• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Mury miejskie w Radomiu



    Podstrony: 1 [2] [3]
    Przeczytaj także...
    Mikołaj Stanisław Szydłowiecki (ur. w 1480 w Szydłowcu, zm. w 1532), herbu Odrowąż – kasztelan sandomierski, podskarbi wielki koronny.Zamek Królewski w Radomiu – zamek wzniesiony w XIV wieku przez Kazimierza Wielkiego wraz z systemem murów miejskich Nowego Radomia. Jego rozbudowa nastąpiła jeszcze w dobie gotyku w XV wieku za pierwszych Jagiellonów. W latach 1515-1520 przebudowany i rozbudowany w stylu renesansowym, przez starostę radomskiego Mikołaja Szydłowieckiego. Według lustracji z 1554 roku "Brama miała z boku lokal burgrabiego. Na prawo w dziedzińcu dom piętrowy z kuchnią i gospodarskiemi izbami na dole, a jadalnią na górze, która gankiem oszklonym łączyła się z domem wielkim. ten na dole miał jedną, na górze dwie izby i kila komnat; drugie piętro miało salę wkoło opatrzoną oknami. Od podwórza były krużganki. Między obu domami stała wieża a wniej 4 sklepy. Ku wschodowi za dużym domem była wieża "biała" (dla złoczyńców) i przy plebanii druga wieża (dla szlachty). Ztąd do bramy stroną północną ciągnął się mur trzyrosztowy bez blanków, wzdłuż niego taras. Budynki były z muru podskorupione lub gontem kryte, na piwnicach. Okna z błonami szklanemi okratowane lub z żelaznymi okiennicami. W jednej komnacie strop malowany z pozłacaniem. Za murem przekop z trzema sadzawkami i wał, na który wychodziło się furtą, bo tu był ogród, łaźnia i browar. Spalony przez Szwedów, wielokrotnie później remontowany i przebudowywany.

    Mury miejskie w Radomiu – ciąg średniowiecznych fortyfikacji wraz z budowlami obronnymi, otaczający Nowy Radom, zbudowany w II połowie XIV wieku. Uległ wyburzeniu w I połowie XIX stulecia.

    Zachowane fragmenty i relikty murów są częścią szlaku turystycznego Zabytki Radomia.

    Historia[ | edytuj kod]

    Kolor: zielony – zachowane fragmenty murów miejskich; niebieski – zrekonstruowane fragmenty; czerwony – niezachowane fragmenty. 1. Brama Piotrkowska; 2. Brama Krakowska (Iłżecka); 3. Brama Lubelska

    Powstanie Nowego Radomia związane jest z panowaniem Kazimierza Wielkiego. W związku ze zniszczeniem Starego Radomia, prawdopodobnie podczas jednego z najazdów litewskich, władca ten dokonał w 1350 lub 1351 roku lokacji Nowego Miasta (obecnie tzw. Miasto Kazimierzowskie) na prawie magdeburskim. Świeżo założony ośrodek otoczono murami miejskimi, chroniącymi go przed atakiem. W późniejszym okresie mury zostały podwyższone o ok. 80 cm i w takim stanie dotrwały do III rozbioru Polski. W okresie staropolskim Radom był, oprócz Iłży, jedynym miastem Sandomierszczyzny otoczonym murami miejskimi.

    Szlak turystyczny „Zabytki Radomia” – pieszy szlak turystyczny obejmujący najcenniejsze obiekty historyczne ukazujące rozwój Radomia od wczesnośredniowiecznej osady po dzielnice powstałe w XX wieku. Kościół Farny św. Jana Chrzciciela w Radomiu - erygowany przypuszczalnie po 1325, a prawdopodobnie przed kazimierzowską lokacją miasta. Król Kazimierz Wielki lokował Nowy Radom najpierw na prawie średzkim około 1340-1360, potem w 1364 r. na prawie magdeburskim. Wraz z miastem uposażył nową parafię pw. św. Jana. Pierwsza wzmianka o istnieniu parafii pochodzi z 1408 r. (przed 27 lipca 1408). Około 1360-1370 r. został wzniesiony z czerwonej cegły pierwotny, jednonawowy kościół, fundacji Kazimierza Wielkiego. W wiekach XV i XVI dobudowano kaplice boczne. Pierwszą z nich była kaplica Świętego Krzyża. Drugą, która zachowała się do czasów współczesnych była kaplica obecnie zwana różańcową, ufundowana w 1481 r. przez mieszczanina radomskiego Jana Warcaba. Trzecią była kaplica Kosnowska (św. Anny) wzniesiona w 1495 przez małżonków Wojciecha i Annę Kościeni. Czwartą była kaplica Baryczkowska wzniesiona w 1500 przez Stefana Baryczkę obywatela Radomia.

