Mistycyzm

W tradycji judeochrześcijańskiej (judaizm, chrześcijaństwo, islam) posiadanie duszy odgrywa zasadniczą rolę. Skupiając się bardziej na świecie zewnętrznym, judaizm stworzył szereg oryginalnych pojęć dotyczących duszy, obejmujących poglądy o partnerstwie człowieka i Boga poprzez mistyczną, ezoteryczną wiedzę numerologii i Kabały.

Mistycyzm chrześcijański w nieco odmienny sposób spogląda na związek między Bogiem i duszą. Mistyczne doświadczenie w chrześcijaństwie wyróżniają dwa elementy, często nieobecne w innych religiach:

W katolicyzmie uważa się, że święci i błogosławieni zostali obdarzeni Duchem Świętym, który obdarowuje ich cudownymi, proroczymi i transcendentnymi zdolnościami. Przekonanie to jest przyjęte w niektórych charyzmatycznych i ewangelicznych wyznaniach, które upatrują świadectw Bożego Objawienia w spontanicznym mówieniu językami, uzdrawianiu wiarą, wypędzaniu demonów itp. Jednakże praktyka ta jest na ogół związana ze zdyscyplinowanym podejściem mistycznym.

Według Quaker’a dusza jest wewnętrznym światłem, związanym z obecnością Boga w człowieku. W katolicyzmie istnieje wyraźniejszy rozdział między duszą i Bogiem, biorący pod uwagę tradycyjne przekonanie, że zbawienie duszy i zjednoczenie z Bogiem występuje tylko w zmartwychwstaniu po śmierci fizycznej.

W Prawosławiu uważa się, że zjednoczenie z Bogiem w ziemskim życiu ma miejsce podczas chrztu i ciągnie się przez cały proces przebóstwienia. Mistycy chrześcijańscy, tacy jak Jacob Boehme, szukali tego unikalnego stanu jedności duszy z ciałem na różne sposoby, poprzez intensywną modlitwę, ascezę, kontemplację i medytację.

Islam także podziela koncepcję oddzielnej duszy, jednak mniej koncentruje się na jej cudownych mocach; świat muzułmański zwraca większą uwagę na samo wspominanie (rozmyślanie o Allahu <dhikr, zikr>). W tradycyjnym Islamie związek duszy z Allahem prowadzony jest przez anioły, które wykonują wolę Bożą przywracając duszę do miejsca jej prawdziwego pochodzenia. Jednakże tylko prorocy mają możliwość zobaczenia i usłyszenia ich bezpośrednio. W Islamie podążanie mistycznymi ścieżkami jest związane z nurtem Sufich, a „Ja”/Dusza jest skonfliktowana z Niewiernym/Ego. Sufizm uważa, że Boga można doświadczać w uniwersalnej miłości, przenikającej wszechświat. Wspominanie (dhikr, zikr), dla Sufich, wyraźnie oznacza wspominanie miłości/celu duszy lub powrotu do pierwotnego boskiego stanu. Sufi ponadto szczególną uwagę zwracają na zdarzające się często artystyczne zmiany w formie ich kultu.

Mistycyzm, mistyka a literatura, sztuka i muzyka[ | edytuj kod]

Mistycyzm w literaturze i poezji[ | edytuj kod]

Zapisy doświadczenia mistycznego niejednokrotnie cechują się znaczną wartością literacką. Przyjmują wtedy często postać poetycką, funkcjonuje nawet termin poezja mistyczna. Wiele takich zapisów nie ma jednak wartości literackiej i należy do twórczości religijnej rozumianej raczej jako dział literatury dydaktycznej niż literatury pięknej. James Joyce w swojej analizie stosunku mistyki do literatury w dziele Williama Blake’a stawia tezę, że między wartościami literackimi zapisu doświadczenia mistycznego a wartością duchową tego doświadczenia nie zachodzi ścisły związek:

Mistycyzm w literaturze polskiego romantyzmu[ | edytuj kod]

Mistyka jest ponadzmysłowym i ponadracjonalnym doświadczeniem religijnym opartym na osobistej kontemplacji. Doświadczenie to nie zawsze jest zgodne z doktryną danej wiary. Zapisy doświadczenia mistycznego przyjmują często postać poetycką: rozmyślań, wizji, proroctw. Stanowią też jeden z działów twórczości religijnej.

