Miejscownik
Przeczytaj także...
Deklinacja (od łac. declinare – odmieniać) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby. Deklinacji podlegają rzeczowniki, przymiotniki, imiesłowy przymiotnikowe, zaimki rzeczowne, przymiotne i liczebne oraz liczebniki. Pojęciem deklinacji określa się także zespół form fleksyjnych, występujący w odmienianych w ten sposób wyrazach.Wyrażenie przyimkowe – połączenie przyimka z rzeczownikiem, liczebnikiem, przymiotnikiem (w użyciu rzeczownikowym) albo zaimkiem.
Okolicznik miejsca – jeden z rodzajów okolicznika, jednej z pięciu części zdania (oprócz podmiotu, orzeczenia, dopełnienia i przydawki). Wskazuje na miejsce dziania się czynności (gdzie?), a także kierunek działania (skąd?, dokąd?, którędy?), dlatego we współczesnym językoznawstwie wyróżnia się dodatkowo okolicznik kierunku.
Deklinacja (od łac. declinare – odmieniać) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby. Deklinacji podlegają rzeczowniki, przymiotniki, imiesłowy przymiotnikowe, zaimki rzeczowne, przymiotne i liczebne oraz liczebniki. Pojęciem deklinacji określa się także zespół form fleksyjnych, występujący w odmienianych w ten sposób wyrazach.Wyrażenie przyimkowe – połączenie przyimka z rzeczownikiem, liczebnikiem, przymiotnikiem (w użyciu rzeczownikowym) albo zaimkiem.
Okolicznik miejsca – jeden z rodzajów okolicznika, jednej z pięciu części zdania (oprócz podmiotu, orzeczenia, dopełnienia i przydawki). Wskazuje na miejsce dziania się czynności (gdzie?), a także kierunek działania (skąd?, dokąd?, którędy?), dlatego we współczesnym językoznawstwie wyróżnia się dodatkowo okolicznik kierunku.
Miejscownik (łac. locativus) – forma używana do opisu miejsca akcji. W języku polskim nigdy nie występuje samodzielnie, do opisu miejsca zawsze używa się wyrażeń przyimkowych: o bigosie, w Jaworzynie Śląskiej, przy torach.
Końcówki miejscownika[ | edytuj kod]
Rzeczowniki twardotematowe mają w miejscowniku najczęściej końcówkę -e – o kocie, miękkotematowe -u – w grudniu. Również rzeczowniki zakończone na k, g, ch przybierają końcówkę u: Bogu, roku, piachu.
Gemeinsame Normdatei (GND) – kartoteka wzorcowa, stanowiąca element centralnego katalogu Niemieckiej Biblioteki Narodowej (DNB), utrzymywanego wspólnie przez niemieckie i austriackie sieci biblioteczne.Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którą odmieniają się rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Pozycja w zdaniu[ | edytuj kod]
Rzeczowniki w miejscowniku występują najczęściej jako okoliczniki miejsca
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Milewski 1967 ↓, s. 112.
- Nagórko 2007 ↓.
- Nagórko 2007 ↓, s. 148.
- Nagórko 2007 ↓, s. 293.
Bibliografia[ | edytuj kod]
Łacina, język łaciński (łac. lingua Latina, Latinus sermo) – język indoeuropejski z podgrupy latynofaliskiej języków italskich, wywodzący się z Lacjum (łac. Latium), krainy w starożytnej Italii, na północnym skraju której znajduje się Rzym.