Opera buffa
Neapol (wł. Napoli, j. neapolitański Nàpule, łac. Neapolis z gr. he nea polis, dosł. nowe miasto) – miasto w południowych Włoszech w rejonie Kampania, którego jest stolicą, a także ośrodkiem administracyjnym prowincji Neapol. Założony przez Greków jako Partenope.Recytatyw (recitativo) – pośredni rodzaj pomiędzy deklamacją a śpiewem, zwykle oparty na akompaniamencie akordowym. Recytatywy występują jako elementy większej formy muzycznej takiej jak oratorium, opera, kantata lub pasja. Poprzedza często arię podkreślając jej śpiewność swym kontrastowym charakterem.
Jean-Jacques Rousseau (ur. 28 czerwca 1712 w Genewie, zm. 2 lipca 1778 w Ermenonville) – genewski pisarz tworzący w języku francuskim, filozof i pedagog, autor koncepcji swobodnego wychowania.
Opera buffa, lub inaczej opera komiczna, farsa muzyczna – jeden z dwóch podstawowych gatunków opery (drugi to opera seria).
Powstała w Neapolu, w pierwszej połowie XVIII wieku. Nazwa pochodzi od włoskiego buffone – błazen. Do powstania tej formy doprowadziło usamodzielnienie się intermediów, które początkowo grane były po to, aby zapełnić przerwy pomiędzy aktami włoskiej opery seria.
Były to pierwotnie sceny o niewybrednej akcji, złożone z dialogu, arii i recytatywu, z postaciami commedia dell’arte. Za pierwsze głośne dzieło buffo uważa się intermezzo La serva padrona („Służąca panią”) Giovanniego Battisty Pergolesiego (1733). Manfred Bukofzer za pierwszą w pełni ukształtowaną operę buffa uważa jednak Li zite 'ngalera (1722) Leonarda Vinciego (dzieło napisane do tekstu w dialekcie neapolitańskim), choć styl buffo przejawiał się i we wcześniejszych dziełach neapolitańskich.
Na skutek popularności La serva padrona intermedia zmieniły status z wesołego przerywnika muzycznego na odrębny gatunek muzyczny. Wystawienie jej w roku 1752 w Paryżu wywołało spór pomiędzy buffonistami – zwolennikami muzyki włoskiej a antybuffonistami, opowiadającymi się za sztywną i dostojną operą Lully'ego i Rameau.
Zwolennikiem opery buffa był między innymi Jean-Jacques Rousseau, który zainicjował francuską operę komiczną (bouffe), wystawiając swój własny utwór tego rodzaju – Le devin du village („Wróżek wiejski”: cf. Jan Jakub Rousseau, „Wyznania”, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński). Odtąd Francja przyswoiła sobie formę opery komicznej i wkrótce prześcignęła na tym polu Włochów. Twórcami tej formy we Francji byli: N. Dalayrac, N. Isouard, F.A. Boieldieu, D. Auber i A. Adam. We Włoszech w wieku XVIII tworzyli ją G. Paisiello, P. Guglielmi i D. Cimarosa, którego opery buffa uważane są za zapowiedź romantycznego belcanta. Za szczyt osiągnięć w dziedzinie opery komicznej uznać można Wesele Figara i Così fan tutte Wolfganga Amadeusa Mozarta, a także Cyrulika sewilskiego Gioacchino A. Rossiniego.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Manfred Bukofzer, Muzyka w okresie baroku, PWN, s. 344