Neotaoizm
<|||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| - |||||||||| |||||||||| ||||||||||>Szkoła nazw (logiści, dialektycy, sofiści) – jedna ze starożytnych chińskich szkół filozoficznych, rozwijająca się w Okresie Walczących Królestw. Jej przedstawiciele poświęcali się badaniom nad znaczeniami pojęć, ich systematyką i dociekaniem sposobów poprawnego rozumowania. Mimo iż szkoła nazw była niewielka i nie wywarła dużego wpływu na późniejsze systemy filozoficzne Państwa Środka jest warta uwagi ze względu na fakt, iż była jedyną chińską szkołą myślową zajmującą się logiką i problemami epistemologicznymi. Za twórcę szkoły uchodzi żyjący w VI wieku p.n.e. prawnik Deng Xi.
<|||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| - |||||||||| |||||||||| ||||||||||>
Neotaoizm – nurt filozoficzny, odmiana taoizmu, rozwijający się w okresie od III do IV wieku. W języku chińskim nosi nazwę xuanxue, czyli ciemna nauka (rozumiane jako tajemna, głęboka).
Neotaoiści koncentrowali się na studiach nad Daodejing, Zhuangzi i Księgą Przemian. Konfucjusza uważali za największego mędrca, znali i poważali niektóre z klasycznych pism konfucjańskich, choć interpretowali je w duchu taoizmu. Za cel stawiali sobie nadanie tekstom konfucjańskim nowych znaczeń w oparciu o pojęcia taoistyczne oraz przeinterpretowanie taoizmu w duchu społeczno-moralnej doktryny konfucjanizmu. Nawiązywali także do dociekań szkoły nazw, skoncentrowanych wokół wykraczania poza kształty i cechy (rozważania na temat nazwy, rzeczywistości i ich wzajemnych stosunków).
Głównymi teoretykami neotaoizmu byli Wang Bi, He Yan i Guo Xiang.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Encyklopedia historyczna świata. T. III. Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 2000, s. 312. ISBN 83-85909-61-3.