Murad II
Półwysep Bałkański (Bałkany) – półwysep położony w południowo-wschodniej części Europy. Jego granice wyznacza od zachodu Morze Adriatyckie i Morze Jońskie, od wschodu Morze Czarne i morze Marmara (cieśniny Bosfor i Dardanele), od południowego wschodu Morze Egejskie. Północna granica półwyspu ma charakter umowny. Zgodnie z tradycją przebiega następująco: wzdłuż Dunaju od Morza Czarnego do ujścia Sawy (rejon Belgradu), następnie wzdłuż Sawy do ujścia Kupy (rejon miasta Sisak), następnie wzdłuż Kupy aż do jej źródła (rejon Osilnicy), następnie przekracza pasmo Gorski Kotar przez tzw. Bramę Liburnijską (chorw. i wł. Vrata) na południe od góry Risnjak i dochodzi do Morza Adriatyckiego w rejonie Rijeki. Oprócz tej najpopularniejszej konwencji były i są proponowane inne linie stanowiące granicę między Półwyspem Bałkańskim a resztą kontynentu, np. linia prosta styczna do brzegów Adriatyku i Morza Czarnego, a także linia łącząca Triest z Odesą.Bitwa na Kosowym Polu – starcie zbrojne, które miało miejsce 17 października 1448 roku. W bitwie tej nad rzeką Żytnicą wojska Jana Hunyadyego zostały rozbite przez oddziały sułtana Murada II. Bitwa ta otworzyła Turkom drogę do podboju Bałkanów.
Nisz (serb. Ниш/Niš, łac. Naissus) – trzecie co do wielkości miasto w Serbii, nad rzeką Niszawą, ok. 240 tys. mieszkańców.
Murad II (ur. w czerwcu 1404 w Amasyi, zm. 3 lutego 1451 w Edirne) – sułtan z dynastii Osmanów, panujący w latach 1421-1444 i 1446-1451.
Syn sułtana Mehmeda I i Emine Hatun, ojciec Mehmeda II Zdobywcy.
Zasiadł na tronie po śmierci ojca. W 1427 przywrócił zwierzchność turecką nad Niszem i Kruševacem, w 1428 położył kres istnieniu emiratu karamańskiego w Anatolii.
Zwycięskie walki w Anatolii wzmocniły pozycję sułtana oraz umożliwiły mu swobodne działanie na Bałkanach. W 1430 Murad II zdobył Tesaloniki, a w 1439 włączył Despotowinę serbską do Imperium osmańskiego jako oddzielną prowincję.
Pokonany przez Węgrów nad rzeką Jałomicą (1442), zawarł z Władysławem III (Warneńczykiem) traktat pokojowy w Segedynie w sierpniu 1444, który pod wpływem dyplomacji papieskiej, w osobie legata Juliana Cesariniego został złamany przez Warneńczyka, co doprowadziło do bitwy. 10 listopada 1444 w bitwie pod Warną pokonał wojska polsko-węgierskie. Abdykował z własnej woli na rzecz syna. Zmuszony do powrotu na tron w 1446 po buncie janczarów.
W 1446 podbił Peloponez. 20 października 1448 zwyciężył wojska Jana Hunyadyego w bitwie na Kosowym Polu, w latach 1450-1451 (Liga w Lezhy) toczył walki z Albańczykami pod wodzą Skanderbega.