Nowy Targ (pełna nazwa: Królewskie Wolne Miasto Nowy Targ, łac. Novum Forum, Neoforum, niem. Neumarkt, słow. Nový Targ) – miasto w województwie małopolskim, siedziba powiatu nowotarskiego oraz gminy wiejskiej Nowy Targ. Główny ośrodek handlowy, komunikacyjny i przemysłowy Podhala.

Miasto królewskie, położone w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sądeckim województwa krakowskiego, należało do tenuty nowotarskiej. W latach 1975–1998 miasto należało do województwa nowosądeckiego.

Nowy Targ, potocznie zwany przez górali Miastem, jest historyczną stolicą Podhala. W okresie lokacyjnym miasto nosiło nazwę niem. Neumarkt, zaś w okresie zaboru austriackiego było nazywane przez miejscowych Żydów Naj-Mark (jid. ‏נײַ־מאַרק‎).

Liczący ponad 33 tys. mieszkańców Nowy Targ jest największym miastem Podhala.

Nowy Targ był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. Nowy Targ uzyskał prawo składu w 1638 roku.

Geografia[ | edytuj kod]

Położenie[ | edytuj kod]

Położony jest u zbiegu Białego i Czarnego Dunajca (tu powstaje Dunajec), w środkowej części Kotliny Nowotarskiej, u podnóża Gorców.

Klimat[ | edytuj kod]

Zanieczyszczenie powietrza: Położenie geograficzne utrudnia wentylację miasta, przez co spowija je smog, szczególnie w sezonie grzewczym. Nowy Targ znajduje się w czołówce rankingu polskich miast z najbardziej zanieczyszczonym powietrzem.

Struktura powierzchni[ | edytuj kod]

Według danych z 2006 Nowy Targ ma obszar 51,07 km².

Miasto stanowi 3,46% powierzchni powiatu.

Demografia[ | edytuj kod]

Dane z 2019 według UM Nowy Targ:

Wykres zmian liczby ludności[ | edytuj kod]

Na wykresie widoczne są spadki liczby ludności wywołane potopem szwedzkim, zarazą i głodem spowodowanym przez rabację galicyjską oraz II wojną światową.

Piramida wieku mieszkańców Nowego Targu w 2014:

Osiedla w Nowym Targu[ | edytuj kod]

Ławeczka góralki na rynku

Plac targowy na osiedlu Bereki

Bloki na Generała Maczka

Aleje Tysiąclecia oddzielające starą część miasta od nowej

Polana Dziubasówki w północnej części miasta

Nowy Targ nie dzieli się formalnie na dzielnice. Teren miasta podzielony jest na rejony ze względu na:

Głównymi rejonami miasta są:

1. Stare Miasto i Śródmieście
2. granica północna – Czarny Dunajec
3. granica południowa – Aleje Tysiąclecia (droga krajowa nr 49)
4. granica wschodnia – Biały Dunajec
5. granica zachodnia – ul. Krakowska (droga krajowa nr 47, Zakopianka)
6. Równia Szaflarska (pot. Bloki)
7. granica północna – Aleje Tysiąclecia (droga krajowa nr 49)
8. granica południowa – granica miasta ze wsią Szaflary
9. granica wschodnia – Biały Dunajec
10. granica zachodnia – ul. Krakowska (droga krajowa nr 47, Zakopianka)
11. Ibisor
12. granica północna – Czarny Dunajec
13. granica południowa – granica miasta ze wsią Szaflary
14. granica wschodnia – ul. Krakowska (droga krajowa nr 47, Zakopianka)
15. granica zachodnia – linia kolejowa nr 99 (Chabówka – Zakopane)
16. Bór
17. granica północna – Czarny Dunajec
18. granica południowa – granica miasta ze wsią Szaflary
19. granica wschodnia – linia kolejowa nr 99 (Chabówka – Zakopane)
20. granica zachodnia – granica miasta ze wsią Zaskale
21. Niwa i Dział
22. granica północna – granica miasta z wsiami Klikuszowa i Obidowa
23. granica południowa – Czarny Dunajec
24. granica wschodnia – Dział
25. granica zachodnia – granica miasta ze wsiami Ludźmierz, Lasek i Trute
26. Kowaniec i Kokoszków
27. granica północna – granica miasta ze wsią Obidowa
28. granica południowa – Czarny Dunajec
29. granica wschodnia – granica miasta ze wsią Waksmund
30. granica zachodnia – Dział
31. Podmieścisko
32. granica północna – Dunajec
33. granica południowa – Aleje Tysiąclecia (droga krajowa nr 49 i droga wojewódzka nr 969)
34. granica wschodnia – granica miasta ze wsią Waksmund
35. granica zachodnia – Biały Dunajec
36. Czerwone (Lotnisko)
37. granica północna – Aleje Tysiąclecia (droga krajowa nr 49 i droga wojewódzka nr 969)
38. granica południowa – granica miasta ze wsiami Szaflary i Gronków
39. granica wschodnia – granica miasta ze wsiami Waksmund i Gronków
40. granica zachodnia – Biały Dunajec

