Paratetyda, rzadziej Morze Sarmackie – nieistniejące morze w Europie środkowej i południowo-wschodniej sięgające w głąb Azji Środkowej (mapy w pracy Roegela). Morze na obszarze Paratetydy powstało w późnej jurze jako północna część oceanu Tetydy. Paratetyda wyodrębniła się wskutek zmniejszającego się połączenia z południową resztką Tetydy (Morzem Śródziemnym) na przełomie eocenu i oligocenu (~34 mln lat temu), w wyniku powstawania gór w czasie orogenezy alpejskiej. Połączenia z innymi morzami naprzemiennie powstawały i zanikały, aż do całkowitej izolacji, wskutek zmian poziomów oceanów i ruchów tektonicznych. Duża część Paratetydy była płytka zajmując obszary szelfowe przy wyższym od obecnego poziomie mórz. Oprócz tego pokrywała obszary skorupy oceanicznej m.in. dzisiejszego Morza Czarnego, południowego Morza Kaspijskiego i zapadliska przedkarpackiego.
Morze Kaspijskie (per. دریای خزر, Darja-je Chazar; ros. Каспийское море, Kaspijskoje morie; azer. Xəzər dənizi; kaz. Каспий теңізі, Kaspij tengyzy; turkm. Hazar deňzi) – bezodpływowe słone jezioro reliktowe w Azji i w niewielkiej części w Europie. Jest największym jeziorem świata z powierzchnią wynoszącą ok. 370 tys. km² (zmieniającą się wskutek wahań poziomu wody, w 1930 roku wynosiła ona aż 442 tys. km²). Dla porównania powierzchnia całkowita Polski to ok. 313 tys. km². Maksymalna głębokość to 1025 m. Zasolenie od słodkowodnej części północnej do 10-12‰ w części środkowej i południowej i do bardzo dużego, sięgającego nawet 300‰ w zamkniętej zatoce Kara-Bogaz-Goł. Czas wymiany wód wynosi 250 lat. W starożytności nosiło różne nazwy: Ocean Hyrkański, Morze Azarskie i Morze Kwalijskie. W epoce antycznej i przez znaczną część średniowiecza powszechnie uważano, że Morze Kaspijskie stanowi zatokę wielkiego oceanu północnego (pogląd taki głosili m.in. Eratostenes, Strabon, Pomponiusz Mela, Izydor z Sewilli).Kotlina Panońska (55; węg. Kárpát-medence, serb. Panonska nizija, rum. Câmpia Panonică) – wielka równina w środkowej Europie, należąca pod względem geomorfologicznym do systemu alpejsko-karpackiego.
Wewnętrzną cześć zapadliska przedkarpackiego stanowiła skorupa oceaniczna płyty euroazjatyckiej, która uległa subdukcji pod nasuwającą się od południowego zachodu płytę Alcapy, obejmującą obszar Alp Wschodnich, Wewnętrznych Karpat Zachodnich i Niziny Panońskiej. Osady (flisz) z zapadliska przedkarpackiego zostały sfałdowane w Karpaty Zewnętrzne. Reszta basenów Paratetydy w Europie, w tym Morze Panońskie, została zasypana osadami naniesionymi z łańcuchów górskich powstających w czasie orogenezy alpejskiej oraz wydźwignięta. Współczesnymi pozostałościami Paratetydy są dzisiejsze Morze Czarne i Morze Kaspijskie, a także zanikłe na przełomie XX i XXI wieku Jezioro Aralskie. Zanikające morze pozostawiło na swoim obszarze także osady: gliny, piaski, wapienie i zlepieńce. Osady ewaporatów wskazują, że klimat w czasie ich powstawania był raczej suchy.
Wapień – skała osadowa (chemogeniczna lub organogeniczna) zbudowana głównie z węglanu wapnia, przede wszystkim w postaci kalcytu.Zapadlisko przedkarpackie − zapadlisko przedgórskie, jednostka geostrukturalna, znajdująca się pomiędzy Karpatami z jednej, a platformą wschodnioeuropejską, platformą scytyjską i masywem mezyjskim z drugiej strony.
