Patty Pravo (właśc. Nicoletta Strambelli) – włoska piosenkarka pop, urodzona w Wenecji w 1948 roku. Czas największej popularności wokalistki przypada na drugą połowę lat 60. i lata 70. XX wieku. Do jej największych przebojów zalicza się utwory "La bambola" (1968), "Pazza idea" (1973), "Pensiero stupendo" (1978) oraz "...E dimmi che non vuoi morire" (1997). Uczestniczyła w konkursie Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo 10 razy, zdobywając na nim do tej pory 3 nagrody krytyków. Pravo jest w czołówce włoskich artystów, którzy sprzedali najwięcej płyt - łączną sprzedaż jej nagrań szacuje się na 110 milionów egzemplarzy.

Życiorys[ | edytuj kod]

Uczęszczała do szkoły muzycznej im. Benedetto Marcellego w Wenecji. Mając 15 lat opuściła rodzinny dom i wyjechała na krótko do Londynu, a następnie przeprowadziła się do Rzymu. Tam zaczęła pracować jako piosenkarka w klubie nocnym o nazwie Piper Club. W 1966 roku nagrała pierwszy utwór, włoski cover "But You're Mine" z repertuaru Sonny & Cher o tytule "Ragazzo triste" ("Smutny chłopak"), który spotkał się z popularnością. W 1968 nagrała jeden ze swoich największych przebojów, "La bambola" ("Lalka"), który utrzymywał się na miejscu 1. we Włoszech przez 6 tygodni i trafił na zestawienia w kilku innych europejskich krajach. Debiutancka płyta Patty ukazała się w tym samym roku i także odniosła duży sukces, docierając do 1. miejsca na liście sprzedaży we Włoszech. Ten sam rok przyniósł kolejne przebojowe single, m.in. "Gli occhi dell'amore" ("Oczy miłości") oraz "Tripoli 1969", a w kolejnych latach wylansowała "Il paradiso" ("Raj", 1969) i "La spada nel cuore" ("Miecz w sercu", 1970). Z tą ostatnią piosenką wystąpiła na Festiwalu w San Remo w duecie z Little Tonym, zajmując 5. miejsce. Nagrała kolejne albumy, w tym Concerto per Patty (1969), Patty Pravo (1970), Di vero in fondo (1971), które uplasowały się w top 10 we Włoszech. Jej płyta Bravo Pravo zawierała następny duży przebój "Tutt'al più".

Pravo podczas występu w 1969 roku

W roku 1973 wydała jeden ze swoich największych przebojów, "Pazza idea" ("Szalony pomysł"), który był numerem 1 we Włoszech przez 9 tygodni i wszedł na listy także w Belgii i Holandii. Kolejne albumy, Pazza idea (1973) i Mai una signora (1974) także dotarły do miejsca 1. Współpracowała z greckim muzykiem Vangelisem nad swoją płytą Tanto (1976), a następnie wylansowała kolejny duży hit "Tutto il mondo è casa mia" ("Cały świat to mój dom"). W 1978 roku wystąpiła w kontrowersyjnym włoskim programie Stryx u boku Amandy Lear i Grace Jones. Wykonywała tam piosenki z albumu Miss Italia, który zawierał jeden z jej największych przebojów, "Pensiero stupendo" ("Wspaniała myśl", #2 we Włoszech).

Na początku lat 80. Pravo wyjechała do USA, a w 1982 roku wyszła za mąż. W roku 1984 występowała we włoskim programie rozrywkowym, Premiatissima, i zdobyła swoją pierwszą nagrodę krytyków na Festiwalu w San Remo za utwór "Per una bambola" ("Dla lalki"). Kolejna próba udziału w tym festiwalu, w 1987 roku, jednak zakończyła się dla niej skandalem, kiedy to utwór "Pigramente signora" ("Leniwa pani") został uznany za plagiat. W latach 80. nastąpił spadek zainteresowania artystką i żaden z wydanych przez nią wówczas albumów nie podbił list przebojów, choć płyta Oltre l'Eden... (Więcej niż Eden...) z 1989 roku spotkała się z pozytywnymi opiniami krytyków.

W 1992 roku została aresztowana za posiadanie haszyszu. Dwa lata później wyjechała do Chin, gdzie nagrała swój kolejny album Ideogrammi (1994), inspirowany chińską muzyką i kulturą. W 1995 roku ponownie wystąpiła na festiwalu w San Remo, jednak proponowana przez nią piosenka "I giorni dell'armonia" ("Dni harmonii") nie spotkała się z sukcesem. Już 2 lata później powróciła do San Remo z utworem "...E dimmi che non vuoi morire" ("...I powiedz mi, że nie chcesz umierać"), który zajął 8. miejsce w konkursie i zdobył nagrodę krytyków. Piosenka okazała się też sukcesem komercyjnym i jednym z największych hitów w karierze, docierając do 2. miejsca listy przebojów we Włoszech, a koncertowy album Bye Bye Patty z 1997 roku był jej pierwszym od niemal dwudziestu lat, który trafił do pierwszej dziesiątki włoskiej listy sprzedaży. Następna płyta studyjna Notti, guai e libertà (Noce, kłopoty i wolność) z 1998 roku również dotarła do top 10 listy sprzedaży we Włoszech i uznawana jest za jedną z najlepszych w dorobku Patty.

W roku 2000 artystka wydała album Una donna da sognare (Kobieta marzeń), który dotarł do miejsca 6. we Włoszech i zawierał hit o tym samym tytule. Płyta Radio Station (2002) również cieszyła się sukcesem komercyjnym i zawierała utwór "L'immenso" zgłoszony na San Remo. W 2004 roku Pravo wydała awangardowy w brzmieniu album Nic-Unic, z przebojem "Che uomo sei" ("Jaki z ciebie człowiek"), a w 2007 roku ukazała się płyta Spero che ti piaccia... Pour toi (Mam nadzieję, że ci się podoba... Dla ciebie), będąca hołdem dla Dalidy. Następnie opublikowała swoją pierwszą biografię o tytule Bla, bla, bla... i nagrała nową wersję piosenki "La bambola" z okazji jej 40-lecia.

W 2009 i 2011 roku znów brała udział w festiwalu w San Remo, z piosenkami "E io verrò un giorno là" ("Będę tam pewnego dnia") oraz "Il vento e le rose" ("Wiatr i róże"), jednak bez powodzenia. W 2012 roku nagrała piosenkę "Com'è bello far l'amore" ("Jak pięknie jest się kochać") do filmu pod tym samym tytułem, która zdobyła włoskiego Złotego Globa (Globo d'oro). W 2016 roku wystąpiła na festiwalu w San Remo z utworem "Cieli immensi" ("Ogromne nieba"), który okazał się jednym z jej największych triumfów na festiwalu, plasując się na 6. miejscu i wygrywając nagrodę krytyków. Piosenka okazała się także hitem na listach przebojów, a nowy album Eccomi (Oto ja) zadebiutował w pierwszej dziesiątce listy sprzedaży.

W 2019 roku Pravo po raz 10. wzięła udział w konkursie na San Remo, z utworem "Un po' come la vita" ("Trochę tak jak życie"), w którym towarzyszył jej piosenkarz Briga. Para zajęła jednak zaledwie 21. miejsce. Piosenka promowała nowy album Patty, zatytułowany Red.