Monocyt
Przeczytaj także...
Diapedeza (łac. diapedesis) – jest to proces przechodzenia leukocytów przez śródbłonek naczyń z udziałem cząsteczek adhezyjnych do płynu śródmiąższowego tkanek, w których wystąpiło zapalenie. Zjawisko to występuje tylko w żyłkach. W błonie komórkowej leukocytów znajdują się glikoproteiny integryny i selektyny nazwane ogólnie cząsteczkami adhezyjnymi. Za pomocą selektyny płynące z krwią leukocyty najpierw wiążą się słabo z glikoproteinami komórek śródbłonka (np. z adresyną lub glikoproteiną podobną do immunoglobuliny), co doprowadza do toczenia się po powierzchni śródbłonka. Następnie za pomocą integryn wiążą się mocniej z tą powierzchnią, zatrzymują się i przechodzą przez ścianę naczynia.Agranulocyty – komórki krwi, należące do grupy leukocytów. W przeciwieństwie do granulocytów nie zawierają w cytoplazmie granul czyli ziarnistości. Wyróżnia się dwa rodzaje agranulocytów: monocyty i limfocyty.
Błona komórkowa, plazmolema, plazmolemma (cytolemma, plasmolemma) – półprzepuszczalna błona biologiczna oddzielająca wnętrze komórki od świata zewnętrznego. Jest ona złożona z dwóch warstw fosfolipidów oraz białek, z których niektóre są luźno związane z powierzchnią błony (białka peryferyjne), a inne przebijają błonę lub są w niej mocno osadzone białkowym lub niebiałkowym motywem (białka błonowe).
Diapedeza (łac. diapedesis) – jest to proces przechodzenia leukocytów przez śródbłonek naczyń z udziałem cząsteczek adhezyjnych do płynu śródmiąższowego tkanek, w których wystąpiło zapalenie. Zjawisko to występuje tylko w żyłkach. W błonie komórkowej leukocytów znajdują się glikoproteiny integryny i selektyny nazwane ogólnie cząsteczkami adhezyjnymi. Za pomocą selektyny płynące z krwią leukocyty najpierw wiążą się słabo z glikoproteinami komórek śródbłonka (np. z adresyną lub glikoproteiną podobną do immunoglobuliny), co doprowadza do toczenia się po powierzchni śródbłonka. Następnie za pomocą integryn wiążą się mocniej z tą powierzchnią, zatrzymują się i przechodzą przez ścianę naczynia.Agranulocyty – komórki krwi, należące do grupy leukocytów. W przeciwieństwie do granulocytów nie zawierają w cytoplazmie granul czyli ziarnistości. Wyróżnia się dwa rodzaje agranulocytów: monocyty i limfocyty.
Błona komórkowa, plazmolema, plazmolemma (cytolemma, plasmolemma) – półprzepuszczalna błona biologiczna oddzielająca wnętrze komórki od świata zewnętrznego. Jest ona złożona z dwóch warstw fosfolipidów oraz białek, z których niektóre są luźno związane z powierzchnią błony (białka peryferyjne), a inne przebijają błonę lub są w niej mocno osadzone białkowym lub niebiałkowym motywem (białka błonowe).
Monocyt wśród erytrocytów – zdjęcie mikroskopowe.
Monocyty – populacja leukocytów stanowiąca 3-8% wszystkich leukocytów obecnych we krwi. Komórki te, poza dużym rozmiarem, charakteryzują się występowaniem w błonie komórkowej takich markerów, jak: CD45 (charakterystyczny dla wszystkich leukocytów), CD11c, CD14, CD31, CD34 i inne, przy czym jedynie CD14 jest markerem specyficznym dla monocytów i makrofagów. Dojrzałe monocyty, po migracji z krwi do tkanek obwodowych przekształcają się w makrofagi, natomiast nieliczne tego typu komórki posiadają właściwości komórek macierzystych i mogą różnicować się w inne populacje komórek krwi lub nawet innych tkanek.
Tkanka (łac. textum, l. m. textus; gr. histos – utkanie, tkanka) – zespół komórek (wraz z istotą międzykomórkową) o podobnej budowie, określonych czynnościach, podobnym pochodzeniu, przemianie materii i przystosowanych do wykonywania określonej funkcji na rzecz całego organizmu. Tkanki są elementami składowymi narządów i ich układów. Dział biologii zajmujący się tkankami to histologia.Monocytopenia to forma leukopenii objawiająca się obniżeniem liczby monocytów (należących do grupy leukocytów) we krwi.
