Monarchia absolutna
Podstrony: 1 [2] [3]
Fryderyk II Wielki, Friedrich II von Hohenzollern (ur. 24 stycznia 1712 w Berlinie, zm. 17 sierpnia 1786 w Poczdamie) – król Prus w latach 1740-1786. Pod jego rządami Prusy stały się jednym z najpotężniejszych państw europejskich.Królestwo Prus (niem. Königreich Preußen) – oficjalny tytuł państwa prusko-brandenburskiego po 1701, wraz z pozostałymi domenami dynastii Hohenzollernów w latach 1701-1918, od 1871 wchodzące w skład Cesarstwa Niemieckiego. Terytorium Królestwa Prus obejmowało dwie trzecie całego obszaru Cesarstwa Niemieckiego.
Monarchia absolutna, absolutyzm – forma rządów typowa przede wszystkim dla wczesnonowożytnej Europy oraz mające ją uzasadnić doktryny polityczne. Współcześnie absolutyzm występuje w następujących państwach: Brunei, Katar, Oman, Arabia Saudyjska, Eswatini, poszczególnych emiratach tworzących ZEA oraz w Watykanie.
Wiele absolutystycznych monarchii europejskich legitymowało swe panowanie na gruncie teologicznym, tzw. boskim prawem królów. Przedstawicielem tej koncepcji w Anglii był Robert Filmer, autor traktatu Patriarcha (1680). Jego argumentacja odnosi się do historii biblijnej postrzeganej tu jako uniwersalna prahistoria ludzkości. Koncepcja ta była szczególnie popularna w Anglii i Szkocji w okresie rządów Stuartów. Teologiczne podstawy świeckich rządów miały legitymować także Świętego Cesarza Rzymskiego, cesarza Chin, cesarza Japonii i króla Tajlandii. Podobna doktryna występowała w Cesarstwie Bizantyńskim i od XV wieku również w Carstwie Rosyjskim.
Opis monarchii absolutnej[ | edytuj kod]
W systemie absolutystycznym monarcha skupia w swojej ręce władzę sądowniczą, ustawodawczą i wykonawczą (z oczywistych względów król wyznaczał swoich przedstawicieli do poszczególnych ośrodków władzy, osobiście zajmując się tylko sprawami najwyższej wagi oraz utrzymaniem stanu, w którym nie dochodzi do konfliktu interesów żadnych z podległych mu ośrodków władzy). Kształtowanie się nowożytnego absolutyzmu związane jest z końcem feudalizmu i pojawieniem się silnych, scentralizowanych państw narodowych, co doprowadziło do ograniczenia feudalnych przywilejów stanowych. Proces ten rozpoczął się w XIV w. wraz z upadkiem autorytetu papieża i cesarza, a nasilił w wieku XVI (zob. Machiavelli). W wieku XVII doprowadził do powstania klasycznej formy absolutyzmu we Francji, szczególnie za panowania Ludwika XIV, któremu przypisuje się słowa „państwo to ja”. W XVIII w. absolutyzm zyskał własną ideologię gdzie władca miał być pierwszym urzędnikiem nowoczesnego, scentralizowanego państwa – taką postać absolutyzmu nazywamy absolutyzmem oświeconym. Absolutyzm oświecony najbardziej wyraźne formy przybrał w Królestwie Prus za panowania Fryderyka Wielkiego i w Austrii pod rządami Józefa II. W absolutyzmie oświeconym panowały, zgodne z ideologią Oświecenia, tendencje do reformy całokształtu życia społecznego i gospodarczego, realizowanego przez rozbudowany aparat biurokratyczny. W niektórych państwach (Polska) absolutystyczny system rządów nigdy się nie ukształtował, a co więcej, budził stałe, poważne obawy społeczeństwa (zob. absolutum dominium, Magna Charta, neminem captivabimus). W innych (Szwecja, Niderlandy, także Anglia Stuartów) da się zauważyć starą walkę między zwolennikami władzy absolutnej a zwolennikami decentralizacji. W Imperium Osmańskim i Rosji (samodzierżawie) monarchia absolutna przetrwała do początku XX wieku.
Różnica między monarchią absolutną a despotyczną polega według Monteskiusza na tym, że w monarchii absolutnej istnieje skodyfikowane prawo, podczas gdy władza monarchy despotycznego nie jest niczym ograniczona.
Podstrony: 1 [2] [3]