Fatalizm – radykalna forma determinizmu. Pogląd mówiący, że przyszłość i wydarzenia, które jeszcze się mają wydarzyć, są już z góry ustalone i nie mogą być zmienione przez żadne działania pojedynczego człowieka, lub całej ludzkości. Fatalizm w różnych odmianach stanowi część wielu religii. Można go odnaleźć w doktrynie stoików; teorie chrześcijańskie skłaniające się do predestynacji zostały w filozofii scholastycznej określone jako „argument lenia”. Typowym przejawem fatalizmu jest tzw. „stoicki spokój”.Wandalowie – grupa plemion wschodniogermańskich, zamieszkująca przed Wielką wędrówką ludów Europę Środkową (dzielili się na Silingów i Hasdingów, część badaczy jako wandalskie zalicza też plemiona Wiktofalów, Lakringów i Hariów). W noc sylwestrową 406 roku wraz ze Swebami i Alanami przekroczyli zamarznięty Ren w pobliżu Moguncji, po czym przez trzy lata pustoszyli Galię. W trakcie dalszej wędrówki po Cesarstwie dotarli do Północnej Afryki, gdzie po zdobyciu Kartaginy założyli swoje własne państwo (439 r.). Przetrwało ono sto lat i zostało ostatecznie podbite przez Cesarstwo Bizantyńskie w latach 533-534.

Druga wojna punicka toczyła się w latach 218-201 p.n.e. między Kartaginą i Rzymem. Była to druga z wojen punickich. Wojna domowa – konflikt zbrojny, w którym stronami są obywatele jednego państwa, plemienia lub grupy etnicznej. Wojna domowa jest częstą przyczyną osłabienia państwa czy plemienia. Jest rodzajem wojny.

Oran (arab. وهران, Wahran) – drugie pod względem wielkości miasto w Algierii, ośrodek administracyjny wilajetu Oran, nad Zatoką Orańską (Morze Śródziemne). Około 700 tys. mieszkańców. Siedziba rzymskokatolickiej diecezji orańskiej. W Oranie rozgrywa się akcja powieści Alberta Camusa Dżuma.Stalaktyt, sopleniec, nawis – grawitacyjny naciek jaskiniowy mający zazwyczaj kształt wydłużonego, odwróconego stożka (sopla), narastającego od stropu jaskini krasowej ku jej spągowi.

Mauretania (łac. Mauretania lub Mauritania, gr. Maurusía) – starożytne królestwo w północno-zachodniej Afryce, o zmiennych granicach – obejmowało współczesne północne Maroko i północno-zachodnią Algierię. Zamieszkiwane było przez przodków współczesnych Berberów, graniczyło z innymi krainami, których ludność była prawdopodobnie berberyjska – od wschodu z Numidią, od południa z saharyjską Getulią. Największym z zamieszkujących ją plemion, z których wiele prowadziło koczowniczy tryb życia, byli Maurowie (Mauri). Wybrzeże Mauretanii było objęte wpływami Fenicjan, a później Kartagińczyków. Pierwsze kontakty z Rzymem to okres wojny z królem numidyjskim Jugurtą, podczas której władca Mauretanii Bocchus I dopomógł Rzymianom w schwytaniu Jugurty. Synowie Bocchusa, sprawujący rządy wspólnie Bocchus II i Bogud II wspomagali Cezara w wojnie z Pompejuszem toczącej się na terenie Afryki w 46 p.n.e., otrzymując od niego w nagrodę zachodnią część Numidii. Po śmierci Cezara władcy Mauretanii nadal uczestniczyli w sprawach Rzymian, ale tym razem niezgodnie – Bocchus poparł bowiem Oktawiana, a Bogud Marka Antoniusza. Po śmierci Bocchusa (33 p.n.e.) August włączył Mauretanię do Rzymu jako prowincję, w 25 p.n.e. przekazał ją jednak władcy Numidii Jubie II. Ostatecznie, po zamordowaniu w roku 40 syna Juby II i Kleopatry Selene króla Ptolemeusza, ostatniego potomka Ptolemeuszy na rozkaz Kaliguli, Mauretania stała się prowincją rzymską; od 42 jej część zachodnia tworzyła prowincję Mauretania Tingitana ze stolicą w Tingis (obecny Tanger), jej część wschodnia razem z częścią Numidii prowincję Mauretania Caesariensis ze stolicą w Sitifis (obecnie Satif).Ferdynand II Aragoński (ur. 10 marca 1452 w Sos w Aragonii, zm. 23 stycznia 1516 w Madrigalejo) – drugi syn króla Jana II Aragońskiego, pierwsze jego dziecko z drugą żoną, Joanną Enriquez, córką Fryderyka Enriqueza, admirała Kastylii, księcia de Melgar e Rueda. Ojciec wyznaczył go na następcę tronu, pomijając jego starszego przyrodniego brata, Karola z Viany.