W literaturze proroctwa (budujące zjawisko profetyzmu) pojawiają się w utworach prorokujących przyszłość widzianą oczami ich autorów. Proroczym wizjom mogą służyć figuralne interpretacje zdarzeń, czyli przedstawienie jakiegoś zjawiska, np. historycznego, jako figury zjawiska innego. Proroctwa realizowano też w postaci przypowieści (Juliusz Słowacki, Anhelli) lub stylizacji biblijnej (Adam Mickiewicz, Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego).

W polskiej literaturze elementy profetyczne pojawiły się już w okresie konfederacji barskiej (tzw. Profecja księdza Marka), ale największe nasilenie tych tendencji to okres romantyzmu i przyjmowanie przez poetów roli wieszcza oraz założenia mesjanistyczne. Adam Mickiewicz – mistyk romantyczny

W roku 1840 Adam Mickiewicz miał rozpocząć pracę profesorską w Akademii Lozańskiej. Zaplanowano cykl wykładów, które nigdy się nie odbyły. Jednak zachował się wykład instalacyjny, w którym można odnaleźć przyczyny późniejszego zainteresowania się duchową stroną egzystencji człowieka. Wykład ten dotyczył literatury łacińskiej schyłku cesarstwa i na przykładzie twórczości poety Prudencjusza (II połowa IV w.) Mickiewicz wskazał na napięcie idei, które wytworzyło się między upadającym Rzymem a triumfującą kulturą chrześcijańską. Poeta wykazał się wielką wrażliwością na martyrologię pierwszych chrześcijan i odnalazł, cenną dla mesjanisty, duchową bliskość między męczeńskimi dziejami Kościoła a losem Polaków. Wówczas rozpoczął się okres pasywny w poetyckiej biografii Mickiewicza. Od tego momentu poeta będzie się skupiał na filozofii aktywizmu moralno-społecznego, zwłaszcza że wyjątkowo cenił aktywność i przedkładał ją nad wszelką twórczość poetycką. Istotnym stało się dla niego to, co mogło prowadzić do wewnętrznej przemiany człowieka i do przeobrażeń otaczającej go rzeczywistości. Uważał, że byt materialny człowieka może być zależny od jego woli, siły duchowej, której źródła są pozamaterialne. Wówczas to całą energię poeta skupił na rozwijaniu wewnętrznych darów, podobnych tym, które mieli mistycy, święci i twórcy Kościoła w okresie jego bohaterstwa, męczeństwa, ofiarności. Można przypuszczać, że mocą duchową pragnął zmieniać rzeczywistość polityczną.

Mickiewicz tego okresu to mistyk romantyczny, który dyktatowi ducha podporządkował całą swoją aktywność polityczną, społeczną i intelektualną. W latach 1841–1846 Mickiewicz współtworzył Koło Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Pracy w Kole Towiańczyków poświęcił się poeta bez reszty, jednak ze względu na mierny rezultat praktyczny i izolacjonizm grupowy oraz niechęć Towiańskiego do aktywności politycznej – obrał własną drogę, zwieńczoną zrywem rewolucyjnym w 1848 r., gdy mocno zaangażował się w ruchy wolnościowe Wiosny Ludów, zwłaszcza we Włoszech. Zanim to jednak nastąpiło, Adam Mickiewicz odbył czteroletni kurs wykładów z literatur słowiańskich w paryskim College de France (1840–1844). Te wykłady poeta traktował jako posłannictwo. Za pomocą słowa walczył o koncepcję nowego człowieka współczesności. Przekazywał studentom wiedzę o Słowianach i ich kulturze, ukazując jednocześnie szczególną rolę tychże. Pokazał Słowian jako lud czysty, pierwotny, zdolny do przechowania tradycji i kultury, lud, w który wcieliło się Słowo Boże. Słowian właśnie obdarował ważną misją odrodzenia cywilizacji Zachodu, z pomocą Francji, posiadającej tradycje napoleońskie i rewolucyjne. Według Mickiewicza Słowianie i Francuzi stworzą nową Europę w wyniku mesjanistycznej misji. Wykłady w College de France są dokumentem intelektualnej siły Adama Mickiewicza, ale i profetycznej służby idei. Według poety...”literatura może wyrastać tylko z podłoża duchowego i aby ją stworzyć trzeba rozpalić iskrę duchową, poczucie siły i uczucie niepodległości” (28 stycznia 1842, X98) oraz że powinna być „razem religią i polityką, siłą i czynem” (23 kwietnia 1844, XI460).

