Platonizm

Podstrony: 1 [2] [3] [4]

Przeczytaj także...
Ammonios Sakkas – założyciel neoplatońskiej szkoły filatelejczyków (miłośników prawdy). Żył w II-III w. n.e. w Aleksandrii. Zwany Theodidaktos (nauczany przez Boga).Patrystyka (łac. patristica, od (łac.) patres, gr. πατήρ) – nauka zajmująca się twórczością i życiem Ojców Kościoła i pisarzy starochrześcijańskich oraz epoką, w której żyli. Patrystyka może być działem historii albo teologii. Jako nauka teologiczna jest ściśle powiązana z dogmatyką (a konkretnie z historią dogmatów).

Platonizm – niejednorodny nurt filozoficzny, opierający się na filozofii Platona (427-347 p.n.e.). W poszczególnych epokach historycznych, rozwijały się różne odłamy platonizmu, niejednokrotnie bardzo się od siebie różniące.

Platonizm należy do najbardziej wpływowych nurtów w myśli europejskiej. Poza filozofią miał również wpływ na inne dziedziny, takie jak teologia, nauka, sztuki piękne czy literatura.

Akademia (gr. akademeia) – szkoła założona w Atenach ok. 387 p.n.e. przez Platona, istniała do 529, kiedy została zlikwidowana przez cesarza bizantyjskiego Justyniana. Mieściła się w gaju poświęconym herosowi ateńskiemu Akademosowi, od którego imienia pochodzi jej nazwa. Zajmowano się w niej przede wszystkim filozofią i matematyką, a także retoryką i naukami przyrodniczymi. Legenda głosi, że widniał na niej napis ἀγεωμέτρητος μηδεὶς εἰσίτω (gr. niech nie wchodzi nikt nieobeznany z geometrią).Pryscjan z Lidii (gr.: Πρισκιανός Λυδός, Priskianós Lydós, łac.: Priscianus Lydus; zm. po 532 r.) – filozof neoplatoński, uczeń Damascjusza.

Spis treści

1 Platonizm starożytny

1.1 Platon

1.2 Pierwsza Akademia

1.3 Medioplatonizm

2 Neoplatonizm

2.1 Szkoła w Aleksandrii

2.2 Szkoła w Rzymie

2.3 Szkoła syryjska

2.4 Szkoła pergamońska

2.5 Szkoła ateńska

2.6 Druga szkoła aleksandryjska

2.7 Neoplatonicy łacińskiego zachodu

3 Średniowiecze

4 Renesans

5 Platonizm muzułmański

6 Przypisy

7 Bibliografia

Teologia (gr. θεος, theos, „Bóg”, + λογος, logos, „nauka”) – dyscyplina wiedzy posługująca się metodami filozoficznymi w wyjaśnianiu świata w jego relacji do Boga. Klasycznie uznawana za dziedzinę naukową, także w Polsce znajduje się na liście dziedzin naukowych, ustalonej przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów. Stanowi metodyczne studium prawd religijnych objawionych przez Boga, w myśl maksymy (łac.) fides quaerens intellectum – wiara szukająca zrozumienia. Współcześnie zasadność uznawania pytań o Boga za naukowe jest kwestionowana. Według części autorów teologia nie spełnia współczesnych wymagań stawianych nauce, chociażby poprzez brak weryfikowalności stawianych przez nią hipotez oraz oparcie na dogmatach jako punkcie wyjściowym swoich rozważań zamiast na metodzie naukowej, czy paradygmatach naukowych. Polemikę z tymi zarzutami przedstawił m.in. papież Benedykt XVI w Wykładzie ratyzbońskim.Libanios z Antiochii (gr. Λιβάνιος, Libanios; ur. 314, zm. 395) – grecki retor, platoński filozof szkoły pergamońskiej, przedstawiciel drugiej sofistyki.

Platonizm starożytny[]

Platon[]

Osobny artykuł: Platon.

Pierwsza Akademia[]

Osobny artykuł: Akademia Platońska.

Heraklides z Pontu – kierownik Akademii w czasie nieobecności Platona

Dior z Syrakuz – szwagier tyrana Dionizjosa Młodszego, odegrał ważną rolę w życiu Platona i jego projektach politycznych

Erostos z Skepsis

Eudoksos z Knidos – astronom i matematyk, możliwe że kierował szkołą w czasie podróży Platona na Sycylię

Arystoteles ze Stagiry – założył swoją szkołę – Perypat

Eudemos z Cypru – wielki przyjaciel i współpracownik Arystotelesa

Hermodoros z Syrakuz – matematyk i biograf Platona

Filip z Opuntu – znany z tego że opublikował Prawa Platona

Hestiajos z Perintu – znany z tego że opublikował wykłady Platona O Dobru

Speuzyp z Aten – siostrzeniec i następca Platona, kierował Akademią w latach 347-339/338 p.n.e.

Ksenokrates z Chalcedonu (IV w. p.n.e.) – trzeci scholarcha Akademii

Pamfilos z Samos – jego wykładów słuchał Epikur

Polemon z Aten – czwarty scholarcha Akademii w latach 314/313 do 270/269 p.n.e., uczeń Ksenokratesa

Krates z Aten – piąty scholarcha Akademii

Krantor z Soloi

Medioplatonizm[]

Osobny artykuł: Medioplatonizm.

