Ojcowie pustyni

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Ojcowie pustyni – pierwsi mnisi chrześcijańscy, którzy od końca III wieku prowadzili życie samotne albo w niewielkich zgromadzeniach na pustyniach egipskich, a następnie w Syrii i Palestynie.

Galacja (gr. Galatike, łac. Gallograecia) – w starożytności kraina w centralnej Azji Mniejszej, położona wokół dzisiejszej Ankary, nazwana tak przez Rzymian od nazwy Galatów, przybyłego w ten rejon w III w. p.n.e. odłamu celtyckiej armii Brennusa, która splądrowała w roku 279 roku p.n.e. Macedonię, Tesalię i Epir. Po klęsce zadanej Celtom przez Antygona Gonatasa w bitwie pod Lizymachią część wojowników z rodzinami (ok. 20 tys. ludzi) przeprawiła się do Azji Mniejszej. W 275 roku p.n.e. Antioch I Soter, w wyniku zwycięskiej bitwy, zepchnął Galatów na tereny, na których powstała później Galacja.Eremita lub pustelnik (gr. ἐρημίτης herēmítēs, żyjący na pustkowiu) – osoba, która z pobudek religijnych wycofuje się z życia w społeczeństwie i decyduje się na życie w izolacji i celibacie. Poświęca się przede wszystkim modlitwie i życiu w ascezie. Utrzymuje się, jak to miało np. miejsce u zarania życia pustelniczego w Egipcie i Palestynie, z jałmużny lub rzemiosła.

Miejsce zamieszkania[ | edytuj kod]

Asceci zajmowali głównie obszary na pustyni wzdłuż doliny Nilu (w pasie nieużytków, oddalonym od uprawnej i zamieszkałej części bliżej rzeki) oraz na pustyni zachodniej, znajdującej się na zachód od Delty Nilu (dzisiaj: Wadi Natrun).

<|||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| - |||||||||| |||||||||| ||||||||||>Chrześcijaństwo, chrystianizm (gr. Χριστιανισμóς, łac. Christianitas) – monoteistyczna religia objawienia, bazująca na nauczaniu Jezusa Chrystusa zawartym w kanonicznych ewangeliach. Jej wyznawcy uznają w nim obiecanego Mesjasza i Zbawiciela, który ustanowił Królestwo Boże poprzez swoje Zmartwychwstanie. Kanon wiary chrześcijańskiej został spisany w Nowym Testamencie i przekazywany jest przez Kościoły.

Zamieszkiwali jaskinie lub dawne starożytne grobowce, drążone w czasach faraońskich na terenach na tyle oddalonych od Nilu, że nie nadawały się do uprawy. Jaskinie i groby były zamieszkane samodzielnie lub przedzielane murami z suszonej cegły, by pomieścić kilku braci.

Asceza[ | edytuj kod]

Wspólną cechą ojców pustyni była radykalna asceza: wyrzeczenie się poprzednio prowadzonego życia, rezygnacja z małżeństwa, usunięcie się na margines społeczeństwa, życie w samotności (monachoi) i ubóstwie wg surowej dyscypliny. Składała się na nią intensywna modlitwa, trwanie w odosobnieniu, praca, ubóstwo, liczne posty i praktyki pokutne. Ojcowie pustyni zarabiali na utrzymanie prostą, rzemieślniczą pracą: wyplataniem lin i mat z sitowia, pleceniem koszyków, tkactwem oraz uprawą jarzyn czy najemną pracą przy żniwach na polach.

Syria (arab. سوريا / سورية, transk. Sūriyya), nazwa oficjalna: Syryjska Republika Arabska (arab. الجمهورية العربية السورية, transk. Al-Dżumhurijja al-Arabijja as-Surijja) – arabskie państwo na Bliskim Wschodzie, graniczące z Turcją (822 km), Irakiem (605 km), Jordanią (375 km), Libanem (375 km) i Izraelem (76 km).Jan Kasjan, cs. Prepodobnyj Kassian Rimljanin (ok. 360, zm. ok. 435 w Marsylii) – mnich, teolog, asceta, popularyzator monastycyzmu i ascetyzmu wschodniego w Kościele zachodnim. Założyciel jednej z pierwszych wspólnot monastycznych w Europie Zachodniej. Wliczany w poczet Ojców Pustyni i Kościoła, święty Kościoła wschodniego, oraz nieoficjalnie Kościoła zachodniego.


Podstrony: 1 [2] [3] [4]




Warto wiedzieć że... beta

Mojżesz Etiopczyk, także Mojżesz Nubijczyk, Mojżesz Rabuś, Mojżesz Czarny (ur. 330, zm. 405) – chrześcijański mnich, jeden z Ojców Pustyni prowadzący życie ascetyczne w Sketis.
Scytia (grec. Σκυϑἰα, łac. Scythia) – obszar Eurazji zamieszkany przez Scytów. Regiony tradycyjnie uznawane za Scytię to:
Paweł z Teb, cs. Prepodobnyj Pawieł Fiwiejskij (ur. ok. 228 w Tebach w Egipcie, zm. ok. 341) – pierwszy pustelnik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego.
Pustynia Libijska – pustynia we wschodniej części Sahary, w Libii, Egipcie i Sudanie. Dla części położonej na terenie Egiptu używa się nazwy Pustynia Zachodnia.
Antoni Wielki (Opat), Święty Antoni, opat (250 lub 251 w Koman, zm. 356 w Mount Colzim) – egipski pustelnik i Ojciec Pustyni; tradycyjnie uznawany za twórcę anachoretyzmu, jednej z odmian ruchu monastycznego.
Święta Synkletyka, ros. Преподобная Синклитикия Александрийская, (żyjąca IV wieku; ur. przed 320 w Aleksandrii, zm. przed 400 tamże) - ascetka i pustelnica, jedna z trzech znanych matek pustyni (amma) (obok Sary z IV w. i Teodory z V w.), święta Kościoła katolickiego i święta mniszka (prepodobnaja) Kościoła prawosławnego.
Ascetyzm, asceza (stgr. ἄσκησις askezis – pierwotnie "ćwiczenie, trening" ) – praktykowanie dobrowolnego wyrzeczenia się pewnych dóbr, wartości i aktywności życiowych w celu osiągnięcia świętości, czystości i doskonałości duchowej i zbawienia. Potocznie ascetyzm kojarzy się z ograniczeniem doświadczania przyjemności oraz zaspokajania potrzeb cielesnych, jak jedzenie czy sen, a także z dyscypliną wewnętrzną. Ludzi praktykujących zewnętrzne formy ascezy nazywa się ascetami. Uznaje się, że ascetyzm rozwinął się wraz ze zróżnicowaniem pojmowania struktur świata i sił działających w świecie. Motywem podejmowania go jest przekonanie, że natura ludzka i świat są w relacji antagonistycznej, i że duch poprzez odpowiedni wysiłek ma przezwyciężyć dominację świata materialnego. W chrześcijaństwie współczesnym zasadniczo porzucono ascezę polegającą na samoudręczaniu się lub poniżaniu na rzecz tzw. ascezy wewnątrzświatowej. Praktyki polegające na samoudręczeniu obecne są nadal w innych religiach.

Reklama