Charakterystyka poszczególnych rejonów:

Widok Tatr z północnych dzielnic Nowego Targu

Dzielnice i osiedla mieszkaniowe nie stanowią oficjalnego, prawnego podziału administracyjnego miasta. Nie są zgodnie z art. 5 ustawy o samorządzie gminnym z 8 marca 1990 jednostkami pomocniczymi gminy. Nazwy niektórych osiedli i dzielnic funkcjonują jako nazwy potoczne poszczególnych obszarów miasta.

Historia[ | edytuj kod]

Początki[ | edytuj kod]

Początki osadnictwa na terenach dzisiejszego Podhala sięgają XIII wieku, kiedy to z opactwa w Jędrzejowie przybyli cystersi. Założyli klasztor w Ludźmierzu, a w 1254 Bolesław Wstydliwy zezwolił im na zakładanie nowych osad.

Już w 1233 wymieniana jest leżąca w tym miejscu osada o nazwie Stare Cło (Antiquum Theoloneum) lub Długie Pole. Była ona prawdopodobnie położona na prawym brzegu Białego Dunajca, na wschód od obecnego centrum miasta. Osada została założona przez cystersów ze Szczyrzyca, lokowana na prawie niemieckim (magdeburskim) w drugiej połowie XIII wieku, miała komorę celną przy szlaku handlowym ze Śląska na Węgry, którym wywożono sól i ołów, a sprowadzano wino. Jeszcze w 1338 znajdował się tam oddzielny kościół św. Leonarda, a sołtysem w tym czasie był człowiek o imieniu Günter. Według źródeł historycznych z XVII wieku osada Nowy Targ (Novum Forum) została zniszczona przez Tatarów w 1287. Pierwsza wzmianka o istnieniu parafii, a zarazem Nowego Targu (lokowanego na prawie niemieckim) pochodzi z 1326. Po dojściu do władzy Kazimierz Wielki przejął własności cystersów. W ten sposób Nowy Targ, jak i całe Podhale, stał się w 1335 własnością królewską i tak zostało aż do rozbiorów. W 1337 zadecydowano o przeniesieniu miasta, w 1346 połączono go z leżącą niedaleko osadą Stare Cło, a Kazimierz Wielki nadał powtórny przywilej lokacyjny (22 czerwca). W ten sposób powstało nowe miasto z rynkiem i kościołem parafialnym (św. Katarzyny). Miasto zostało lokowane między Białym i Czarnym Dunajcem na 150 łanach frankońskich, które wcześniej należały do miejscowości Nowy Targ i Stare Cło. Zasadźcą był Dytrych, syn Dytrycha Szyi. Parafię w Starym Cle w 1350 przyłączono do parafii nowotarskiej, a od 1354 wymieniane są jako połączone.

