Piechota

Atak piechoty z rzymskiego legionu (inscenizacja)

Niemiecki landsknecht

Atak pruskiej piechoty w czasie bitwy pod Dobromierzem

Piechota brytyjska w okopach podczas bitwy nad Sommą

Żołnierze amerykańskiej piechoty na zwiadzie

Piechota (lub infanteria) – wojsko walczące pieszo. Dawniej przemieszczało się pieszo, dzisiaj wykorzystuje inne środki transportu. Znane i wykorzystywane od starożytności do czasów współczesnych jako jeden z podstawowych składników armii. Piechota zawsze walczyła w najbliższej odległości wroga. W czasach starożytnych i średniowiecznych dzieliła się na:

Piechota łanowa - rodzaj oddziałów wojskowych w Polsce w XVII wieku. Zaciąg do tych jednostek wojskowych był prowadzony z dóbr królewskich, szlacheckich i kościelnych.Hełm – bojowa ochrona głowy, chroniąca czaszkę przed urazami, sporządzona z odpornego materiału. Przez wiele wieków używany był tylko przez wojsko, ale z czasem znalazł również bardzo szerokie zastosowanie wśród cywilów. Wiele dziedzin stosuje pierwotną nazwę hełmu (np. hełm strażacki, hełm górniczy), a niektóre branże zastosowały nazwę kask (m.in. w budownictwie, służbach ratunkowych oraz u motocyklistów, rowerzystów, wspinaczy czy rolkarzy).

ciężką piechotę służącą do przełamywania wojsk nieprzyjaciela, walk frontowych i długotrwałych. Używała uzbrojenia ochronnego.

średnią piechotę także posiadającą uzbrojenie ochronne, ale zachowującą szybkość i manewrowanie lekkiej piechoty.

lekką piechotę pełniącą rolę nękania przeciwnika, zwiadu i osłaniania głównych wojsk. Zazwyczaj nie miała uzbrojenia ochronnego.

Spis treści

1 Starożytność (do V wieku n.e.)

2 Średniowiecze (VI-XIV wiek)

3 Nowożytność (XV-XIX wiek)

4 Wiek XX i współczesność

5 Symbolika piechoty w Polsce

6 Zobacz też

7 Przypisy

8 Bibliografia

Starożytność (do V wieku n.e.)

W starożytności piechota stanowiła główny typ wojsk u ludów osiadłych, u ludów koczowniczych była to jazda. Z reguły jazda była formacją elitarną, gdyż wyposażenie i utrzymanie konia było bardzo kosztowne. Taktyka przyjmowana przez starożytne cywilizacje takie jak Egipcjanie czy Asyryjczycy, zakładała wykorzystanie słabo zorganizowanych mas biedniejszej i gorzej uzbrojonej (najczęściej we włócznie) piechoty ciężkozbrojnej jako punkt wyjścia dla uderzenia arystokratycznej jazdy i wozów bojowych (rydwanów). Formacjami pomocniczymi były oddziały lekkozbrojne uzbrojone w broń miotającą, działające przed zasadniczym starciem.

W armiach azjatyckich (chińskich i hinduskich) piechota również była najliczniejszym elementem armii, jednak za podstawowe uzbrojenie służył jej łuk. W Indiach konnica została wprowadzona dopiero w V w. p.n.e.

W starożytnej Grecji, ze względu na warunki niesprzyjające hodowli koni, ciężkozbrojni hoplici walczący w zwartej falandze byli podstawą armii wszystkich polis. W IV w. p.n.e. pojawiła się piechota lekka, tzw. peltaści, która szybko zyskała na znaczeniu.

Reformy wojskowe Filipa II, króla Macedonii, w pierwszej połowie IV w. p.n.e. dały początek nowej formacji piechoty: falandze macedońskiej. Walczący w niej pedzetajrowie i hypaspiści, uzbrojeni w długie sarisy przez ponad 100 lat byli niepokonani.

Formacją piechoty, która położyła kres stosowaniu falangi, stała się narzędziem podboju całego basenu Morza Śródziemnego i panowała niepodzielnie na polach bitew przez ponad 500 lat był rzymski legion. W skład legionu wchodzili legioniści, z początku dzieleni na kilka typów (Velites, Hastati, Principes, Triarii), później jednakowi pod względem uzbrojenia. W skład legionu wchodził również kontyngent jazdy, jednak pełnił on z reguły funkcje osłonowe dla zmasowanego natarcia piechoty. Legion zniknął całkowicie w V wieku.

