Lud, seria XXIII Kaliskie, Kraków 1890

Cmentarz Rakowicki
Grób Oskara Kolberga

Oskar Kolberg, wł. Henryk Oskar Kolberg (ur. 22 lutego 1814 w Przysusze, zm. 3 czerwca 1890 w Krakowie) – polski etnograf, encyklopedysta, folklorysta i kompozytor.

Życie[ | edytuj kod]

Dzieciństwo[ | edytuj kod]

Oskar Kolberg był synem Juliusza Kolberga, inżyniera przybyłego z Meklemburgii i osiadłego w Warszawie w 1796 roku. Matką Oskara była Karolina Fryderyka Mercoeur, urodzona w Fordonie nad Wisłą (dziś część Bydgoszczy) w rodzinie francuskich imigrantów. Kolbergowie od 1810 do 1817 roku mieszkali w Przysusze. Ojciec Oskara pracował tam jako zarządca zakładów hutniczych. W roku 1817 został powołany na stanowisko profesora geodezji i miernictwa na nowo założonym Uniwersytecie Warszawskim. Rodzina wróciła wtedy do Warszawy, gdzie zamieszkała w Pałacu Kazimierzowskim, włączając się czynnie w życie naukowe i artystyczne stolicy. Sąsiadami Kolbergów byli między innymi Mikołaj Chopin i Kazimierz Brodziński. Kolbergowie zapewnili swoim synom bardzo dobre wykształcenie. Wilhelm – starszy brat Oskara – był inżynierem i kartografem. Antoni – młodszy – malarzem. Kolbergowie mieli jeszcze troje dzieci: Juliusza (zmarł w roku 1843, w wieku 25 lat; ojciec Julii i Karoliny Gallasch) oraz zmarłych w dzieciństwie Gustawa i Julię.

Edukacja[ | edytuj kod]

W latach 1823-1830 Kolberg uczęszczał do Liceum Warszawskiego, którego dyrektorem był Samuel Bogumił Linde. W tej samej renomowanej szkole kształcili się także dwaj bracia Oskara, Wilhelm i Antoni, oraz Fryderyk Chopin. Wybuch powstania listopadowego i zamknięcie placówki spowodowały przerwanie edukacji Kolberga.

Poza nauką w Liceum Oskar uczył się gry na fortepianie i kompozycji u T. Głogowskiego (1824), F. Vettera (1825), J. Elsnera (1830), a także u I. F. Dobrzyńskiego (w latach 1832-1834). W latach 1835 do 1836 przebywał w Berlinie, gdzie studiował teorię muzyki i kompozycję u C. F. Girschnera i K. F. Rungenhagena oraz prawdopodobnie uczęszczał do Akademii Handlowej.

Praca zawodowa i etnograficzna[ | edytuj kod]

Dorosły Kolberg pracował jako nauczyciel muzyki, urzędnik bankowy, księgowy. Dzięki pomocy swojego brata, Wilhelma, otrzymał w 1846 roku posadę w zarządzie Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W tym okresie komponował i wydawał liczne utwory muzyczne.

Kolberg opracował ponad 1000 haseł z zakresu muzyki, muzykologii, etnografii i etnologii do wydawanej przez Samuela Orgelbranda w latach 1859-1868 28-tomowej Encyklopedii Powszechnej. Jego nazwisko wymienione jest w pierwszym tomie w spisie autorów tej encyklopedii. W dziedzinie etnologii szczególne znaczenie miał jego artykuł Polski lud (tom 21 Encyklopedii). Później etnografia, do której zaliczał także muzykę i literaturę ludową, wiedzę o języku (gwarze) itp., stała się głównym obszarem jego badań.

W roku 1839 w okolicach Warszawy (Wilanów i Czerniaków) po raz pierwszy zanotował ze słuchu melodie ludowe. Wydawał je drukiem w latach 1842-1849 z własnym akompaniamentem fortepianowym, ponieważ publikacje te, zgodnie z ówczesnym zwyczajem, miały popularyzować folklor wśród muzyków-amatorów. Z czasem jednak najważniejsze stało się dla Kolberga dokumentowanie muzyki ludowej i jej badanie. Efektem tych prac było wydanie w roku 1857 cennej monografii ballad ludowych pt. Pieśni ludu polskiego. Stały kontakt z kulturą wiejską doprowadził ostatecznie do stworzenia w roku 1865 kompleksowego programu badań etnograficznych. Kolberg wielokrotnie podkreślał, że nie jest zawodowym etnografem, a celem jego pracy jest jedynie gromadzenie materiałów. Jak pisał Stanisław Lam – „(...) zamilczał tu sam autor o swej ogromnej zasłudze, mianowicie, iż on to pierwszy dopiero, w jedną spoistą całość uchwycił melodyę ludową(...), a przez to dał podwaliny naszemu ludoznawstwu”.

We wspomnianym 1865 roku, mając za sobą ponad dwudziestoletnie doświadczenie badacza terenowego, rozpoczął wydawanie cyklu monografii regionalnych objętych wspólnym tytułem Lud. Jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce, przy czym część tomów opublikowana została z podtytułem Obrazy etnograficzne. Założeniem Kolberga było opracowanie dzieła opartego na źródłach pochodzących z terenów całej przedrozbiorowej Rzeczypospolitej. Do śmierci (tj. do roku 1890) udało się Kolbergowi wydać 33 woluminy Ludu..., a z materiałów przez niego przygotowanych wydano do roku 1907 jeszcze trzy kolejne tomy.

W 1868 roku Kolberg został przyjęty do Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, które zaproponowało mu częściowe finansowanie druku Ludu... Propozycja materialnego wsparcia wpłynęła na decyzję o opuszczeniu Warszawy i przeniesieniu się w okolice Krakowa w 1871 roku. Początkowo Kolberg mieszkał w Mogilanach, u swojego przyjaciela – etnografa-amatora Józefa Konopki, później, w latach 1872-1884 u jego rodzeństwa, Antoniny i Juliana Konopków, w Modlnicy. W roku 1874 Kolberg został członkiem komisji antropologicznej Akademii Umiejętności (przekształconej z Towarzystwa Naukowego Krakowskiego w 1872) i przewodniczącym jej sekcji etnologicznej. Wzór monografii regionalnej zaproponowany przez niego w Ludzie... zdeterminował charakter prac etnograficznych publikowanych w ZWAK przez badaczy związanych z Akademią (W. Siarkowski, A. Petrow, S. Ciszewski, S. Udziela). W roku 1878 Kolberg udał się na wystawę światową w Paryżu, gdzie, w pawilonie austriackim, prezentowane były przygotowane przez niego wspólnie z Izydorem Kopernickim materiały ikonograficzne (postaci i stroje ludowe z różnych regionów). Za udział w wystawie otrzymał dyplom i medal pamiątkowy. Kolberg był także jednym z patronów i organizatorów wystawy etnograficznej zorganizowanej w 1880 r. w Kołomyi. Jesienią 1884 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie nadal poświęcał się pracy etnograficznej. W roku 1885 odbył swój ostatni wyjazd badawczy w Przemyskie i Sanockie. Rok przed śmiercią Kolberg obchodził 50-lecie pracy. Grono jego przyjaciół ze środowiska artystycznego i naukowego Krakowa zorganizowało w sali Towarzystwa Strzeleckiego obchody jubileuszu. W uroczystości uczestniczyli m.in. Jan Matejko, Józef Majer, Juliusz Kossak, Michał Bałucki i Władysław Żeleński. Pojawiła się także reprezentacja chłopów z Modlnicy. Obchody uświetnił koncert, w którego repertuarze znalazły się utwory m.in. Chopina, Moniuszki, Żeleńskiego oraz samego Kolberga. Prawdopodobnie z okazji tego jubileuszu Kolberg uhonorowany został członkostwem Cesarskiego Towarzystwa Miłośników Przyrody, Antropologii i Etnografii w Moskwie, a także Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego i Warszawskiego Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia”.

Koniec życia[ | edytuj kod]

Ostatni rok życia Kolberg spędził w domu Izydora Kopernickiego. Zmarł 3 czerwca 1890 r. Wykonawcą swojego testamentu, obok pastora Jerzego Gabrysia, uczynił Kopernickiego, który z niewydanych materiałów zdążył opublikować tylko II część Chełmskiego oraz Przemyskie. Kolberg spoczął w Krakowie, na cmentarzu Rakowickim, w kwaterze 47. W 1897 roku ze składek społecznych, subwencji Rady Miasta Krakowa i pieniądzom z koncertu Żeleńskiego na grobie ustawiono nagrobek. Popiersie wykonał Tadeusz Błotnicki, a roboty kamieniarskie Adam Trembecki.