• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Pauzjasz z Sykionu

    Przeczytaj także...
    Enkaustyka – technika malarska, polegająca na stosowaniu farb w spoiwie z wosku pszczelego, czasem z dodatkiem olejów schnących dla zwiększenia płynności farby. Farby nakładano na podłoże w stanie płynnym, za pomocą podgrzewanych metalowych łopatek (cauterium). Znana była też metoda nanoszenia farb pędzlami, bardziej wygodna w wypadku malowania większych obrazów. Lukullus, Lucius Licinius Lucullus (ur. 117 p.n.e., zm. 56 p.n.e.) – wódz rzymski i polityk, stronnik Sulli, rozsławiony zwycięstwami w wojnie z władcą Pontu Mitrydatesem VI Eupatorem.
    Język grecki, greka (starogr. dialekt attycki Ἑλληνικὴ γλῶττα, Hellenikè glõtta; nowogr. Ελληνική γλώσσα, Ellinikí glóssa lub Ελληνικά, Elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego. W cywilizacji Zachodu zaadaptowany obok łaciny jako język terminologii naukowej, wywarł wpływ na wszystkie współczesne języki europejskie, a także część pozaeuropejskich i starożytnych. Od X wieku p.n.e. zapisywany jest alfabetem greckim. Obecnie, jako język nowogrecki, pełni funkcję języka urzędowego w Grecji i Cyprze. Jest też jednym z języków oficjalnych Unii Europejskiej. Po grecku mówi współcześnie około 15 milionów ludzi. Język grecki jest jedynym językiem z helleńskich naturalnych, który nie wymarł.

    Pauzjasz z Sykionu (gr. Παυσίας, trl. Pausias) – malarz grecki z drugiej połowy IV wieku p.n.e., przedstawiciel sykiońskiej szkoły malarskiej.

    Pauzjasz był synem Bryetesa, który był jego pierwszym nauczycielem malarstwa. Później nauki pobierał u Pamfilosa, od którego przejął technikę enkaustyczną. Jako pierwszy osiągnął mistrzostwo w tej technice oraz w ostrych skrótach perspektywicznych. Był pierwszym, który zapoczątkował zdobienie plafonów malowidłami roślinno-kwiatowymi z wdzięcznymi scenkami figuralnymi (np. tańczące Erosy).

    Plafon – sufit lub podniebienna część sklepienia ozdobiona sztukaterią, płaskorzeźbą, freskiem lub malowidłem olejnym na zamocowanym odpowiednio przy suficie płótnie. Bywa otoczony dekoracyjnym obramieniem, które jest wykonane z materiału o innej fakturze i pokryte inną techniką niż właściwa kompozycja.Epidauros (dawny polski egzonim: Epidaur) – starożytne greckie miasto w Argolidzie na Peloponezie nad Zatoką Sarońską, obecnie stanowisko archeologiczne w miejscowości Ligurio w gminie Epidawros.

    Najczęściej malował niewielkie obrazki o lekkiej tematyce rodzajowej (np. słynna Wijąca wieniec), mitologicznej i alegorycznej (m.in. dwa malowidła w tolosie w Epidauros – Eros z lirą i Methe (bogini pijaństwa), przy czym ten drugi obraz stanowił nowatorskie ukazanie personifikacji pijaństwa z twarzą przeświecającą przez szklane naczynie) oraz portreciki dzieci. Umiał kunsztownie oddać odblaski i trójwymiarowość.

    Library of Congress Control Number (LCCN) – numer nadawany elementom skatalogowanym przez Bibliotekę Kongresu wykorzystywany przez amerykańskie biblioteki do wyszukiwania rekordów bibliograficznych w bazach danych i zamawiania kart katalogowych w Bibliotece Kongresu lub u innych komercyjnych dostawców. Sykion lub Sikion (gr. Σικυώνα Sikyōn, łac. Sicyon) – greckie miasto na północy Peloponezu, położone nad rzeką Asopos, nieopodal Zatoki Korynckiej. Politycznie nie odgrywało dużej roli i pozostawało w zależności od Argos lub Sparty. Stolica małego kraju, który graniczył z Arkadią, Achają i terytorium Koryntu oraz Fliuntu. Założycielem miasta miał być król Ajgialeos.