Rola piechoty stopniowo malała na rzecz jazdy już od III wieku n.e. Było to jedną z przyczyn upadku cesarstwa rzymskiego.

Rodzaje piechoty starożytnej: hoplici, peltaści, pedzetairoi, Hypaspiści, legioniści: (velites, hastati, principes, triarii).

Kolczuga, pancerz kolczy, zbroja kolcza – rodzaj zbroi wykonanej z gęstej plecionki z drobnych kółek (najczęściej stalowych).Principes – kategoria piechoty w legionie manipularnym, starsi żołnierze od hastati ale młodsi niż triarii. Walczyli w drugiej linii manipułów wojsk rzymskich. Uzbrojeni w miecze gladius i dwa pila. Nosili na sobie pancerze kolcze (kolczuga) (łac. lorica hamata) oraz hełmy i nagolenniki. Po zdobyciu doświadczenia i skończeniu 27-28 lat principes zostawali przydzieleni do oddziałów triarii. Ujednolicona armia po reformie Mariusza przypominała wyglądem i uzbrojeniem principes. Podobnie jak hastati, stosowali taktykę pilum-gladius, która polegała na rzucaniu pilami, a potem walce mieczem.

Średniowiecze (VI-XIV wiek)

Nie jest do końca prawdą, że większość średniowiecza była czasem dominacji ciężkiej jazdy na polu bitwy. Dopiero od VIII w. zaczyna się supremacja ciężkozbrojnej kawalerii, dzięki Frankom rycerstwo rozpowszechniło się jako siła przełamująca. Można to tłumaczyć wyższą pozycją społeczną konnego nad pieszym oraz tym, że w infanterii służyli zazwyczaj ludzie niskiego stanu niemający ani środków, ani możliwości kształcenia się w rzemiośle wojennym, w przeciwieństwie do rycerstwa. W X w. rycerze są najwartościowszym składnikiem wojsk. Dominacja ta chwieje się już w XIII wieku, kiedy to w wieku następnym pojawiają się w końcu zwarte i zdeterminowane formacje piechoty, zdolne oprzeć się lepiej jeździe. Piechota przez długi czas stanowiła jedynie formację pomocniczą, słabo uzbrojoną i zorganizowaną, często przewyższającą liczebnie jazdę, niemniej jednak przy dobrych okolicznościach, wyszkoleniu czy okopaniu się potrafiła zdeklasować kawalerię. O wiele przydatniejsza była w trudnym terenie. Uzbrojenie infanterii w tym okresie było różne, począwszy od broni drzewcowej (np. włócznia, pika, gizarma) przez broń obuchowo-sieczną (np. berdysze, topory) broń obuchową miażdżącą (buzdygany, maczugi, młoty bojowe) kończąc na broni siecznej (miecze, noże bojowe, szable czy tasaki). Uzbrojenie ochronne prezentowało się różnie, w zależności od majętności pieszego. Składało się często z różnego rodzaju hełmów (np. kapalin, łebka, barbuta, salada), przeszywanicy, kolczugi, zbroi łuskowej etc. Większość średniowiecznej piechoty nie tworzyła odrębnych jednostek organizacyjnych, będąc zazwyczaj częścią kopii. Ogromną rolę pełniła jako milicje miast (np. włoskich). Każdy cech, okręg bądź gildia zobligowana była do obrony określonego odcinku muru w razie oblężenia, więc starano się utrzymywać dobre wyszkolenie wojskowe. Piesze milicje posiadały ponadto dowódców oraz własne chorągwie otaczane doborowymi żołnierzami. Przykładowo szwajcarscy żołnierze uczyli się maszerować w rytmie wybijanym przez dobosza, musieli także pilnować miejsca w swojej formacji i trzymać się w pobliżu swojej chorągwi. Równolegle do miejskich milicji istniała warstwa profesjonalnych wojowników zwanych sierżantami, mającymi lepsze wyposażenie i wyszkolenie niż zwykła piechota, ale będącymi niższego szczebla niż rycerstwo.