Inne utwory Mickiewicza zawierające treści profetyczne i mistyczne:

Cenny komentarz do twórczości Mickiewicza okresu mistycznego zawiera książka Jeana-Charlesa Gille’a-Maisaniego, Adam Mickiewicz człowiek: Studium psychologiczne.

Przełom mistyczny w twórczości Juliusza Słowackiego przypada na rok 1842. Sam poeta określił tę chwilę w wierszu Tak mi, Boże, dopomóż: „Idea wiary nowej rozwinięta, w błyśnieniu jednym zmartwychwstała we mnie. Wydaje się jednak, że nowa sytuacja duchowa i intelektualna nie była wynikiem jednej chwili, a całego procesu twórczego”. W poemacie Anhelli z roku 1838, stylizowanym na biblijną przypowieść, ukazał Słowacki sugestywną wizję Północy, będącej efektowną bielą, nad którą błyszczą sine gwiazdy i krwawi borealne światło. Owa biel to symbol bezkrwawej ofiary Anhellego, wędrującego po białym piekle życia zmienionego w cierpienie (tu: związek z motywem infernum u Dantego). Anhelli to parabola, opowieść o losie polskim, lecz także opowieść o niszczącej sile cierpienia i zwątpieniu w jego celowość. Wydaje się, że poemat jest subtelną zapowiedzią okresu mistycznego.

Katalizatorem przemian duchowych stał się dla Słowackiego Andrzej Towiański. Poeta był zafascynowany ideą, ale nie pracą dla towiańczyków. Szybko popadł w konflikt z Towiańskim i stał się jednym z najgłośniejszych z jego krytyków. I chociaż ideały towiańczyków uwiodły go swoim pięknem i słusznością, kłóciły się z indywidualizmem i egotyzmem poety. Jednak w liście do Zygmunta Krasińskiego Słowacki całą swoją przemianę porównał do rozbicia kamienia: „…padając przed Bogiem – skruszyłem się na kilka kawałków”. Dawnego egotystę i dandysa zastąpił misjonarz, kapłan, przewodnik polskiej społeczności ku przemianie („Bogiem promienny, odprawiam bezsenną, anielską straż…”). Pierwszym utworem podejmującym problematykę odrodzenia będącego skutkiem ofiary przez śmierć jest dramat Fantazy (1843), a do najwybitniejszych utworów tego okresu należą: Ksiądz Marek (1843), Sen srebrny Salomei (1844) i przekład Książę Niezłomny Calderona de la Barca. Ksiądz Marek i Sen srebrny Salomei to dramaty ukazujące świat dziwny, tajemniczy, pełen grozy i zmieniający się w krwawy chaos. Tym światem nie kierują racjonalne prawa, ale znaki tajemne, widzenia, sny prorocze. Bohaterowie tych dzieł to: widuni (Wernyhora), święci (Marek), półczarownice (Judyta), a opisana w nich rzeczywistość to prawdziwy teatr śmierci. Cierpienie i śmierć mają wartość siły niszczącej stary świat i jego przeżyte formy. Krwawe wypadki utorują postęp, a męka da nadzieję na zmartwychwstanie, w tym też zbawienie Polski, które stanie się efektem przeobrażeń moralno-ideologicznych. Cierpienie i męka nabierają sensu, gdy służą przemianie.