Derkylides (II poł. I w. p.n.e.)

Eudoros z Aleksandrii (II poł. I w. p.n.e.)

Trazyllos (I poł. I w. n.e.) – podzielił dialogi Platona na tetralogie

Onasandros (I w. n.e.)

Strategikos

Plutarch z Cheronei (I-II w. n.e.)

Żywoty równoległe

Moralia

Ammonios z Egiptu (I-II w. n.e.) – nauczyciel Plutarcha

Kalvisios Tauros (I-II w. n.e.)

Gaios (II w. n.e.)

Celsus (II w. n.e.)

Słowo prawdy (Alethes logos)

Herodes Attikos (żył między 101 a 177 r. n.e.)

Teon ze Smyrny (II w. n.e.) – medioplatonik pitagoryzujący

Przygotowanie matematyczne do lektury Platona

Albinos ze Smyrny (II w. n.e.)

Prolog

Didaskalikos

Apulejusz z Madaury (ur. 125 r. n.e.)

De Platone et eius dogmate (O Platonie i jego nauce) (o metafizyce i etyce)

De dea Socratis (O bóstwie opiekuńczym Sokratesa) (o demonologii)

De mundo (O wszechświecie)

Nigrinos (II w. n.e.)

Nikostratos Claudius (II w. n.e.)

Attikos (II w. n.e.)

Przeciw tym, którzy obiecują interpretować Platona za pomocą Arystotelesa (frag.)

Harpokration z Argos (II w. n.e.) – uczeń Attikosa

Maksymos z Tyru (II w. n.e.)

Mowy

Sewerus (II w. n.e.)

Hieraks (II w. n.e.)

O sprawiedliwości (zach. fragmenty)

Iunkos

Lucius (Lucjusz) (II w. n.e.)

Nigrinos (II w. n.e.)

Krates z Aten(gr.Κράτης zm. 268-264 p.n.e.) filozof grecki. W latach 270-268 kierował Akademią . O życiu nic nie wiadomo. Pisma się nie zachowały. Zajmował się głównie etyką.Plotyn (gr. Πλωτῖνος Plotinos, ur. ok. 204 w Lykopolis w Egipcie, zm. 269) – filozof starożytny, twórca systemu filozoficznego zwanego neoplatonizmem. Młodość spędził w Aleksandrii. Tam w 28 roku życia rozpoczął studia filozoficzne pod okiem Ammoniosa Sakkasa. 12 lat później, ok. 244 roku, przeniósł się do Rzymu, gdzie założył własną szkołę (najpierw w Mitylenie, potem w Atenach).

Podstrony: 1 [2] [3] [4]

w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)

Warto wiedzieć że... beta

Salustios (Σαλούστιος, Saturninus Sallustius Secundus) - żyjący w IV w. n.e. neoplatoński filozof ze szkoły pergamońskiej. Współpracował z cesarzem Julianem w odnawianiu pogaństwa w cesarstwie. W 361 roku n.e. został mianowany prefektem Wschodu.

Trazyllos - filozof medioplatoński z I w n.e. Urodził się prawdopodobnie na Rodos, zmarł w 36 r. n.e. Był astrologiem na dworze cesarza Tyberiusza. Łączył platonizm i pitagoreizm. Podzielił dialogi Platona na tetralogie.

Nauka – autonomiczna część kultury służąca wyjaśnieniu funkcjonowania świata, w którym żyje człowiek. Nauka jest budowana i rozwijana wyłącznie za pomocą tzw. metody naukowej lub metod naukowych nazywanych też paradygmatami nauki poprzez działalność badawczą prowadzącą do publikowania wyników naukowych dociekań. Proces publikowania i wielokrotne powtarzanie badań w celu weryfikacji ich wyników prowadzi do powstania wiedzy naukowej. Zarówno ta wiedza jak i sposoby jej gromadzenia określane są razem jako nauka.

Literatura to wszystkie "sensowne twory słowne" (wg definicji Stefanii Skwarczyńskiej), czyli dzieła artystyczne, tj. literatura piękna, oraz teksty użytkowe, tj. literatura stosowana, zachowane w formie pisanej lub w przekazie ustnym.

Filozofia świata islamu, filozofia muzułmańska (zwłaszcza dla średniowiecza używa się także niedokładnych określeń filozofia arabska, klasyczna filozofia arabska, średniowieczna filozofia arabska) - zespół tradycji filozoficznych kultywowanych na terenach objętych przez islam, przy czym nie zawsze zgodnych z islamską ortodoksją religijną.

Eudoksos z Knidos gr. Εὔδοξος ὁ Κνίδιος Eudoksos ho Knidios (ur. ok. 408 p.n.e. w Knidos, zm. ok. 355 p.n.e. tamże) – grecki astronom, matematyk, filozof i geograf pochodzący z Karii (dzisiejsza Azja Mniejsza).

Syrianos (gr.: Συριανός, Syrianos, zm. około 437 n.e.) – grecki filozof, neoplatonik, nauczający w Atenach na początku V wieku n.e. Nauczyciel Proklosa.