The Geology of Central Europe: Mesozioc and cenozoic t. 2, wyd. Tom McCann (Geological Society of London); M. W. Rasser, M. Harzhauser i in., Paleogene And Neogene, ss. 1031–1140
Werner E. Piller, The Sarmatian (Middle Miocene, Paratethys) Brackish Water Turned Into Fully Marine, Paper No. 256-15, materiały na 2003 Seattle Annual Meeting (2–5 listopada, 2003); The Geological Society of America
Mathias Harzhauser & Werner E. Piller, The Early Sarmatian – hidden seesaw changes, Cour. Forsch.-Inst. Senckenberg, 246, Frankfurt nad Menem, wyd. 7 kwietnia 2004, ss. 89–111
Werner E. Piller & Mathias Harzhauser, The myth of the brackish Sarmatian Sea, Terra Nova, 17, 2005, ss. 450–455
M. Jasionowski, B. Studencka, A. Pobereżskij: Early Sarmatian Serpulid-Microbialite Carbonate Buildups Of The Miodobory Region (Western Ukraine) (ang.). publikacja Komitetu Badań Naukowych, grant P04D 064 20. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-06)].
L.S. Belokrys. Has there been any freshening of the Sarmatian Sea in southern Ukraine?. „International Geology Review”. 10 (3), s. 350–360, 1968. DOI: 10.1080/00206816809474880 (ang.).
Jura późna (ang. Late Jurassic) – najmłodsza epoka jury (era mezozoiczna), trwająca około 15,5 miliona lat (od 161,2 ± 4,0 do 145,5 ± 4,0 mln lat temu). Późna jura dzieli się na trzy wieki: oksford, kimeryd i tyton.Skorupa oceaniczna – drugi, obok odmiany kontynentalnej, typ skorupy ziemskiej, stanowiący obecnie ok. 60% powierzchni Ziemi. Jest ona relatywnie cienka (średnio 7 km), młoda (do 280 milionów lat) i gęsta (3 g/cm³) w porównaniu z kontynentalną (odpowiednio 35 km, do 4 miliardów lat i średnio 2,7 g/cm³). Dna wszystkich ziemskich oceanów zbudowane są ze skorupy oceanicznej. Skorupa oceaniczna buduje w całości płyty oceaniczne (np. Płyta Nazca, Płyta pacyficzna) oraz obrasta bloki kontynentalne, jako część płyty kontynentalnej (np. Płyta afrykańska).
Warto wiedzieć że... beta
Piasek – skała osadowa, luźna, złożona z niezwiązanych spoiwem ziaren mineralnych, przede wszystkim kwarcu. Wielkość ziaren waha się od 0,0625 do 2 mm, gęstość ziaren piasku kwarcowego wynosi około 2,62 g/cm.
Szelf kontynentalny (półka kontynentalna) – część kontynentu zalana wodami płytkiego morza – morza szelfowego. Szelf stanowi podwodne przedłużenie kontynentów i wyznacza granicę ich powierzchni, jak również przybliżoną granicę wpływu morza na kontynent.
Wewnętrzne Karpaty Zachodnie (515-517) – najbardziej zróżnicowana pod względem geologicznym część Karpat Zachodnich. Leżą na terenie Słowacji i Węgier.
Morze Czarne (w starożytności: gr. Εύξεινος Πόντος, łac. Pontus Euxinus, co znaczy „Morze Gościnne”) – morze śródlądowe rozciągające się pomiędzy Azją Mniejszą na południu, Kaukazem na wschodzie, Niziną Wschodnioeuropejską na północy i Półwyspem Bałkańskim na zachodzie. Wchodzi w skład systemu oceanicznego Oceanu Atlantyckiego.
Zlepieniec, konglomerat, żwirowiec – grubookruchowa, lita skała osadowa o różnych barwach, złożona z ziaren żwiru (lub głazów) spojonych lepiszczem. Różni się od żwiru obecnością lepiszcza.
Ewaporaty (ewaporyty) – osady pochodzenia chemicznego, utworzone z łatwo rozpuszczalnych minerałów, które wytrącają się z roztworu wodnego w czasie jego odparowania (łac. evaporatio = parowanie).
Jezioro Aralskie (nazywane przez miejscowych Morzem Aralskim; kaz. Арал теңізі, Arał tengyzy; ros. Аральское море, Aralskoje morie; uzb. Orol dengizi; karakałp. Aral tenʻizi) – bezodpływowe, reliktowe, słone jezioro w Kazachstanie i Uzbekistanie, które de facto zanikło na skutek ludzkiej działalności. W jego miejscu znajdują się obecnie cztery oddzielne zbiorniki: Jezioro Północnoaralskie, jezioro (dawna zatoka) Tuszczybas, oraz basen południowo-zachodni i południowo-wschodni. Basen południowo-wschodni jest płytki, bardzo silnie zasolony i okresowo wysycha.