Najważniejszym dziełem Słowackiego o charakterze mistycznym jest Genezis z Ducha (1844–46). Jest to traktat poetycki, w którym poeta daje wykład swojego systemu genezyjskiego. Ten utwór sam nazywał modlitwą, gdyż stworzył ponoć w chwili uniesienia i natchnienia religijnego. Twierdził, że dzieło to powstało pod wpływem objawienia, „bez przyzwolenia na to moich myśl, przy uśpionych władzach rozumu”, na drodze iluminacji. Genezis formułowała kilka prawd istotnych dla mistyki Juliusza Słowackiego, którego system myślowy dążył do objęcia całości bytu – natury i historii. Główną tezą tego systemu jest stwierdzenie, że wszystko istnieje dla Ducha i przez Ducha, a nie dla ciała. Całość bytu jest podporządkowana sile twórczej, która owe byty zmienia, komplikuje i doskonali, a jeśli Duch ulegnie zleniwieniu – interweniuje mądrość Boża. Duch zatem jest skazany na wieczną pracę, a śmierć jest akuszerką postępu i tylko pozornym finałem. Tu Słowacki zbliżył się do przeświadczeń metempsychozy o wędrówce dusz. Utworem istotnym dla zagadnień mistycznych jest też dramat Samuel Zborowski ukazujący kaźń głównego bohatera w sposób przetworzony mistycznie, oczyszczony z realiów epoki na tle praw dążących do uniwersalności.

Dopełnieniem i rozwinięciem spirytualistyczno-panteistycznej teorii powstania wszechświata, wyłożonej w Genezis z Ducha jest poemat historiozoficzny Król Duch, niedokończony, pisany przez poetę do ostatnich dni. Jest to summa jego myśli i poglądów, zwłaszcza w zakresie filozofii mistycznej, stawiająca pytania o pochodzenie i naturę, a także przeznaczenie człowieka i narodu.

Mistycyzm w sztuce i muzyce[ | edytuj kod]

El Greco:
Święty Franciszek otrzymujący stygmaty

Przykładem mistyki jako owocu doświadczeń mistycznych w sztuce przełomu XVI i XVII wieku może być El Greco. Mistycznych źródeł jego – głównie religijnych w treści – dzieł nie sposób sprowadzić do cechującej epokę tendencji do maksymalizacji ekspresji formy i treści, świadomych zabiegów artystycznych, a także domniemanego astygmatyzmu, w wyniku którego postacie na obrazach cechuje wywołująca niezwykłą atmosferę smukłość. Dzieła tego malarza emanują ekstatycznym nastrojem i autentycznością. Współczesne malarstwo, religijne i świeckie, także dostarcza przykładów mistycznego pochodzenia. Świadczą o tym treść i forma sakralnych rzeźb Bronisława Chromego (ur. 1925), takich jak wygięty w łuk Chrystus z krucyfiksu „Z Życia do życia” (kościół Arka Pana w Krakowie-Nowej Hucie). Przykładów mistyki w sztuce świeckiej dostarcza malarstwo surrealisty René Magritte’a (1898–1967) czy pozostającego pod wpływem surrealizmu, ale łączącego w obrazach, grafikach, rzeźbach i fotografiach inne jeszcze cechy formy i treści Zdzisława Beksińskiego (1929–2005).