Budowa[ | edytuj kod]
Są największe wśród leukocytów – osiągają 9-20 μm, czasem do 40 μm. Mają najczęściej nerkowate (czasem owalne) jądro, zasadochłonną cytoplazmę, bogatą w lizosomy. Posiadają liczne mitochondria i rozbudowany aparat Golgiego.
Leukotrieny - lipidy związane z układem immunologicznym. Biorą udział w mechanizmach odpornościowych i procesach zapalnych, m.in. związanych z astmą i alergicznym nieżytem nosa. Przewodzą sygnały na drodze autokrynnej (sygnalizując w ten sposób do tej samej komórki, które je wyprodukowały) i parakrynnej (przekazując sygnał do niewielkiej liczby sąsiadujących komórek).Chemotaksja – reakcja ruchowa całego organizmu lub zdolnych do samodzielnego ruchu komórek na kierunkowe chemiczne bodźce. Często nie jest łatwo określić, co jest właściwą taksją, a co kinezą. Podobnie, chemotaksja zbliżona jest do chemonastii, która jednak dotyczy tylko fragmentów ciała, a nie całego organizmu (np. ruch czułków rosiczek zamykających ofiarę jest kombinacją haptonastii i chemonastii, a nie chemotaksją). Służy m.in. do odnalezienia pokarmu lub partnera seksualnego (poprzez feromony), a także znajdywaniu się gamet. W zależności od kierunku ruchu w stosunku do kierunku działania bodźca wyróżniane są:
Funkcje[ | edytuj kod]
Po wydostaniu się ze szpiku przebywają 2-3 dni we krwi. Mają zdolność wydostawania się poza światło naczyń układu krążenia (diapedeza) w miejscach zapalnych gdzie trafiają dzięki chemotaksji oraz szybkiego ruchu pełzakowatego. Są fagocytami, które oczyszczają krew ze skrawków obumarłych tkanek oraz bakterii. Produkują interferon, leukotrieny i interleukiny.
PMID (ang. PubMed Identifier, PubMed Unique Identifier) – unikatowy identyfikator przypisany do każdego artykułu naukowego bazy PubMed.Interferon (IFN) – ogólna nazwa białka wytwarzanego i uwalnianego przez komórki ciała, jako odpowiedź na obecność patogenów (np. wirusy, bakterie, pasożyty jak również komórki nowotworowe) wewnątrz organizmu. Interferony zapewniają komunikacje pomiędzy komórkami ciała, w celu zwalczenia patogenów, poprzez uruchomienie mechanizmów obronnych systemu immunologicznego.
Rozwój[ | edytuj kod]
Powstają przeważnie w szpiku kostnym, czasem w układzie siateczkowo-śródbłonkowym (szczególnie w śledzionie). W organizmie powinno się mieć min 3% max 8% monocytów u dzieci jak i dorosłych. Zbyt niski poziom monocytów we krwi to monocytopenia a zbyt wysoki to monocytoza.
Library of Congress Control Number (LCCN) – numer nadawany elementom skatalogowanym przez Bibliotekę Kongresu wykorzystywany przez amerykańskie biblioteki do wyszukiwania rekordów bibliograficznych w bazach danych i zamawiania kart katalogowych w Bibliotece Kongresu lub u innych komercyjnych dostawców.
Aparat Golgiego – organellum występujące niemal we wszystkich komórkach eukariotycznych, służące chemicznym modyfikacjom substancji zużywanych przez komórkę, bądź wydzielanych poza nią. Podstawową jednostką strukturalną aparatu Golgiego jest diktiosom.
Dojrzewanie monocytów w szpiku:
komórka macierzysta hemopoezy → CFU-GEMM → CFU-GM → monoblast (CFU-M) → promonocyt → monocyt → makrofag
Przypisy[ | edytuj kod]
- Wojciech Sawicki: Histologia. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, s. 203. ISBN 978-83-200-4103-3.
- J. Favre, N. Terborg, AJ. Horrevoets. The diverse identity of angiogenic monocytes.. „Eur J Clin Invest”. 43 (1), s. 100–107, Jan 2013. DOI: 10.1111/eci.12009. PMID: 23083351.
- ↑ Jakub Gołąb, Marek Jakóbisiak, Witold Lasek, Tomasz Stokłosa: Immunologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 90–91. ISBN 978-83-01-15154-6.