    Często podejmowanym tematem były dzieci. To on właśnie wprowadził ten rodzaj tematyki, rozwinięty szczególnie w okresie hellenistycznym. Przedstawiał małe Erosy: Eros tańczący, Eros jako muzyk, Eros wśród kwiatów, Eros na wozie. Kopie, z pewnością dość wierne, odnajdujemy w malowidłach pompejańskich.

    Alegoria (stgr. ἀλληγορία allēgoría, od ἀλληγορέω allēgoréo - "mówię w przenośni, obrazowo") – w literaturze i sztukach plastycznych przedstawienie pojęć, idei, wydarzeń, przy pomocy obrazu artystycznego o charakterze przenośnym lub symbolicznym, np. poprzez personifikację. Odczytanie alegorii umożliwiają m.in. atrybuty lub emblematy o konkretnym znaczeniu, dlatego, w przeciwieństwie do symbolu, przesłanie alegorii jest zazwyczaj jednoznaczne.WorldCat – katalog rozproszony łączący zbiory 71 000 bibliotek ze 112 krajów, które są uczestnikami serwisu Online Computer Library Center. Katalog jest tworzony i prowadzony przez biblioteki, których zbiory są w nim ujęte.

    Jednym z najsłynniejszych jego obrazów był, wykonany w technice enkaustycznej, obraz przedstawiający ukochaną z młodości, a zarazem mieszkankę jego rodzinnego miasta, Glycerę, handlującą wieńcami z kwiatów i przyozdobioną takim wieńcem.

    Rzadziej malował duże obrazy, a te, które namalował, są w ciemnej tonacji, np. Ofiarowanie wołu, gdzie zwierzę ukazane zostało z przodu, a jednak widać było jego rozmiary dzięki grze świateł i cieni.

    Po 335 p.n.e. w Tespiach restaurował malowidła ścienne Polignota.

    Pompeje, dawniej Pompeja (łac. Pompeii, wł. Pompei) – miasto w regionie dzisiejszej Kampanii we Włoszech zniszczone w czasach cesarstwa rzymskiego przez erupcję wulkanu Wezuwiusz w dniu 24 sierpnia 79 roku. Popiół wulkaniczny, który zasypał Pompeje, utrwalił budowle, przedmioty oraz niektóre ciała ludzi i zwierząt, co współcześnie umożliwia obejrzenie wyglądu starożytnego rzymskiego miasta średniej wielkości i jego mieszkańców. Ruiny Pompejów położone są ok. 20 km na południowy wschód od Neapolu. Dwa inne miasta, które zniszczyła erupcja Wezuwiusza w 79 roku to Herkulanum i Stabie.Pamfilos z Amfipolis – grecki malarz, teoretyk i historyk malarstwa, twórca i wybitny przedstawiciel sykiońskiej szkoły malarskiej, działający około 400-350 p.n.e.

    Po Pauzjaszu sykiońska szkoła malarstwa zaczęła chylić się ku upadkowi. Wiele z jego obrazów zostało sprzedanych, żeby pokryć długi miasta.

    Dzieła Pauzjasza były dobrze znane i cenione także w starożytnym Rzymie, w związku z tym nawet ich kopie były chętnie kupowane i eksponowane, np. Ofiarowanie wołu znalazło się ostatecznie w Portyku Pompejusza (portyku Teatru Pompejusza) w Rzymie, a kopia portretu Glycery została kupiona w Atenach przez Lukullusa za wielką jak na ówczesne czasy sumę dwóch talentów.

    Virtual International Authority File (VIAF) – międzynarodowa kartoteka haseł wzorcowych. Jej celem jest ujednolicenie zapisu nazw osobowych (haseł), dlatego zbiera z bibliotek z całego świata – ich różne wersje i prezentuje je razem, pod jednym, unikatowym identyfikatorem numerycznym. Pozwala to obniżyć koszty i zwiększyć użyteczność danych gromadzonych przez biblioteki. Informacje po dopasowaniu i połączaniu są udostępniane online bibliotekom na całym świecie. Teatr Pompejusza (wł. Teatro di Pompeo, łac. Lapideum et Pompeii, znany też jako Theatrum Marmoreum) – pierwszy rzymski teatr wzniesiony z kamienia. Został zbudowany ok. 55 p.n.e. Jego budowę sfinansował Pompejusz, by umocnić swą pozycję polityczną w Rzymie.