Mistykę w muzyce dawnej reprezentują najlepiej dzieła kompozytorki średniowiecznej Hildegardy z Bingen (1098–1179). Jej mistyczne doświadczenia potwierdzały wiarę, że inspiracja twórcza jest dziełem Boga. Liczne pieśni tej uznanej za świętą kobiety, nadal wykonywane i nagrywane, cieszą się wielkim uznaniem nie tylko w świecie religii chrześcijańskiej. Muzyczna mistyka współczesna – podobnie jak w innych formach ekspresji artystycznej – jest owocem inspiracji zarówno religijnej, jak i świeckiej. Dwudziestowiecznym kompozytorem mistycznym był Francuz, Olivier Messiaen (1908–1992); mistyczne są szczególnie jego dzieła organowe i inne, inspirowane religijnie. Świecką inspirację mistyczną można zauważyć u wielu twórców XX wieku, m.in. Claude’a Debussy’ego (1862–1918). Współcześni kompozytorzy (1) często łączą inspirację religijną ze świecką, (2) reprezentują „mniej poważne” nurty muzyczne: jazz, rock (łącznie z black metalem), muzyka eksperymentalna (John Cage, Meredith Monk, Philip Glass), muzyka ilustracyjna do filmów.

Uznanie dzieła artysty za spełniające kryteria mistyki opiera się jednak na arbitralnym, subiektywnym sądzie krytyka literackiego, sztuki, czy muzycznego. Jego wiedza i poczucie nie są wystarczającym dowodem z punktu widzenia naukowego kryterium sprawdzalności czy falsyfikowalności (patrz Krytyczny racjonalizm). Mistyczny charakter utworu może być rezultatem zarówno autentycznego doświadczenia mistycznego, jak i celowym, zastosowanym świadomie środkiem artystycznego wyrazu.

Mistycyzm, mistyka a filozofia[ | edytuj kod]

Nie wszystkie doświadczenia mistyczne mają znaczenie dla filozofii – częścią filozofii są jedynie próby racjonalnego ujęcia lub przynajmniej teoretycznego opracowania doświadczeń tego rodzaju. Na filozofię wywierały wpływ jednak także pewne formy mistycyzmu, które opracowania teoretycznego nigdy się nie doczekały – widoczne jest to np. we wpływie orfizmu na filozofię grecką.

Św. Augustyn

Już w filozofii greckiej okresu klasycznego zaznacza się rozumienie niedyskursywnych form poznania jako form poznania ostatecznych i najwyższych. Za ostateczny cel filozofii niedyskursywne poznanie Boga zostało uznane jednak przede wszystkim w późnej filozofii greckiej, w neoplatonizmie. Do rozpowszechnienia się filozofii mistycznej w filozofii średniowiecznej przyczynili się zwłaszcza św. Augustyn i Pseudo-Dionizy Areopagita – pierwszy formując teorię połączenia się człowieka z Bogiem przez miłość na drodze ekstazy, drugi jako jeden z pierwszych przedstawiając systematycznie mistyczną drogę człowieka do Boga. Samo zjednoczenie człowieka i Boga uznawane jest przez większość filozofów mistycznych za niewyrażalne, dlatego też koncentrują się oni najczęściej na analizie samej drogi do takiego zjednoczenia.

Największe znaczenie dla filozofii ma filozofia mistyczna Zachodu w okresie dojrzałego średniowiecza, przeważnie zgodnie współistniejąca z filozofią scholastyczną. Większość filozofów mistycznych średniowiecza (np. Bernard z Clairvaux, Hugo od św. Wiktora, Johannes Eckhart, Henryk Suzo) koncentrowało się na opisie kolejnych form poznania Boga i drogi mistycznej. Późniejsza mistyka katolicka i protestancka ma mniejsze znaczenie filozoficzne.

Filozofia mistyczna istnieje także w islamskim kręgu kulturowym, w naukach sufizmu, gdzie zaznaczyły się silnie wpływy neoplatonizmu, a także w filozofii indyjskiej, zwłaszcza w systemie jogi klasycznej.

We współczesnej filozofii akademickiej mistycyzm znajduje wyraz w postaci jednej z odmian tzw. filozofii wieczystej.

Filozofia mistyczna znalazła wielu przeciwników na gruncie racjonalizmu (antyirracjonalizmu), zwłaszcza we współczesnej filozofii analitycznej. Typowym krytykiem mistycyzmu był np. Kazimierz Ajdukiewicz, który pisze w Zagadnieniach i kierunkach filozofii: