Operacja Pustynna Burza (ang. Operation Desert Storm) – przeprowadzona na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 678 z 29 listopada 1990 roku operacja wojskowa, której celem było wyzwolenie zajętego przez Irak Kuwejtu. Trwająca od 17 stycznia do 28 lutego 1991 operacja powietrzno-morsko-lądowa była odpowiedzią na wszczętą przez Irak atakiem na Kuwejt wojnę w Zatoce Perskiej. Operacja prowadzona była przez koalicję 27 państw, w której wiodącą siłę militarną stanowiły Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych. Najważniejszym elementem operacji była 43-dniowa kampania powietrzna przeprowadzona przez Stany Zjednoczone oraz ich sojuszników, zakończona trwającą zaledwie 100 godzin operacją wojsk lądowych. W ramach Pustynnej Burzy przeprowadzona została największa amerykańska kampania powietrzna od czasu wojny wietnamskiej. W kampanii tej użyto niemal każdego typu samolotów pozostających na wyposażeniu amerykańskich sił powietrznych, które wykonały w sumie około 40 000 misji zwalczania celów naziemnych oraz 50 000 lotów wsparcia. W efekcie tej operacji siły koalicji wyzwoliły terytorium Kuwejtu, jednak w wyniku politycznej decyzji prezydenta George’a Busha wojska lądowe koalicji zatrzymały się, nie próbując zajmować stolicy Iraku. Pozwoliło to odpowiedzialnemu za wywołanie wojny prezydentowi Iraku Saddamowi Husajnowi na zachowanie władzy, zaś prezydenta Stanów Zjednoczonych postawiło w obliczu krytyki.

Iracka inwazja Kuwejtu[ | edytuj kod]

 Główny artykuł: Agresja Iraku na Kuwejt.

2 sierpnia 1990 roku, o godzinie 01:00 czasu kuwejckiego, trzy dywizje irackiej Gwardii Republikańskiej zaatakowały wzdłuż granicy iracko-kuwejckiej. Zmechanizowane dywizje piechoty oraz dywizja pancerna przypuściły główny atak w południową część Kuwejtu. Inna iracka dywizja pancerna prowadziła atak wspierający na zachód. O godzinie 01:30 jednostki specjalne przeprowadziły z powietrza atak na obiekty rządowe w stolicy państwa, Kuwejcie, a zespół komandosów przeprowadził atak z morza na pałac emira Kuwejtu i inne obiekty w stolicy. O godzinie 05:30 atakujące wojska lądowe, wspierane przez irackie lotnictwo, połączyły się z jednostkami specjalnymi i do godziny 19:00 zajęły stolicę kraju. Jedna z dywizji zajęła pozycje na południu, blokując dostęp do kraju od strony granicy z Arabią Saudyjską. Do wieczora tego dnia irackie czołgi posuwały się na południe wzdłuż wybrzeża, celem zajęcia portów. Mimo indywidualnych aktów odwagi, w trakcie krótkiej kampanii opór wojsk kuwejckich był nieskoordynowany. Siły zbrojne Kuwejtu zostały wprawdzie postawione w stan gotowości już po przemówieniu Saddama Husajna 17 lipca, jednak – w celu zmniejszenia napięcia między oboma krajami – kilka tygodni później ich stopień gotowości bojowej zmniejszono do 25%. Część jednostek podjęła nawet próbę odbicia pałacu emira, zaś 35 Brygada Pancerna próbowała stawić opór nacierającym jednostkom pancernym Iraku. Straty kuwejckie oceniane są jako niewielkie, jednak nie jest znana ich dokładna wielkość. Po załamaniu się obrony część sił kuwejckich przekroczyła granicę Arabii Saudyjskiej. Siły powietrzne Kuwejtu wykonały niewielką liczbę lotów bojowych, a wobec zajęcia lotnisk przez wojsko irackie znaczna część również schroniła się za granicą. Do południa 3 sierpnia siły irackie obsadziły pozycje przy granicy z Arabią Saudyjską. 4 sierpnia irackie czołgi zajęły pozycje obronne, a dziesiątki pojazdów logistycznych dowoziły na południe ludzi i duże zapasy amunicji i innego zaopatrzenia. Na teren zajętego Kuwejtu wchodziły także kolejne jednostki irackie z garnizonów wewnątrz Iraku, które zluzowywały jednostki Gwardii Republikańskiej, co rodziło obawy, że mogą one teraz zaatakować Arabię Saudyjską.