Już we wczesnym średniowieczu jazda była formacją dominującą w wielu armiach, choć piesi wojownicy dalej pozostawali istotnym elementem armii, jeśli chodzi o taktykę połączonych broni. Piechota uzbrojona w miecze, maczugi, oszczepy zwane Angon i topory dalej stanowiła główną siłę Germanów, Franków oraz Anglosasów w VI-VIII wieku, walcząc w przeważającej części w nieruchawych czworobokach i kolumnach. Jazda, ze względu na dalszy brak strzemion, musiała działać we współdziałaniu z innymi jednostkami (np. bizantyjscy katafrakci z pieszymi łucznikami pod Taginae i Casilinum).

Armie opierające się na pospolitym ruszeniu feudalnym nie były w stanie stworzyć poziom organizacji i dyscypliny na podobieństwo armii starożytnych. Jedynym państwem, które w dobie średniowiecza było zdolne utrzymywać dobrze zorganizowane armie, było Cesarstwo Bizantyńskie. Bizantyjczycy posługiwali się zarówno piechotą ciężkozbrojną (scutati), jak i lekkozbrojną (której większość stanowili łucznicy). Początkowo nawet w armii bizantyjskiej była formacją pomocniczą wobec jazdy, jednak ok. X wieku staje się ponownie kluczowym elementem sił zbrojnych Bizancjum. Mimo że infanteria ogólnie pozostawała siłą drugorzędną, była ważnym elementem współdziałania broni, jej rola zaczęła stopniowo rosnąć min. podczas wypraw krzyżowych, gdzie udowodniła, iż potrafi walczyć z jazdą (np. Bitwa pod Jafą czy pod Arsuf). Wojska piesze, składające się najczęściej z zamożnych chłopów i mieszczaństwa, miały u Krzyżowców za pomocą kusz i łuków trzymać na dystans muzułmańskich konnych łuczników, i osłaniać kawalerię, w razie niepowodzenia szarży, tworząc linię złożoną z dobrze wyszkolonych oraz wyekwipowanych włóczników i spieszonych rycerzy. Innym przykładem może być bitwa pod Bouvines w 1214 r., gdzie hrabia Renaud z Boulogne ustawił ciężką piechotę w okrąg lub kwadrat o głębokości kilku szeregów, zostawiając kilka niewielkich przestrzeni do natarcia jazdy mogącej w razie potrzeby schować się do wnętrza szyku infanterii. Ta koordynacja działań piechoty i jazdy wskazuje na przewagę infanterii w jego działaniach.

Dopiero w XIII, XIV i XV wieku, wyszkolona i odpowiednio uzbrojona piechota zadała jeździe klęskę pod Stirling Bridge, Courtrai, Bannockburn, Crecy, Poitiers i Azincourt. Pierwszymi oznakami zbliżającego się renesansu piechoty było wprowadzenie w Europie kuszy (pierwsze potwierdzone użycie w bitwie pod Hastings w roku 1066), szersze wykorzystywanie umocnień przeciwkawaleryjskich (np. fosy czy zaostrzone pale wbite w ziemię) przez formacje piesze oraz wynalazek halabardy. Podczas wojny stuletniej zdecydowanie wzrosło znaczenie lekkozbrojnej piechoty uzbrojonej w łuki i kusze, również i ciężka piechota powróciła do łask za sprawą taktyk Szwajcarów, Szkotów czy Husytów, walczących w dużej mierze za pomocą taborów. (...)klęski poniesione przez wojska rycerskie wynikały stąd, że rycerze starli się po raz pierwszy w wiekach średnich z piechotą karną, zawziętą w boju, nieustępliwą, dobrze prowadzoną przez dowódców, górującą nad nimi przede wszystkim dyscypliną i zwartością.

Przykładowe rodzaje piechoty średniowiecznej: scutati, landsknechci, pikinierzy

Hastati (łac. włócznicy, l.poj. hastatus) – w rzymskim legionie republikańskim legioniści walczący w pierwszej linii manipułów. Uzbrojeni podobnie jak principes w dwa oszczepy (pila), oraz krótkie obosieczne miecze (gladius). Za uzbrojenie ochronne służyła im tarcza scutum, hełm, metalowy napierśnik (phylax) i rzadziej nagolennice. Razem z velites stanowili najmłodszą i najmniej doświadczoną grupę w legionie, rekrutowano ich spośród mężczyzn w wieku 17-24 lat, których było stać na uzbrojenie hastatusa. Po reformie Mariusza nazwa hastati stała się nazwą formalną.<|||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| - |||||||||| |||||||||| ||||||||||>

Podstrony: 1 [2] [3] [4]