Monocyt
Diapedeza (łac. diapedesis) – jest to proces przechodzenia leukocytów przez śródbłonek naczyń z udziałem cząsteczek adhezyjnych do płynu śródmiąższowego tkanek, w których wystąpiło zapalenie. Zjawisko to występuje tylko w żyłkach. W błonie komórkowej leukocytów znajdują się glikoproteiny integryny i selektyny nazwane ogólnie cząsteczkami adhezyjnymi. Za pomocą selektyny płynące z krwią leukocyty najpierw wiążą się słabo z glikoproteinami komórek śródbłonka (np. z adresyną lub glikoproteiną podobną do immunoglobuliny), co doprowadza do toczenia się po powierzchni śródbłonka. Następnie za pomocą integryn wiążą się mocniej z tą powierzchnią, zatrzymują się i przechodzą przez ścianę naczynia.Agranulocyty – komórki krwi, należące do grupy leukocytów. W przeciwieństwie do granulocytów nie zawierają w cytoplazmie granul czyli ziarnistości. Wyróżnia się dwa rodzaje agranulocytów: monocyty i limfocyty.
Błona komórkowa, plazmolema, plazmolemma (cytolemma, plasmolemma) – półprzepuszczalna błona biologiczna oddzielająca wnętrze komórki od świata zewnętrznego. Jest ona złożona z dwóch warstw fosfolipidów oraz białek, z których niektóre są luźno związane z powierzchnią błony (białka peryferyjne), a inne przebijają błonę lub są w niej mocno osadzone białkowym lub niebiałkowym motywem (białka błonowe).

Monocyty – populacja leukocytów stanowiąca 3-8% wszystkich leukocytów obecnych we krwi. Komórki te, poza dużym rozmiarem, charakteryzują się występowaniem w błonie komórkowej takich markerów, jak: CD45 (charakterystyczny dla wszystkich leukocytów), CD11c, CD14, CD31, CD34 i inne, przy czym jedynie CD14 jest markerem specyficznym dla monocytów i makrofagów. Dojrzałe monocyty, po migracji z krwi do tkanek obwodowych przekształcają się w makrofagi, natomiast nieliczne tego typu komórki posiadają właściwości komórek macierzystych i mogą różnicować się w inne populacje komórek krwi lub nawet innych tkanek.
Budowa[ | edytuj kod]
Są największe wśród leukocytów – osiągają 9-20 μm, czasem do 40 μm. Mają najczęściej nerkowate (czasem owalne) jądro, zasadochłonną cytoplazmę, bogatą w lizosomy. Posiadają liczne mitochondria i rozbudowany aparat Golgiego.
Funkcje[ | edytuj kod]
Po wydostaniu się ze szpiku przebywają 2-3 dni we krwi. Mają zdolność wydostawania się poza światło naczyń układu krążenia (diapedeza) w miejscach zapalnych gdzie trafiają dzięki chemotaksji oraz szybkiego ruchu pełzakowatego. Są fagocytami, które oczyszczają krew ze skrawków obumarłych tkanek oraz bakterii. Produkują interferon, leukotrieny i interleukiny.
Rozwój[ | edytuj kod]
Powstają przeważnie w szpiku kostnym, czasem w układzie siateczkowo-śródbłonkowym (szczególnie w śledzionie). W organizmie powinno się mieć min 3% max 8% monocytów u dzieci jak i dorosłych. Zbyt niski poziom monocytów we krwi to monocytopenia a zbyt wysoki to monocytoza.
Dojrzewanie monocytów w szpiku:
komórka macierzysta hemopoezy → CFU-GEMM → CFU-GM → monoblast (CFU-M) → promonocyt → monocyt → makrofag
Przypisy[ | edytuj kod]
- Wojciech Sawicki: Histologia. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, s. 203. ISBN 978-83-200-4103-3.
- J. Favre, N. Terborg, AJ. Horrevoets. The diverse identity of angiogenic monocytes.. „Eur J Clin Invest”. 43 (1), s. 100–107, Jan 2013. DOI: 10.1111/eci.12009. PMID: 23083351.
- ↑ Jakub Gołąb, Marek Jakóbisiak, Witold Lasek, Tomasz Stokłosa: Immunologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 90–91. ISBN 978-83-01-15154-6.
- N. Seta, M. Kuwana. Derivation of multipotent progenitors from human circulating CD14+ monocytes.. „Exp Hematol”. 38 (7), s. 557–563, Jul 2010. DOI: 10.1016/j.exphem.2010.03.015. PMID: 20362030.
- ↑ Tadeusz Krzymowski, Jadwiga Przała: Fizjologia zwierząt : podręcznik dla studentów wydziałów medycyny weterynaryjnej, wydziałów biologii i hodowli zwierząt akademii rolniczych i uniwersytetów: praca zbiorowa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2005, s. 253. ISBN 83-09-01792-8.
- praca zbiorowa: Encyklopedia Powszechna PWN. T. 3. M-R. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 167.
- ↑ Wojciech. Sawicki: Histologia. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, s. 217–218. ISBN 978-83-200-4103-3.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.