Muzyka konkretna
Bernard Parmegiani (ur. 27 października 1927 w Paryżu, zm. 21 listopada 2013 tamże) – francuski kompozytor tworzący muzykę elektroniczną oraz akusmatyczną. Jest on m.in. twórcą sygnału dźwiękowego poprzedzającego, do roku 2005, zapowiedzi w terminalu 1 paryskiego lotniska de Gaulla.Śpiew – czynność polegająca na wytwarzaniu dźwięków o charakterze muzycznym za pomocą głosu. Każda osoba potrafiąca mówić potrafi też śpiewać, ponieważ śpiew pod wieloma względami jest jedynie formą przedłużonej mowy.
Estrada i Studio – miesięcznik ogólnopolski dla muzyków i realizatorów dźwięku. Wydawany przez wydawnictwo AVT-Korporacja Sp. z o. o. w nakładzie 12.000 egzemplarzy. Redaktorem naczelnym jest Tomasz Wróblewski. Czasopismo jest przeznaczone przede wszystkim dla profesjonalistów: muzyków, techników, pracowników studiów nagraniowych i systemów PA, radiostacji czy klubów.
Muzyka konkretna – kierunek w muzyce współczesnej, w którym oprócz dźwięków instrumentów lub śpiewu wykorzystuje się realne dźwięki – dźwięki przyrody, odgłosy fabryczne, dźwięki ruchu ulicznego, przypadkowe głosy ludzkie itp. Dźwięki takie są rejestrowane, a następnie preparowane i miksowane w celu osiągnięcia zamierzonego efektu estetycznego.
Muzyka konkretna występuje w czystej formie lub łączona jest z muzyką instrumentalną, wokalną albo elektroniczną.
Do tego nurtu zalicza się m.in. takich kompozytorów jak: Pierre Henry, Frank Zappa, Bernard Parmegiani, Luc Ferrari, François-Bernard Mâche, François Bayle, Michel Chion, Lionel Marchetti.
Wpływy muzyki konkretnej są obecne także w muzyce rapowej, w której jako sample wykorzystywane są różnego rodzaju nagrane dźwięki, fragmenty tekstu mówionego lub śpiewanego.
Historia[ | edytuj kod]
Pierwszą kompozycją z nurtu muzyki konkretnej był utwór Cinq études de bruits, skomponowany w roku 1948 przez Pierre'a Schaeffera. W roku 1951 Pierre Henry skomponował Wariacje na drzwi i westchnienie, a John Cage stworzył utwór Music of Change, bazując na Yijing – starochińskiej Księdze Przemian. Ten sam artysta w roku 1952 zarejestrował utwór 4'33", w którym jedynymi słyszalnymi dźwiękami są odgłosy z widowni. W roku 1954 Hugh LeCaine skomponował Dripsody (ang. drip – kapać), w którym jedynym źródłem dźwięku było kapanie wody.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Artur Lasoń. Wiek muzyki pod prąd(em). „Estrada i Studio”. 62, s. 72-75, listopad 2001 (pol.). [dostęp 27 maja 2016].