Osmanowie (tur. Osmanlı Hânedanı) – turecka dynastia, panująca w imperium osmańskim w latach 1299–1922.
Dynastia Osmanów wywodziła się z rodu Söğüt, za pierwszego przedstawiciela Osmanów uznawany jest Osman I, syn Ertuğrula. Początkowo władcy osmańscy tytułowali się bejami, pierwszy tytułem sułtana zaczął posługiwać się syn Osmana, Orchan, ale oficjalnie wprowadzono go do tytulatury za rządów Murada I.
Imperium Osmańskie (jako nazwa państwa pisane wielką literą, jako nazwa imperium dynastii Osmanów – małą; dla tego drugiego znaczenia synonimem jest nazwa imperium ottomańskie) – państwo tureckie na Bliskim Wschodzie, założone przez Turków osmańskich, jedno z plemion tureckich w zachodniej Anatolii, obejmujące w okresie od XIV do XX wieku Anatolię, część Azji południowo-zachodniej, Afrykę północną i Europę południowo-wschodnią. W kręgach dyplomatycznych na określenie dworu sułtana, później także całego państwa tureckiego, stosowano termin Wysoka Porta.Ahmed IV Nihad (Ahmet IV Nihat, ur. 6 lipca 1883, zm. 4 czerwca 1954) - pochodzący z dynastii Osmanów, po śmierci Abdülmecida II w roku 1944 został głową domu osmańskiego. Syn Selahaddina Efendiego (zm. 1915), wnuk sułtana Murada V.
Po zdobyciu Konstantynopola sułtan Mehmed II przyjął tytuł sułtana Rzymu oraz, pochodzący z Persji, tytuł padyszacha (pâdişah, پادشاه), który oznacza władcę królów. Ponadto ogłosił się protektorem wschodniego chrześcijaństwa.
Przedstawiciele rodu[ | edytuj kod]
Tytulatura Mehmeda III[ | edytuj kod]
Padyszach, Szach, Kagan, zwierzchnik domu Osmanów, sułtan sułtanów, chan chanów, przywódca wiernych, sukcesor Proroka Władcy Wszechświata, Kustosz świętych miast Mekki, Medyny i Jerozolimy, sułtan Rzymu, Władca Trzech Miast Konstantynopola, Adrianopola i Bursy, miast Damaszku Kairu, całego Azerbejdżanu, Magrebu, Barki, Kairuanu, Aleppo, arabskiego Iraku, Acem, Basry, Al-Hasy, Dilenu, Ar Raqqah, Mosulu, Partii, Diyarbakıru, Cylicji, Erzurum, Sivasu, Adany, Karamanu, Vanu, Barbary, Abisynii, Tunezji, Trypolisu, Cypru, Rodos, Kandii, wijaletu Morei, Morza Marmara, Morza Czarnego i wszystkich jego brzegów, Anatolii, Rumelii, Bagdadu, Grecji, Turkistanu, Tatarii, Czerkasji, dwóch regionów Kabardy, Gruzji, Stepu Kipczackiego, całego kraju Tatarów, Kefe i wszystkich sąsiednich krajów, Bośni, miasta i twierdzy Belgrad, wijaletu Serbii ze wszystkimi zamkami, twierdzami i miastami, całej Albanii, Eflaku Bogdanii, a także wszystkich innych posiadłości i wielu innych krajów.
Abdülmecid II (ur. 30 maja 1868 w Stambule, zm. 23 sierpnia 1944 w Paryżu) – głowa rodu Osmanów w latach 1922–1944 i nominalny kalif, proklamowany i uznawany przez Republikę Turcji w latach 1922–1924.Turcja (tur. Türkiye, Republika Turcji – Türkiye Cumhuriyeti) – państwo położone w Azji na półwyspie Azja Mniejsza, a częściowo również w Europie, ze stolicą w Ankarze. Część europejska – Tracja – stanowi 3% powierzchni i oddzielona jest od części azjatyckiej morzem Marmara oraz cieśninami Bosfor i Dardanele. Turcję od północy otacza Morze Czarne, od zachodu Morze Egejskie i morze Marmara, a od południa Morze Śródziemne (nazywane w języku tureckim Morzem Białym).
Lista władców tureckich z domu osmańskiego[ | edytuj kod]
Osobny artykuł:
Władcy Turcji.
Dziedziczne głowy Domu Osmańskiego po 1926 roku[ | edytuj kod]
1926 - 1944: Abdülmecid II
1944 - 1954: Ahmed IV Nihad
1954 - 1973: Osman IV Fuad
1973 - 1977: Mehmed Abdülaziz II
1977 - 1983: Ali I Vâsib
1983 - 1994: Mehmed VII Orhan
1994 - 2009: Ertugrul Osman V
2009 - 2017: Bayezid III Osman
2017 - 2021: Dündar Aliosman Osman VI
od 2021: Harun Osman
Drzewo genealogiczne Osmanów[ | edytuj kod]
Ottoman Web Site
Ottoman family
Osman I, osm. عُثمَان ʿUthmān (ur. ? - zm. ok. 1324) – eponimiczny założyciel dynastii Osmanów, panujący od ok. 1299 do ok. 1324.Mehmed II Zdobywca (ur. 30 marca 1432 w Adrianopolu (dzisiejsze Edirne), zm. 3 maja 1481), محمد الفاتح (Mehmed al-Fatih) – sułtan z dynastii Osmanów, panujący w latach 1444-1446 i 1451-1481. Zasłynął jako zdobywca Konstantynopola. Odbudował miasto i uczynił je stolicą imperium osmańskiego.
Warto wiedzieć że... beta
We wtorek 29 maja 1453 roku wojska imperium osmańskiego zajęły Konstantynopol. Zdobycie miasta oraz śmierć ostatniego cesarza bizantyjskiego Konstantyna XI Dragazesa pociągnęły za sobą ostateczny upadek cesarstwa wschodniorzymskiego. Zwycięstwo to dało Turkom panowanie nad wschodnim basenem Morza Śródziemnego i otworzyło drogę do podboju Europy powstrzymanego dopiero przez Jana III Sobieskiego pod Wiedniem w roku 1683.
Murad I (ur. w marcu 1326 - zm. 28 czerwca 1389 na Kosowym Polu) – sułtan z dynastii Osmanów panujący w latach 1362-1389.
Poniżej przedstawiono drzewo genealogiczne władców Turcji z dynastii Osmanów. Poniżej imienia zapisano lata życia, a czcionką pogrubioną lata panowania.
Padyszach – prestiżowy tytuł, którego nazwa pochodzi od perskiego słowa padshah, opartego na tytule szach (czyli król). Był on używany przez kilku monarchów państw islamskich, m.in.:
Kagan (chiń. 可汗; pinyin: kèhán, staroturecki. 𐰴𐰍𐰣 - kaγan, klasyczny mongolski ᠬᠠᠭᠠᠨ - qaγan) – tytuł używany na określenie najwyższego władcy wśród ludów Wielkiego Stepu.
Szach – perski termin oznaczający króla. Termin ten został przyjęty do wielu innych języków. Oprócz Persji (Iranu) określenia tego używano także dla określenia władców innych państw środkowej i południowej Azji, m.in. Afganistanu.
Ertogrul (osm. ُأرطغل; tur. Ertuğrul) (druga połowa XIII w.) – półlegendarny wódz Oguzów i ojciec Osmana I.
.svg)