    Bibliografia[ | edytuj kod]

  • Ch. Knight (red.): Penny Cyclopaedia of the Society for the Diffusion of Useful Knowledge, t. XVII. Londyn: 1840, s. 331.
  • Z. Piszczek (red.): Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: PWN, 1983, s. 575. ISBN 83-01-03529-3.
  • Praca zbiorowa: Encyklopedia sztuki starożytnej. Warszawa: WAiF, 1998, s. 461–462. ISBN 83-221-0684-X.
  • G. Rachet: Słownik cywilizacji greckiej. Katowice: Wydawnictwo Książnica, 2006, s. 293-294. ISBN 83-7132-919-9.

    • Linki zewnętrzne[ | edytuj kod]

  • Pauzjasz i Glycera, obraz Rubensa (ang.)
    • Epoka hellenistyczna – okres w dziejach regionu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu (zwłaszcza obszarów znajdujących się pod greckim panowaniem), którego początek wyznacza śmierć Aleksandra Wielkiego w 323 roku p.n.e., a koniec rzymskie podboje zakończone zajęciem ptolemejskiego Egiptu w 30 roku p.n.e. Niekiedy zwany hellenizmem, lub epoką aleksandryjską.Portyk (łac. porticus) – część budynku na planie prostokąta z jednym lub kilkoma rzędami kolumn, które wspierają dach, otwarta co najmniej z jednej strony, najczęściej jedno- lub dwukondygnacyjna.




    Warto wiedzieć że... beta

    Starożytny Rzym – cywilizacja rozwijająca się w basenie Morza Śródziemnego i części Europy. Jej kolebką było miasto Rzym leżące w Italii, które w pewnym momencie swoich dziejów rozpoczęło ekspansję, rozszerzając swoje panowanie na znaczne obszary i wchłaniając m.in. kulturę starożytnej Grecji. Cywilizacja rzymska, nazywana też niekiedy grecko-rzymską, razem z pochodzącą z Bliskiego Wschodu religią – chrześcijaństwem, stworzyła podstawy późniejszej cywilizacji europejskiej. Miasto Rzym zaczęło kształtować się w VIII wieku p.n.e., natomiast kres stworzonego przez nie państwa nastąpił formalnie w 1453 roku n.e. (wraz z upadkiem Konstantynopola i tym samym Cesarstwa bizantyńskiego), choć dosyć często jako koniec starożytnego Rzymu przyjmuje się rok 476 n.e., w którym upadło Cesarstwo zachodniorzymskie.
    Tespie – w starożytności miasto w Beocji w środkowej Grecji. Było członkiem Związku Beockiego pod hegemonią Teb.
    Tolos (stgr. θόλος thólos, lm. tholoi) – określenie antycznej budowli o kilku różnych funkcjach i znaczeniach:
    Talent (łac. talentum od gr. tálanton - ciężar) – największa jednostka miary - wagi i pieniądza używana w Asyrii, Babilonii, starożytnej Grecji i Palestynie.
    SUDOC (fr. Système Universitaire de Documentation, pol. Uniwersytecki System Dokumentacji) – centralny katalog informacji bibliograficznej francuskiego szkolnictwa wyższego.
    Mitologia (gr. μυθολογια, gdzie μυθοι to baśń, mit, a λέγειν opowiadać) – zbiór legend i podań o bogach i bohaterach, funkcjonujący w danej religii lub społeczności. Terminem tym określa się również naukę zajmującą się badaniem mitów.
    Kontrola autorytatywna – w terminologii bibliotekoznawczej określenie procedur zapewniających utrzymanie w sposób konsekwentny haseł (nazw, ujednoliconych tytułów, tytułów serii i haseł przedmiotowych) w katalogach bibliotecznych przez zastosowanie wykazu autorytatywnego zwanego kartoteką wzorcową.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.884 sek.