Meklemburgia
Adam z Bremy, Adam Bremeński (ur. ok. 1050, zm. po 1081) – niemiecki kronikarz i geograf, piszący po łacinie. Przybył do Bremy w 1068 roku aby napisać historię "Hamburga i ziem północnych" (północnej Europy).Rostock – miasto na prawach powiatu w kraju związkowym Meklemburgia-Pomorze Przednie w północno-wschodnich Niemczech. Miasto to położone jest nad rzeką Warnow, w odległości ok. 12 km od jej ujścia do Zatoki Meklemburskiej na Morzu Bałtyckim. Jest największym miastem zarówno pod względem powierzchni jak i liczby mieszkańców w Meklemburgii-Pomorzu Przednim. W czasach NRD Rostock był stolicą okręgu.
Holsztyn (niem. Holstein) – historyczna kraina niemiecka położona na południe od dzielącej go od Szlezwiku rzeki Eider, zamieszkana w średniowieczu od zachodu przez plemiona północnych Sasów (Nordalbingów), a od wschodu przez słowiańskich Wagrów ze związku Obodrytów.
Meklemburgia (niem. Mecklenburg – kalka obodrzyckiej nazwy Weligard, staroniem. mikile – wielki) – kraina historyczna położona pomiędzy rzekami Łabą a Reknicą, zajmuje płaskie i faliste tereny Pojezierza Meklemburskiego. Obecnie jest to zachodnia i największa część kraju związkowego Meklemburgia-Pomorze Przednie (Mecklenburg-Vorpommern) w Niemczech.

Meklemburgia graniczy na zachodzie z Holsztynem, na południowym zachodzie z Ostfalią, stanowiącą część dawnego Księstwa Saksonii, na południu z Brandenburgią, a na wschodzie z Pomorzem.
Historia[ | edytuj kod]
Meklemburgia powstała na dawnych ziemiach zachodniosłowiańskich jako kontynuacja plemiennego księstwa Obodrzyców (Reregów) z ośrodkiem o charakterze miejskim (Mechlin) leżącym wówczas pomiędzy obecnym Wismarem a Schwerinem. Na zachód od nich zamieszkiwali Połabianie wokół grodu Racibórz, należącego obecnie do Holsztyna.
Wiadomości o zasiedleniu wczesnośredniowiecznym i historii oraz wprowadzaniu chrześcijaństwa na terenach północnej Europy przekazał Adam z Bremy zwany również Adamem Bremeńskim, niemiecki kronikarz, kanonik bremeński. Ludność miejscowa, a zwłaszcza Obodrzyce, czynnie sprzeciwiali się wprowadzaniu nowych porządków.
Dopiero Henryk Lew 1129–1195, syn księcia bawarskiego Henryka Pysznego z niemieckiego rodu Welfów, wnuk cesarza Lotara III, w latach 1160–1163 ostatecznie podbił i skolonizował ziemie Obodrzyców i odnowił biskupstwo w Ratzeburgu.
W XIII i XIV wieku Meklemburgia została skolonizowana przez ludność niemiecką i w większości zgermanizowana, jednak całkowicie zniemczona dynastia meklemburska książąt obodrzyckich zachowała tron do roku 1918.
W średniowieczu główne miasta należały do Związku Hanzeatyckiego.
Miasto Wismar od 1648 do 1803 znajdowało się pod panowaniem Szwecji, choć Szwedzi ostatecznie zrzekli się praw do miasta dopiero w 1903 roku.
W roku 1701 nastąpił podział na dwa księstwa: Meklemburgia-Schwerin i Meklemburgia-Strelitz. W 1871 znalazły się w granicach Niemiec. Obydwa terytoria zjednoczono w jeden kraj w roku 1934.
Gospodarka[ | edytuj kod]
Największymi miastami są:
Jest to obszar o najmniejszej gęstości zaludnienia w Niemczech, klasyczny kraj rolniczy, wielkie posiadłości ziemskie (dawne latyfundia junkierskie), tylko w większych miastach powstało trochę zakładów przemysłowych i handlowych.
Obecnie jedyną dziedziną wykazującą rozwój jest turystyka na wybrzeżu Bałtyku oraz nad licznymi jeziorami Pojezierza Meklemburskiego.
Ludność miejscowa mówi językiem dolnoniemieckim (plattdeutsch), jednak w miarę potrzeby posługuje się powszechnie używanym językiem niemieckim.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Uwagi[ | edytuj kod]
- W granicach Meklemburgii leży Ribnitz, Damgarten stanowi część Pomorza.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Jan Wąsicki Rzesza a kraje niemieckie 1914-1949, Wydawnictwo Poznańskie 1977.