- N. Seta, M. Kuwana. Derivation of multipotent progenitors from human circulating CD14+ monocytes.. „Exp Hematol”. 38 (7), s. 557–563, Jul 2010. DOI: 10.1016/j.exphem.2010.03.015. PMID: 20362030.
- ↑ Tadeusz Krzymowski, Jadwiga Przała: Fizjologia zwierząt : podręcznik dla studentów wydziałów medycyny weterynaryjnej, wydziałów biologii i hodowli zwierząt akademii rolniczych i uniwersytetów: praca zbiorowa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2005, s. 253. ISBN 83-09-01792-8.
- praca zbiorowa: Encyklopedia Powszechna PWN. T. 3. M-R. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 167.
- ↑ Wojciech. Sawicki: Histologia. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, s. 217–218. ISBN 978-83-200-4103-3.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
Bakterie (łac. bacteria, od gr. bakterion – pałeczka) – grupa mikroorganizmów, stanowiących osobne królestwo. Są to jednokomórkowce lub zespoły komórek o budowie prokariotycznej. Badaniem bakterii zajmuje się bakteriologia, gałąź mikrobiologii.Makrofag – komórka tkanki łącznej, wywodząca się z komórek prekursorowych pochodzących ze szpiku kostnego. Bezpośrednio wywodzi się z monocytów, które opuściły krew.
Warto wiedzieć że... beta
Krew (łac. sanguis, stgr. αἷμα, haima) – płyn ustrojowy, który za pośrednictwem układu krążenia pełni funkcję transportową oraz zapewnia komunikację pomiędzy poszczególnymi układami organizmu. Krew jest płynną tkanką łączną, krążącą w naczyniach krwionośnych (układ krwionośny zamknięty) lub w jamie ciała (układ krwionośny otwarty). W szerokiej definicji obejmuje krew obwodową i tkankę krwiotwórczą, a w wąskiej tylko tę pierwszą. Jako jedyna (wraz z limfą) występuje w stanie płynnym. Dziedzina medycyny zajmująca się krwią to hematologia.
Erytrocyt (gr. erythros czerwony + kytos komórka), krwinka czerwona, czerwone ciałko krwi – morfotyczny składnik krwi, którego głównym zadaniem jest przenoszenie tlenu z płuc do pozostałych tkanek organizmu.
Promonocyty - osiągające średnicę 10-20 μm komórki macierzyste mające zasadochłonną cytoplazmę. Charakteryzuje je wysoki stosunek objętości jądra do cytoplazmy. Po przejściu przez dwa podziały amtotycznych przekształcają się w monocyty.
Śledziona (łac. lien, gr. σπλήν - splēn) – narząd występujący u kręgowców. U człowieka jest największym narządem limfatycznym.
Zapalenie, reakcja zapalna (łac. inflammatio) – uporządkowany proces rozwijający się w tkance unaczynionej pod wpływem czynnika uszkadzającego. Zapalenie może być spowodowane czynnikami: chemicznymi, fizycznymi, biologicznymi (zakażenie drobnoustrojami chorobotwórczymi) - ogólnie czynnikami egzogennymi lub endogennymi. Celem zapalenia jest szybkie i selektywne zgromadzenie komórek zdolnych do usunięcia danego czynnika szkodliwego i rozpoczęcie naprawy powstałego uszkodzenia.
Mitochondrium (w liczbie mnogiej mitochondria) – otoczone błoną organellum, obecne w większości komórek eukariotycznych. Organella te mają różną wielkość, przeważnie od 2 do 8 μm, mogą też szybko zmieniać swój kształt i rozmiary. Są one miejscem, w którym w wyniku procesu oddychania komórkowego powstaje większość adenozynotrifosforanu (ATP) komórki, będącego jej źródłem energii. Oprócz tego mitochondria są zaangażowane w wiele innych procesów, takich jak sygnalizacja komórkowa, specjalizacja, wzrost i śmierć komórki, czy też kontrola cyklu komórkowego. Nazwa pochodzi od greckiego μίτος (mitos) – nić oraz χονδρίον (chondrion) – ziarno.
DOI (ang. digital object identifier – cyfrowy identyfikator dokumentu elektronicznego) – identyfikator dokumentu elektronicznego, który w odróżnieniu od identyfikatorów URL nie zależy od fizycznej lokalizacji dokumentu, lecz jest do niego na stałe przypisany.