowej i na początku lat 20. zostały przetopione. Na dawnym miejscu przed pałacem pozostawiono jednak cokół pomnika wykonany z ciemnoszarego granitu finlandzkiego. Cokół został usunięty w 1922 i wykorzystany do budowy pomnika Józefa Poniatowskiego odsłoniętego na placu Saskim w 1923.
Jedynym zachowanym fragmentem pomnika Iwana Paskiewicza jest jedna z czterech brązowych płyt umieszczonych na cokole, na której przedstawiono scenę szturmu Woli w 1831. Płyta od 1920 znajduje się w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ Piotr Paszkiewicz: Pod berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie 1815–1915. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1991, s. 171. ISBN 83-900047-7-1.
- ↑ Piotr Paszkiewicz: Pod berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie 1815–1915. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1991, s. 170. ISBN 83-900047-7-1.
- Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 7 - Krakowskie Przedmieście. Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 2001, s. 234. ISBN 83-88372-14-9.
- Kurier Warszawski, „Kurier Warszawski” (nr 289 (wyd. wieczorne)), 19 października 1917, str. 2 .
- Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 7 – Krakowskie Przedmieście. Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 2001, s. 251. ISBN 83-88372-14-9.