Neomycyna – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, naturalny antybiotyk zaliczany do grupy antybiotyków aminoglikozydowych produkowany przez Streptomyces fradiae. Głównie stosowany zewnętrznie, rzadko w postaci doustnej. Z przewodu pokarmowego wchłania się w ok. 3%, a nie jest stosowany parenteralnie ze względu na toksyczność.
Pałeczka (łac. coccobacillus, l. mn. coccobacilli) – niewytwarzająca endospor morfologiczna forma bakterii o cylindrycznym, wydłużonym kształcie. Występują formy chorobotwócze. W większości barwi się Gram ujemnie. Niektórzy autorzy zaliczają tu tylko gramujemne.Miastenia (miastenia rzekomoporaźna, choroba Erba-Goldflama, łac. myasthenia gravis, ang. myasthenia gravis) – nabyta, przewlekła choroba, charakteryzująca się nużliwością (szybkim zmęczeniem i osłabieniem) mięśni szkieletowych. Przyczyną miastenii jest proces autoimmunologiczny, skierowany przeciwko receptorom acetylocholinowym.
Działa bakteriostatycznie i bakteriobójczo na bakterie Gram-ujemne oraz niektóre Gram-dodatnie. Mechanizm działania neomycyny, podobnie jak innych aminoglikozydów, polega na blokowaniu syntezy białek bakteryjnych. Antybiotyk ten wiąże się nieodwracalnie z miejscem A rybosomu, uniemożliwiając bakterii włączanie nowych aminokwasów do powstającego białka. Działanie jest uzależnione od wniknięcia leku do wnętrza komórki bakteryjnej, w którym znajdują się rybosomy.
Oparzenie (łac. combustio) – uszkodzenie skóry i w zależności od stopni oparzenia także głębiej położonych tkanek lub narządów wskutek działania ciepła, żrących substancji chemicznych (stałych, płynnych, gazowych), prądu elektrycznego, promieni słonecznych – UV, promieniowania (RTG, UV i innych ekstremalnych czynników promiennych). Przy rozległych oparzeniach ogólnoustrojowy wstrząs może doprowadzić do zgonu.Osutki polekowe - zmiany skórne będące efektem ubocznym stosowania niektórych leków. Mogą wystąpić w związku z zastosowaniem niektórych leków, niezależnie od tego na co i w jaki sposób (zewnętrznie czy wewnętrznie) użyty był lek.
Spektrum działania obejmuje:
gronkowce (z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę);
pałeczki Enterobacteriaceae (zwłaszcza Klebsiella spp., Enterobacter spp., Proteus indolo-dodatni), Escherichia coli, Klebsiella, Haemophilus influenzae, Shigella, Pseudomonas;
prątki np. Mycobacterium tuberculosis (odporne na streptomycynę).
Nie działa na Pseudomonas aeruginosa i Streptococcus spp.
Mikrobiologia – nauka biologiczna zajmująca się zagadnieniami związanymi z mikroorganizmami oraz wirusami, dział biologii.
Paciorkowce, streptokoki (łac. Streptococcus - nazwa pochodząca od greckiego "streptos" oznaczającego coś łatwo wyginającego się) - rodzaj kulistych bakterii Gram dodatnich, tlenowych lub względnie beztlenowych. Ich podziały zachodzą wzdłuż jednej osi i dlatego rosną one w łańcuchu lub parach.
Wskazania:
zakażenia skóry, aparatu ochronnego oka, uszu (zwłaszcza wywołane przez gronkowce np. czyraczność, liszajec zakaźny);
przygotowanie do zabiegu chirurgicznego na jelicie.
Przeciwwskazania:
nadwrażliwość na neomycynę;
jednoczesne stosowanie innych leków oto-, nefro- i neurotoksycznych;
stany predysponujące do zwiększonego wchłaniania leku (oparzenia dużej powierzchni skóry, masywne owrzodzenia);
niewydolność nerek, miastenia, parkinsonizm.
Nie zaleca się długotrwałej terapii ze względu na możliwe działanie alergizujące (osutka), selekcję szczepów opornych i toksyczność leku.
Bakterie (łac. bacteria, od gr. bakterion – pałeczka) – grupa mikroorganizmów, stanowiących osobne królestwo. Są to jednokomórkowce lub zespoły komórek o budowie prokariotycznej. Badaniem bakterii zajmuje się bakteriologia, gałąź mikrobiologii.Antybiotyki (z greki anti – przeciw, bios – życie) – naturalne wtórne produkty metabolizmu drobnoustrojów, które działając wybiórczo w niskich stężeniach wpływają na struktury komórkowe lub procesy metaboliczne innych drobnoustrojów hamując ich wzrost i podziały. Antybiotyki są przedmiotem badań auksanografii, stosuje się je jako leki w leczeniu wszelkiego rodzaju zakażeń bakteryjnych. Bywają także używane profilaktycznie w zapobieganiu zakażeniom bakteryjnym w przypadku osłabienia odporności, np. neutropenii, a także w profilaktyce bakteryjnego zapalenia wsierdzia.
Neomycynę odkrył w 1949 roku mikrobiolog Selman Waksman i jego student Hubert Lechevalier. Do lecznictwa wprowadzona w 1952 roku przez firmę farmaceutyczną Lundbeck.
Indeks leków Medycyny Praktycznej 2007. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2007. ISBN 978-83-7430-110-7.
http://www.lundbeck.com/aboutus/history/company_history/1945_1960/default.asp
http://www.encyclopedia.com/doc/1G2-2844800059.html
http://indeks.mp.pl/leki/desc.html
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
H. Lundbeck A/S – duńska firma farmaceutyczna założona w 1915 roku przez Hansa Lundbecka z siedzibą główną w Kopenhadze. Początkowo zajmowała się sprzedażą artykułów przemysłowych i spożywczych wyłącznie na rynku duńskim. Z biegiem lat profil firmy ukierunkowywał się na wytwarzanie i sprzedaż preparatów farmaceutycznych i kosmetyków. H.Lundbeck wprowadził do lecznictwa światowego wiele preparatów, m.in. antybiotyk neomycynę, leki przeciwpsychotyczne chlorprotiksen, klopentiksol, zuklopentiksol, sertindol, leki przeciwdepresyjne citalopram, escitalopram. Z początkiem lat 60. XX wieku firma rozpoczęła specjalizację wyłącznie w kierunku preparatów farmaceutycznych wpływających na ośrodkowy układ nerwowy. Obecnie posiada swoje oddziały w większości krajów świata.Rybosom – kompleks białek z kwasami nukleinowymi służący do produkcji białek w procesie translacji. Rybosomy zbudowane są z rRNA i białek. Katalityczna aktywność rybosomu związana jest właśnie z zawartym w nim rRNA, natomiast białka budują strukturę rybosomu i działają jako kofaktory zwiększające wydajność translacji.