Osoba fizyczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Osoba fizyczna – prawne określenie człowieka w prawie cywilnym, od chwili urodzenia do chwili śmierci, w odróżnieniu od osób prawnych.

Ubezwłasnowolnienie – częściowe lub całkowite pozbawienie osoby fizycznej zdolności do czynności prawnych. Ubezwłasnowolnienie następuje w formie orzeczenia sądowego.Pełnoletność (pełnoletniość) – określony przepisami prawa cywilnego status prawny osoby fizycznej, która uzyskuje go po osiągnięciu określonego wieku (osoba pełnoletnia, pełnoletni). Osoba, która nie osiągnęła jeszcze tego wieku nazywana jest niepełnoletnią.

Osobowość fizyczna jest kategorią prawa cywilnego, zatem brak posiadania osobowości fizycznej przez nasciturusa (płód) nie pozbawia go całkowicie ochrony prawnej. Nasciturus może być podmiotem praw i obowiązków warunkowo, które nabywa, jeśli urodzi się żywy. Cechami osób fizycznych w prawie są imię, nazwisko oraz miejsce zamieszkania.

Człowiek rozumny (Homo sapiens) – gatunek ssaka z rodziny człowiekowatych (Hominidae), jedyny występujący współcześnie przedstawiciel rodzaju Homo. Występuje na wszystkich kontynentach.Stosunek prawny – regulowany normami prawnymi stosunek społeczny tetyczny (zależność społeczna) między co najmniej dwoma podmiotami prawa.

Zdolność prawna[ | edytuj kod]

Bycie osobą fizyczną pociąga za sobą zawsze posiadanie zdolności prawnej, czyli możliwość bycia podmiotem stosunków prawnych (mają wiele praw i obowiązków o charakterze cywilnym, np. mogą sporządzać testamenty czy być spadkodawcą). Osoby fizyczne zwykle mają także zdolność do czynności prawnych, uzależnioną jednak od pewnych warunków.

Nasciturus (łac. „mający się urodzić”) – termin pochodzący z prawa rzymskiego oznaczający dziecko poczęte, ale jeszcze nie urodzone.Prawo cywilne (łac. ius civile) – gałąź prawa obejmująca zespół norm prawnych regulujących stosunki między podmiotami prawa prywatnego, stanowiąca zarazem trzon prawa prywatnego.


Podstrony: 1 [2] [3]




Warto wiedzieć że... beta

Zdolność do czynności prawnych – w prawie cywilnym zdolność do dokonywania we własnym imieniu czynności prawnych, czyli do przyjmowania i składania oświadczeń woli mających na celu wywołanie powstania, zmiany lub ustania stosunku prawnego. Innymi słowy, jest to zdolność do samodzielnego kształtowania swojej sytuacji prawnej (nabywania praw i zaciągania zobowiązań).
Prawo osobowe było częścią wprowadzonego przez Gaiusa podziału prawa na prawo dotyczące osób, rzeczy i skarg (personae, res, actiones). We współczesnych systemach prawnych prawo osobowe wchodzi w skład części ogólnej prawa cywilnego. Osobą w rozumieniu prawa jest każdy kto został wyposażony przez prawo w zdolność prawną zwaną też osobowością prawną. Prawo współcześnie przyznaje osobowość prawną każdemu człowiekowi. Ta zasada nie była znana prawu rzymskiemu. Prawo rzymskie, będąc systemem odnoszącym się w głównej mierze do własności rzeczy i wynikających z tego przywilejów i obowiązków, najwięcej norm wyprowadzało właśnie z posiadania określonej osobowości i zdolności prawnej.
Kontrola autorytatywna – w terminologii bibliotekoznawczej określenie procedur zapewniających utrzymanie w sposób konsekwentny haseł (nazw, ujednoliconych tytułów, tytułów serii i haseł przedmiotowych) w katalogach bibliotecznych przez zastosowanie wykazu autorytatywnego zwanego kartoteką wzorcową.
Gemeinsame Normdatei (GND) – kartoteka wzorcowa, stanowiąca element centralnego katalogu Niemieckiej Biblioteki Narodowej (DNB), utrzymywanego wspólnie przez niemieckie i austriackie sieci biblioteczne.

Reklama