Periktione
Język grecki, greka (starogr. dialekt attycki Ἑλληνικὴ γλῶττα, Hellenikè glõtta; nowogr. Ελληνική γλώσσα, Ellinikí glóssa lub Ελληνικά, Elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego. W cywilizacji Zachodu zaadaptowany obok łaciny jako język terminologii naukowej, wywarł wpływ na wszystkie współczesne języki europejskie, a także część pozaeuropejskich i starożytnych. Od X wieku p.n.e. zapisywany jest alfabetem greckim. Obecnie, jako język nowogrecki, pełni funkcję języka urzędowego w Grecji i Cyprze. Jest też jednym z języków oficjalnych Unii Europejskiej. Po grecku mówi współcześnie około 15 milionów ludzi. Język grecki jest jedynym językiem z helleńskich naturalnych, który nie wymarł.Potone (ur. przed 427 pne) córka Aristona i Periktione, starsza siostra Platona. Jej matką była Periktione. Urodziła się w Collytus pod Atenami. Była żoną Eurymedona z Myrrhinus, z którym miała syna Speuzypa oraz córkę.
Solon (gr. Σόλων Sólōn; ok. 635 – ok. 560 p.n.e.) – ateński mąż stanu, poeta i prawodawca. W 594 p.n.e. wybrany został na pierwszego archonta. Odegrał ważną rolę w wojnie toczonej pomiędzy Atenami a Megarą o wyspę Salaminę, która miała dla Aten znaczenie strategiczne, ponieważ nieprzyjaciel mógł atakować z niej statki handlowe płynące z Faleronu, portu ateńskiego. Ateny początkowo przegrywały, ale zwyciężyły dzięki płomiennej elegii Solona Na Salaminę, która wzbudziła w żołnierzach chęć walki i doprowadziła do pokonania Megary. Prawdopodobnie ten sukces wpłynął zasadniczo na wybór na urząd archonta Solona w roku 594 p.n.e.
Periktione (gr.:Περικτιόνη) – matka greckiego filozofa Platona żyjąca w V w. p.n.e.
Potomkini Solona, prawodawcy ateńskiego. Była żoną Aristona, miała z nim trzech synów – Glaucona, Adeimantusa i Platona, oraz córkę Potone. Po śmierci Aristona, wyszła ponownie za mąż za Pyrilampesa, ateńskiego męża stanu i jej stryja. Miała z nim piąte dziecko, Antyfona. Antyfon pojawia się w dialogu Parmenides Platona.
Dwa rzekome dzieła przypisywane Perictione przetrwały we fragmentach. Są to O harmonii kobiety i O Mądrości. Prace te nie są datowane na ten sam okres i zwykle przypisywanie są Perictione I i Perictione II. Obie prace należą do literatury pseudopitagorejskiej. O harmonii kobiet, dotyczy obowiązków kobiety w stosunku do męża, do małżeństwa i do rodziców, napisana jest dialektem jońskim języka greckiego i prawdopodobnie pochodzi z końca IV lub III wieku p.n.e.. O Mądrości zawiera filozoficzną definicję mądrości i jest napisana dialektem doryckim i prawdopodobnie pochodzi z III lub II wieku p.n.e..
Przypisy[ | edytuj kod]
- Diogenes Laertios, iii. 1
- Diogenes Laertios, iii. 4
- Platon „Parmenides”
- Mary Ellen Waithe, A History of Women Philosophers: Volume 1, 600 BC-500 AD, Springer.
- ↑ Ian Michael Plant, Women writers of ancient Greece and Rome: An anthology, University of Oklahoma Press (2004), p. 76.