Operacja Danny
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Al-Hadisa (arab. الحديثة) - nieistniejąca już arabska wieś, która była położona w Dystrykcie Ramli w Mandacie Palestyny. Wieś została wyludniona i zniszczona podczas I wojny izraelsko-arabskiej, po ataku Sił Obronnych Izraela w dniu 12 lipca 1948.Armata 25-funtowa (Royal Ordnance QF 25-pounder) to haubicoarmata brytyjska opracowana po I wojnie światowej, która weszła na wyposażenie armii brytyjskiej tuż przed wybuchem II wojny światowej. Uznawana jest za jedno z najlepszych dział kiedykolwiek zbudowanych – w służbie brytyjskiej pozostała aż do końca lat pięćdziesiątych. Niewielkie ilości tej broni były używane w celach szkoleniowych aż do 1967, a armie wielu krajów Wspólnoty Narodów używały ich jeszcze dłużej. "25-funtówka" została wycofana ze służby tylko z powodu standaryzacji broni i amunicji NATO, wbrew woli większości jej użytkowników.
Operacja Danny (hebr. מבצע דני, Miwca Dani) – izraelska operacja wojskowa przeprowadzona podczas I wojny izraelsko-arabskiej w dniach 10-18 lipca 1948 roku przeciwko jordańskiej armii i arabskim milicjom. Operacja była prowadzona na wschód od Tel Awiwu, z przedłużeniem działań operacyjnych w kierunku strategicznego wzgórza Latrun, na którym pozycje zajęli jordańscy żołnierze z Legionu Arabskiego blokując żydowską komunikację z Jerozolimą. Celem operacji było utworzenie korytarza komunikacyjnego i wznowienie konwojów do Jerozolimy. Izraelczycy ponieśli częściowe zwycięstwo, osiągając wszystkie założone cele z wyjątkiem zdobycia Latrun.
Tło wydarzeń[ | edytuj kod]
W maju 1948 roku w Palestynie rozpoczęła się I wojna izraelsko-arabska, która była kontynuacją wojny domowej w Mandacie Palestyny (1947–1948). W przeciwieństwie do wojny domowej, była to typowa wojna o charakterze konwencjonalnym, w którym zaangażowało się szereg państw arabskich. Na froncie centralnym większość najcięższych walk toczyła się wokół strategicznego wzgórza Latrun, które było położone w Dolinie Ajalon, na pograniczu Szefeli i Wyżyny Judejskiej. Wznosi się ono nad strategiczną drogą łączącą Jerozolimę z nadmorską równiną Szaron. Dodatkowo przebiega tędy druga strategicznie ważna droga, łącząca Strefę Gazy z Ramallah w Samarii. Wzgórze Latrun jest położone w odległości 15 kilometrów na zachód od Jerozolimy i 14 km na południowy wschód od Ramli. Strategiczne znaczenie tego miejsca była bardzo dobrze znane już od Starożytności. Rozumiejąc, że ten kto kontroluje wzgórze Latrun, kontroluje również komunikację z Jerozolimą, od pierwszych dni wojny domowej w Mandacie Palestyny Arabowie skoncentrowali większość swoich wysiłków na zablokowaniu żydowskiej komunikacji z Jerozolimą. Na samym początku I wojny izraelsko-arabskiej, w dniu 15 maja do dawnego Mandatu Palestyny wkroczył jordański Legion Arabski. Jego 4 Regiment dowodzony przez Habis al-Madżali zajął 18 maja rejon Latrun. W ten sposób żydowska komunikacja z Jerozolimą została całkowicie przerwana. Sytuacja społeczności żydowskiej w Jerozolimie stała się bardzo ciężka. Zapasy żywności, lekarstw, wody, a także uzbrojenia i amunicji, zaczęły gwałtownie maleć. W obawie, że bez dostaw zaopatrzenia Jerozolima upadnie, siły żydowskie przeprowadziły w dniach 24-25 maja operację Bin Nun Alef, następnie w dniach 30-31 maja operację Bin Nun Bet, w dniach 8-9 czerwca operację Joram. Wszystkie zakończyły się taktyczną i strategiczną klęską Izraelczyków. Jedynym sukcesem było otworzenie Drogi Birmańskiej, którą dostarczano zaopatrzenie do Jerozolimy.
W okresie od 11 czerwca do 8 lipca 1948 roku w Palestynie obowiązywał pierwszy rozejm. Pomimo utrzymania linii frontu, sytuacja Izraelczyków była trudna i niezwykle skomplikowana. Dla izraelskiego dowództwa kwestia utrzymania Jerozolimy była priorytetowym zadaniem. Szefem Centralnego Dowództwa był generał Cwi Ajalon, który bardzo dobrze zdawał sobie sprawę z trudności swego położenia. Najsłabszy odcinek izraelskiej obrony znajdował się właśnie na centralnym froncie. Górzysta Droga Birmańska była trudna do pokonania, a ilość przewożonych towarów była niewystarczająca dla Jerozolimy. Droga była zagrożona infiltracją przeciwnika i atakami arabskich milicji, które posiadały zaplecze w postaci arabskich wiosek i ich mieszkańców. Szczególnie ważne strategiczne miejsca zajmowały miasta Lidda i Ramla, które były położone przy skrzyżowaniu najważniejszych dróg w centralnej części Palestyny. Dodatkowo w Lidzie znajdował się główny węzeł kolejowy Palestyny, a na północ od miasta znajdowała się była brytyjska baza lotnicza Lidda. Dodatkowo, w rejonie Latrun znajdowały się dobrze ufortyfikowane siły Legionu Arabskiego, których ewentualny atak stanowiły bardzo poważne zagrożenie dla całego obszaru obronnego Tel Awiwu. Cwi Ajalon, zdając sobie sprawę z kruchości rozejmu, rozpoczął ze swoim sztabem przygotowywać plan działań na wypadek wznowienia walk.
Przedstawiony plan początkowo nosił nazwę operacji Larlar, od pierwszych liter miast, które miały być zajęte: Lidda, al-Ramla, Latrun i Ramallah. Później zmieniono jej nazwę na operacja Danny. W pierwszej fazie operacji zakładano zajęcie arabskich wiosek oraz miast Lidda i Ramla, w których znajdował się największy węzeł kolejowy Palestyny oraz port lotniczy Lidda. Miejscowa ludność miała zostać wysiedlona, aby w ten sposób pozbawić arabskie milicje zaplecza. Miasto Ramla było jedną z największych przeszkód blokujących swobodę komunikacji żydowskiej w tym rejonie. Arabskie milicje działające z Liddy i Ramli wielokrotnie zadały ciężkie straty siłom żydowskim. Stąd zajęcie tych miast wydawało się niezbędnym krokiem do osiągnięcia zamierzonych celów operacji. W drugiej fazie zakładano zajęcie fortu Latrun i kontynuowanie natarcia w kierunku na Ramallah, aby w ten sposób wyprzeć siły Legionu Arabskiego z okolic Jerozolimy. Do przeprowadzenia tej operacji wyznaczono część sił z pięciu brygad, liczące ogółem 6 tys. żołnierzy.
Zawieszenie broni zostało zerwane 8 lipca 1948 roku przez Egipcjan, którzy zajęli kilka ważnych strategicznie punktów na pustyni Negew. W odpowiedzi izraelskie dowództwo wydało rozkaz do rozpoczęcia operacji Danny.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]