    Około 1815 roku fortyfikacje te, o niewielkiej wartości obronnej z powodu zmian w wojskowości, zostały rozebrane, a w ich miejscu utworzono ulice Spacerową (obecne Reja) oraz Wałową. Zachowane do dziś fragmenty murów oraz pozostałości Bramy Iłżeckiej (Krakowskiej) znajdują się przy ul. Wałowej – przetrwały w murach gmachu kolegium Pijarów oraz fragmentu Zamku Królewskiego. Zrekonstruowano część obwarowań znajdujących się na ulicy Szewskiej, natomiast na skwerze Unii Radomsko-Wileńskiej zaznaczono ich przebieg.

    Cegła – materiał budowlany w kształcie prostopadłościanu (także klina, wycinka pierścienia kołowego lub kształtki) uformowany z gliny, wapna, piasku, cementu (bloczki betonowe) lub innych surowców mineralnych, który wytrzymałość mechaniczną i odporność na wpływy atmosferyczne uzyskuje poprzez proces suszenia, wypalania lub naparzania parą wodną. Cegły służą m.in. do wznoszenia ścian, murów, filarów, słupów, a także fundamentów i ścian fundamentowych. Cegły mogą też być wypełnieniem stropów (strop Kleina).Prawo magdeburskie (prawo niemieckie; łac. Ius municipale magdeburgense, niem. Magdeburger Recht) – średniowieczne prawo miejskie wzorowane na prawie miasta Magdeburga. W 1035 Magdeburg otrzymał patent nadający miastu prawo do handlu i zjazdów. Prawo to spisane zostało w 1188 stając się wzorcem dla podobnych regulacji wielu miast środkowoeuropejskich.


    Podstrony: 1 [2] [3]




    Warto wiedzieć że... beta

    Kolegium Pijarów w Radomiu – klasycystyczno-barokowy budynek usytuowany przy Rynku. Obiekt jest częścią szlaku turystycznego Zabytki Radomia.
    Ziemia sandomierska (łac. Terra Sandomiriensis) – polska jednostka terytorialna, położona między Pilicą a Wisłą oraz między Sanem a Dunajcem. Od średniowiecza wraz z ziemią krakowską tworzyły tzw. Małopolskę. Zakres obszarowy ziemi sandomierskiej zmieniał się wydzielając ziemię lubelską, ziemię łukowską, a w 1568 r. ziemię stężycką. Główna część obszaru została włączona w XIV wieku do województwa sandomierskiego.
    Kraków (łac. Cracovia, niem. Krakau) – miasto na prawach powiatu w południowej Polsce, siedziba władz województwa małopolskiego, drugie w kraju pod względem liczby mieszkańców i pod względem powierzchni.
    Palisada, ostrokół, częstokół – element dawnego budownictwa obronnego w postaci ogrodzenia składającego się z drewnianych, zazwyczaj ostro zakończonych pali, wbitych jeden przy drugim, prosto lub ukośnie w ziemię spełniający rolę struktury zaporowej, defensywnej.
    Fosa (łac. fossa - rów, kanał), wł. rów forteczny – w fortyfikacji zapora w postaci rowu otaczającego całość lub część umocnienia. Rowy (fosy) mogły być wypełnione wodą (mokre), bądź nie (suche).
    Stare Miasto - najstarsza dzielnica Radomia. Jej granice przebiegają wzdłuż rzeki Mlecznej, i dalej wzdłuż granic działek, ulicą Okulickiego, ulicą Limanowskiego, ponownie granicami działek (na południe od ulicy Jaworowej), ulicą Dębową i granicami działek między ulicą Dębową a Mleczną.
    Ulica Rwańska w Radomiu – ulica w dzielnicy Miasto Kazimierzowskie, jedna z najstarszych ulic Radomia. Łączy Rynek z placem Kazimierza Wielkiego.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.822 sek.