Przywileje królewskie[ | edytuj kod]

Miasto, jako ważny ośrodek handlowy znajdujący się blisko granicy z Węgrami, otrzymywało od królów polskich wiele przywilejów. Dzięki temu mógł rozwijać się handel i rzemiosło. Król Kazimierz Wielki zwolnił nowotarżan od płacenia cła krakowskiego, a także pozwolił na organizowanie corocznego jarmarku na 25 XI (św. Katarzyny), który trwał osiem dni. W 1487 Kazimierz IV Jagiellończyk potwierdził dotychczasowe prawa miasta, nadał mu prawo magdeburskie i usunął ciężary prawa polskiego, a także ustanowił drugi jarmark 25 lipca (św. Jakuba) oraz nadał przywilej organizowania czwartkowego targu, który odbywa się do dzisiaj. W 1494 Jan I Olbracht potwierdził prawa i przywileje miasta. W 1521 Zygmunt I Stary pozwolił wójtowi pobierać myto na drodze prowadzącej na Węgry przez Orawę w wysokości 1 grosza polskiego od wozu i 1 denara od konia, w zamian za naprawianie dróg i mostów. Od 1533 obcy kupcy nie mogli omijać miasta. Zwolniono wójta od świadczeń dla wojska. Zygmunt Stary pozwolił spółce, w której członkiem był Jan Burian z Nowego Targu, na poszukiwanie metali w Karpatach i na Spiszu, a w 1588 podobny przywilej nadał Zygmunt III Waza. Wcześniej, w 1576 Stefan Batory potwierdził statut cechu rękodzielników. Od 1593 miasto miało prawo składu soli, ołowiu i śledzi, a od 1603 też wina. W 1613 Zygmunt Waza potwierdził statut cechu zbiorowego Nowego Targu. Król Jan II Kazimierz Waza wprowadził trzeci jarmark w Niedzielę Białą (pierwsza niedziela po Wielkanocy). Ostatni przywilej, pozwalający na organizowanie 12 jarmarków w roku, nadał król Stanisław August Poniatowski w 1772, gdy miasto było już pod obcą administracją.

Okres | edytuj kod]

Starosta Adam Kazanowski

Pałac Kazanowskich w Warszawie został sfinansowany w dużej mierze z podatków płaconych przez nowotarskich mieszczan

Pierwszymi wójtami Nowego Targu byli potomkowie zasadźcy Dytrycha. W 1424 wójt Mikołaj sprzedał wójtostwo staroście nowotarskiemu Ratułdowi. On i jego potomkowie łamali prawa chłopów, wciąż powiększali pańszczyznę, wprowadzali nowe daniny i robocizny i z tego powodu toczył się ciągły spór między mieszkańcami a kolejnymi starostami. Podobnie było też później za starostów Pieniążków, Komorowskich i Kazanowskich. W tym czasie, w 1448 powstał dekanat w Nowym Targu. Prawdopodobnie pod koniec XV w. postawiono kościół św. Anny. Na przełomie XV i XVI wieku miasto liczyło ok. 500 mieszkańców, w ciągu roku organizowano 7 jarmarków. Starostwo objęli członkowie rodziny Pieniążków, którzy zakładali nowe wsie i ostatecznie wykupili urząd wójta w 1525, łącząc go z urzędem starosty. W 1586 powstała w Nowym Targu komora celna w miejsce dawnej podkomory, podległej komorze w Myślenicach. W XVI wieku miasto liczyło ok. 800 mieszkańców. Na początku XVII wieku powstało osiedle Gazdy. W 1616 starostą został Stanisław Witowski. W 1624 powstał w mieście pierwszy cech kuśnierski, a urząd starosty objął Mikołaj Komorowski. Zabiegał o zwiększenie dochodów z dzierżaw starostwa, co było przyczyną wielkiego niezadowolenia mieszczan i chłopów. Słali oni ciągle skargi na starostę, który jednak nic sobie nie robił z wyroków sądowych. Trwało to aż do jego śmierci w 1633 Następcą Komorowskiego został Tomasz Zamoyski, syn hetmana Jana Zamoyskiego. Następnie starostą był Adam Kazanowski, który usuwając sołtysów zwiększał liczbę folwarków. Przeciwko jego praktykom występowali górale nowotarscy. Później przez rok starostą był książę Jeremi Wiśniowiecki. Wówczas wydarzył się bunt Kostki Napierskiego, który był stronnikiem Chmielnickiego. 16 czerwca 1651 wyprowadził on chłopów z Nowego Targu i zaatakował zamek w Czorsztynie. Został schwytany i zginął wbity na pal. W 1655 nowotarżanie wzięli udział w antyszwedzkim powstaniu pod wodzą Gabriela Woyniłłowicza. W latach 1650–1666 starostami byli Adam Kisiel, Jan Wielopolski, Władysław Łukowski, Michał Ossoliński i Stanisław Witowski. Następnie urząd ten przejęli Wielopolscy. Starościna Maria Wielopolska obniżyła robociznę chłopom i dała im przywilej propinacyjny. W 1669 miasto zostało zajęte przez okolicznych chłopów zbuntowanych z powodu nadużyć, jakich dopuszczali się stacjonujący na zimę w mieście żołnierze chorągwi pancernej Jana Wielopolskiego. Buntownicy założyli samodzielny twór terytorialny zwany przez historyków „Rzecząpospolitą Podhalańską”. Został on zlikwidowany dopiero w maju 1670, kiedy to buntownicy zostali pokonani pod Nowym Targiem przez ekspedycyjny, 1000-osobowy regiment wojsk cudzoziemskiego autoramentu. Później starostwo trafiło w ręce rodziny Wiśniowieckich i Radziwiłłów. Anna Radziwiłłowa wprowadziła na Podhalu gospodarkę czynszową. Na przełomie XVII i XVIII wieku powstało osiedle Oleksowa (dziś Oleksówki). Wcześniej wypalany tam był węgiel drzewny. Około lat 50. XVIII wieku miasto liczyło ok. 1000 mieszkańców. W 1759 jezuici założyli w mieście misję. W 1766 Franciszek Rychter został ostatnim starostą nowotarskim.

