Kotły – instrument perkusyjny z rodziny membranofonów. Składa się z błony zwanej membraną, rozpiętej ponad korpusem w kształcie misy, zwyczajowo wykonanym z miedzi. Muzyk grający na kotłach (kotlista) wydobywa z nich dźwięk, uderzając w naciąg instrumentu odpowiednią pałką z wykończeniem filcowym. Inaczej niż w większości bębnów, kotły wydają dźwięk o określonej wysokości, możliwe jest zatem ich strojenie. Z formy instrumentu wojskowego kotły wyewoluowały do postaci nieodzownego elementu orkiestry symfonicznej już w XVIII wieku. Dziś wykorzystują je nie tylko orkiestry symfoniczne i marszowe, ale również zespoły rockowe.Skóra – surowiec wykorzystywany w przemyśle, pozyskiwany z powłoki ciała zwierząt dzikich i hodowlanych. Jest wykorzystywany m.in. do wyrobu odzieży, obuwia, galanterii, tapicerek samochodowych oraz okładek do książek. Ma również zastosowanie w technice.

Strojenie instrumentów muzycznych – regulacja wysokości dźwięków wytwarzanych przez instrument muzyczny, w celu zapewnienia wzajemnej zgodności harmonicznej interwałów pomiędzy dźwiękami w obrębie tego instrumentu oraz w celu uzyskania zgodności z innymi instrumentami przeznaczonymi do wspólnej gry w zespole instrumentalnym (np. orkiestrze).Werbel (snare od angielskiego snare drum) – instrument perkusyjny z grupy membranofonów, który wraz z wielkim bębnem stanowi podstawową część zestawu perkusyjnego. Werbel - jako element zestawu perkusyjnego - określany bywa też jako "bęben mały", co jest dość mylące bo werbel posiada sprężyny rezonujące, dające charakterystyczny efekt szumu.

Tom-tom lub rzadziej tom – instrument z grupy membranofonów o nieokreślonej wysokości dźwięku, będący częścią zestawu perkusyjnego. Najczęstsze rozmiary tom-tomów to: 10" x 12" i 11" x 13" (głębokość / średnica). W budowie przypomina werbel (z wyjątkiem sprężyn i napinającego je mechanizmu). W zestawie perkusyjnym tomy umieszcza się zwykle nad bębnem basowym lub montuje do niego przy pomocy statywu. Najniższą brzmieniowo i największą jego odmianą jest kocioł.Tamburyn prowansalski to tradycyjny instrument perkusyjny membranowy używany przez górali wypasąjacych bydło w Prowansji (głównie w okolicach Camargue). Ma od 30 do 40 cm długości. Składa się z membrany (wibrator) naciągniętej na podłużny, wygięty stelaż, tradycyjnie wykonywany ze szkieletów żabich. Występuje zawsze w połączeniu z piszczałką zw. galoubet (Schwegel), trzymaną w prawej ręce, podczas gdy lewą grający uderza w tamburyn. Dźwięki wydobywa się uderzając kostną pałeczką w końcowych częściach instrumentu. Barwa dźwięku jest jasna, choć stosunkowo do rozmiarów instrumentu głęboka, przypominająca żabi rechot.