Klęski dotykające miasto[ | edytuj kod]

Wraz ze schyłkiem Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVII i XVIII wieku następował powolny upadek Nowego Targu. Przyczyniały się do tego liczne nieszczęścia spadające na miasto. Pierwszy wielki pożar zdarzył się w 1601, niszcząc stare akta miejskie i większość budynków, w tym kościół parafialny, szpital, ratusz i dwór. W 1656 do Nowego Targu dotarli Szwedzi, który złupili i spalili, a wielu mieszkańców wymordowali. Kolejne pożary zdarzały się w latach 1673, 1696, 1710 i 1719, za każdym razem niszcząc przynajmniej połowę zabudowań, z czego ten ostatni ponownie zniszczył kościół. W roku 1710 w Nowym Targu wybuchła epidemia dżumy, w roku 1740 miasto złupiła drużyna zbójnicka Jakuba Surovca, natomiast w czasie konfederacji barskiej Rosjanie. Ostatni wielki pożar zdarzył się w 1784 i zniszczył ponad 380 budynków, kościół i dwór. W 2. połowie XVIII wieku miasto zaczęło podnosić się ze zniszczeń. W 1761 rozpoczęto renowację kościoła, a w 1767 wybudowano drewniany ratusz, istniejący do 2. połowy XIX wieku. Miał dwa piętra, a w jego podziemiach znajdowało się więzienie i skład wina.

Czas rozbiorów[ | edytuj kod]

Już w 1769 zastawione tereny Spisza administrowane przez Rzeczpospolitą zostały zwrócone przez Austrię Węgrom, rzekomo w celu utworzenia kordonu sanitarnego dla panującej wówczas w Polsce zarazy. Rok później również ziemia nowotarska znalazła się poza granicami Polski, na dwa lata przed I rozbiorem Polski. Wtedy tereny te zostały połączone z Galicją i trafiły pod administrację austriacką. Starostwo trafiło pod zarząd austriackiego prefekta, a jego majątek został skonfiskowany przez państwo (sprywatyzowano go później w 1819). Chociaż władze austriackie zachowały przywileje Nowego Targu, miasto musiało opłacać świadczenia dla państwa i dostarczać rekrutów do armii. Po pożarze w 1784 starosta sądecki Austriak Tischirsch von Siegstetten zainicjował przebudowę miasta. Nadał miastu nowy plan siatki ulic, nie pokrywający się z dawnym układem budynków. Został wtedy powiększony rynek. W 1790 wyprowadzono cmentarz z centrum miasta, zgodnie z polityką józefinizmu. W pierwszej połowie XIX w. Nowy Targ i Podhale nawiedziła kolejna seria klęsk żywiołowych. W 1819 powstały odrębne władze miejskie, jednocześnie jednak miasto pozbawiono zarządu nad większymi majątkami ziemskimi. Zmieniło się to dopiero w 1854, kiedy to w Nowym Targu powstało starostwo. W 1840 miasto osiągnęło liczbę 2 tys. mieszkańców. W 1847 zakończył się trwający od połowy XVIII wieku konflikt z Waksmundem o tereny na wschód od potoków: Kowańca i Białego Dunajca. Nowotarżanie wygrali, ponieważ waksmundzianie przedstawili sądowi sfałszowany akt lokacyjny swojej wsi. Po Wiośnie Ludów zniesiono pańszczyznę, a gdy Galicji przyznawano autonomię w 1867 powstał powiat z siedzibą w Nowym Targu oraz sąd. W 1872 miasto kupiło jaz na Czarnym Dunajcu, dzięki czemu możliwe było zbudowanie młyna, tartaku, browaru i elektrowni. Istniały także liczne młyny i folusze nad potokiem Kowaniec. Choć już w 1842 wybudowano szkołę ludową, to w 1880 ponad ½ mieszkańców nie umiała pisać i czytać. Od tego roku na terenie dzisiejszego lotniska znajdował się poligon cesarsko-królewskiej artylerii z twierdz w Krakowie i Przemyślu. W 1881 w mieście zaczęła działać straż ogniowa. Po 1884 powstał nowy murowany ratusz, o kształcie takim jak obecnie. W 2. połowie XIX wieku miasto liczyło ok. 5 tys. mieszkańców. Od 1892 działało w Nowym Targu Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, a w 1908 oddano do użytku budynek sokolni. Mieściło się tam m.in. kino. W 1897 przy dzisiejszym placu Słowackiego wybudowano nową szkołę powszechną, a w 1912 zburzono starą celem poszerzenia placu. W 1899 oddano do użytku linię kolejową Chabówka-Zakopane. Po 30 latach starań, w 1904 utworzono (pierwsze na Podhalu) gimnazjum o profilu humanistycznym, a w 1912 wybudowano bursę gimnazjalną dla uczniów spoza miasta. W 1911 powstał w Nowym Targu Związek Podhalan z prezesem Władysławem Orkanem, a od 1913 ukazywała się „Gazeta Podhalańska”. W roku tym dzięki członkom „Sokoła” utworzono Związek Drużyn Podhalańskich, które weszły później w skład II Brygady Legionów. W 1914 oddano do użytku szpital, a miasto osiągnęło liczbę ponad 9 tys. mieszkańców.

I wojna światowa i dwudziestolecie międzywojenne[ | edytuj kod]

Andrzej Galica

W czasie I wojny światowej u boku Austriaków walczyły drużyny strzeleckie Piłsudskiego, w tym drużyny podhalańskie pod wodzą Andrzeja Galicy. W gimnazjum nowotarskim zorganizowano szpital Czerwonego Krzyża. Po wybuchu wojny w więzieniu austriackim (obecnie Młodzieżowy Dom Kultury) przetrzymywany był przez krótki czas Włodzimierz Iljicz Lenin. Pod koniec 1914 Rosjanie zostali pokonani w bitwie pod Limanową, a w maju 1915 pod Gorlicami i zaczęli wycofywać się na wschód. W 1918 państwa centralne zostały pokonane na froncie zachodnim i w nocy z 31 października na 1 listopada Nowy Targ opanowały wojska polskie. Mieszkańcy miasta brali udział w walki o granice nowo powstałej Polski, wśród nich było 40 uczniów gimnazjum.

W 1920 w Nowym Targu powstało Koło „Gorce” Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W mieście działały także Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne i Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast”. W latach 1921–1931 działało żeńskie Seminarium Nauczycielskie. W 1924 wybudowano pierwsze schronisko na Turbaczu (które spłonęło w 1933), a w 1925 utworzono rezerwat „Na Czerwonem” (później „Bór na Czerwonem”). Rok później wybudowano szkołę powszechną na Kowańcu. W 1927 powstał tartak, a w 1930 cegielnia i lotnisko nowotarskie. W tym samym roku poświęcono plac pod budowę nowego kościoła. W 1932 powstał klub sportowy Podhale Nowy Targ i budynek Komunalnej Kasy Oszczędności (dziś Urząd Miasta). W trakcie jego budowy odkryto kilka monet rzymskich z IV wieku. Miały one znaleźć się w zbiorach gimnazjum, a w czasie wojny zaginąć. W 1934 odsłonięto w Rynku pomnik Orkana, a w 1935 powstała Wysokogórska Szkoła Rolnicza w Kokoszkowie.

| edytuj kod]

Budynek Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego, podczas okupacji Dom Niemiecki

Józef Kuraś „Ogień”

1 września 1939 około godziny 16:30 Nowy Targ zostały zajęty bez walki przez Niemców. W czasie okupacji Podhale stało się punktem przerzutu na Węgry ludzi będących w konflikcie z nową władzą i odcinkiem na trasie kurierów utrzymujących łączność rządu emigracyjnego w Londynie z polskim państwem podziemnym. Niemcy rozpoczęli wśród górali akcję germanizacyjną pod nazwą Goralenvolku. Miał być to tzw. naród góralski, który był różny od Polaków i pochodził tak jak Niemcy od Gotów. Na czele górali, którzy przyjęli kenkarty z literą „G” stanął Komitet Góralski (Goralisches Komitee) z prezesem Wacławem Krzeptowskim, mający siedzibę w Zakopanem. Jednak nie wszyscy górale poszli na współpracę z hitlerowcami i w 1941 Nowy Targ stał się siedzibą konspiracyjnej Konfederacji Tatrzańskiej na czele z Augustynem Suskim, mającą na celu walkę z Goralenvolkiem. Wydawała ona podziemne pisma „Na placówce”, „Wiadomości Polskie” i „Der freie Deutsche” (w języku niemieckim). Organizacja została rozbita w 1942, a jej członkowie wraz z przywódcą zostali aresztowani i zamordowani lub wywiezieni do Auschwitz. Części członków udało się jednak uciec do lasu, był wśród nich Józef Kuraś „Ogień”. Na terenie więzienia nowotarskiego Niemcy wykonywali egzekucje. W latach 1941–1942 w mieście istniało getto żydowskie.

29 stycznia 1945 miasto zostało wyzwolone spod okupacji hitlerowskiej przez oddziały 1 Armii Gwardii IV Frontu Ukraińskiego Armii Czerwonej, które wkroczyły do Nowego Targu od strony Kowańca, przeprowadzone przez Gorce przez oddział „Ognia”. W czasie walk o miasto zginęło 237 żołnierzy radzieckich (pochowanych na cmentarzu komunalnym). Ku ich czci w 1945 wzniesiono na placu Słowackiego pomnik. W czasie II wojny światowej zginęło 130 nowotarżan narodowości polskiej i prawie cała ludność żydowska miasta.

Mniejszości etniczne[ | edytuj kod]

Pierwsi Żydzi pojawili się w Nowym Targu w czasie jego lokacji w 1346. Starosta Adam Kazanowski zasłynął jako pierwszy, który zaczął sprowadzać ich na Podhale. Społeczność żydowska dynamicznie się rozwijała, w 2. połowie XIX wieku w Nowym Targu mieszkało ok. 400 Żydów (7% ogółu ludności miasta), a u progu I wojny światowej ponad 1300 (15%). Przed I wojną pobieranie myta za przejazd przez mosty na Czarnym i Białym Dunajcu było zajęciem Żydów, m.in. Szai Ajzensztoka, opisanego przez Jana Kasprowicza. W okresie międzywojennym prawie wszystkie kamienice w Rynku i większość sklepów znajdowały się w rękach żydowskich, byli oni właścicielami ok. 30% podmiotów gospodarczych. W czasie okupacji Żydzi zostali skierowani do obozu pracy na Borze w Nowym Targu. Później Niemcy utworzyli w maju 1941 getto żydowskie w okolicach ul. Krasińskiego, w którym zgromadzono ok. 2500 ludzi. Zostało ono zlikwidowane 30 sierpnia 1942. Część Żydów wysłano do obozu koncentracyjnego w Bełżcu, a resztę rozstrzelano na miejscu na cmentarzu żydowskim. Dokonano egzekucji od 400 do 2000 osób, pochowanych później w masowym grobie. Jedynym Żydem, któremu udało się uciec z rozstrzeliwania był Dawid Grasgrin, przed wojną handlarz dorożkami i końmi. Ukrył się w miejscowości Czerwony Klasztor na Słowacji, a po wojnie powrócił do Nowego Targu. Został przewodniczącym Gminy Żydowskiej i rozpoczął starania o zwrot synagogi, która w okresie PRL-u zamieniona została na kino. W swoim domu przyjmował Żydów będących w drodze do Palestyny i powracających na Podhale po wojnie, gdyż ich własne domy zostały już zajęte. Został zastrzelony w swoim mieszkaniu 10 lutego 1946 przez „Ognia” (Józef Kuraś), członkowie oddziału „Ognia” ukradli mu 7500 złotych, konia i wóz.

Obecnie istnieje Ziomkostwo Żydów Podhalańskich w Izraelu, które w 1990 ufundowało na kirkucie pomnik. W mieście istnieje także duża społeczność cygańska, należąca do Bergitka Roma. Pierwotnie mieszkali w Kotlarce nad Robowem, w dzielnicy Kowaniec, gdzie zajmowali się robieniem kotłów. W czasie Polski Ludowej zostali przeniesieni na osiedle Topolowe, gdzie mieszkają do dzisiaj.

Okres powojenny[ | edytuj kod]

Po wojnie władzę w mieście objęli komuniści. Na czele Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego miał stanąć Józef Kuraś ps. „Ogień”, który miał zastąpić dotychczasowego szefa, Stanisława Strzałkę. Kuraś został wezwany do krakowskiego WUBP, lecz zawrócił z drogi i podjął decyzję o powrocie „do lasu”, w związku z rozkazem jego aresztowania przez komunistów. W 1949 w dawnym więzieniu, w którym przez kilka dni przebywał Lenin, urządzono poświęcone temu wydarzeniu muzeum. Na placu Słowackiego postawiono pomnik żołnierzy radzieckich, dwukrotnie wysadzany tuż po wojnie przez antykomunistycznych partyzantów.

W 1951 ukończono w stanie surowym budowę nowego kościoła, przerwaną w czasie okupacji, który w 1962 został konsekrowany.

W październiku 1953 podjęta została uchwała Prezydium Rady Ministrów PRL o budowie w mieście kombinatu obuwniczego, który miał zapewnić zatrudnienie ludności rejonu. Budowa rozpoczęła się w styczniu 1954, a w 1955 Nowotarskie Zakłady Przemysłu Skórzanego „Podhale” rozpoczęły produkcję. Ich pierwszym wieloletnim dyrektorem był T. Jelonek. Zakłady w czasach swojej świetności zatrudniały ponad 10 tysięcy ludzi. Specjalnie dla zakładu wybudowano stację kolejową Nowy Targ Fabryczny oraz osiedle mieszkaniowe „Bór”.

Pod koniec lat 50. powstały pierwsze osiedla mieszkaniowe: Świerczewskiego (obecnie Topolowe), Zawadzkiego (obecnie Suskiego). W 1961 otwarto halę lodową, a już pięć lat później Podhale Nowy Targ po raz pierwszy zdobyło tytuł mistrza Polski. W latach 70. zbudowano przelotowe Aleje Tysiąclecia i Zakopiankę. W 1974 otwarto Powiatowy Dom Kultury, który trzy lata później otrzymał status Miejskiego Ośrodka Kultury. W 1979 na lotnisku nowotarskim mszę świętą odprawił papież Jan Paweł II. W tym samym roku rozpoczęto budowę nowego szpitala, która zakończyła się dopiero w 2008. W 1985 rozpoczęto budowę hotelu „Skalny”, jednego z najwyższych budynków w mieście. Hotel został otwarty w 2016 i od 2019 działa pod inną marką. Utworzono prewentorium kolejowe im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego na Kowańcu.

Po 1989 w dawnym „Domu Partii” umieszczono Urząd Rejonowy, a później starostwo. W 1994 utworzono Euroregion Tatry z siedzibą po polskiej stronie w Nowym Targu.

Kalendarium[ | edytuj kod]