Marco Pantani (ur. 13 stycznia 1970 w Cesenie, zm. 14 lutego 2004 w Rimini) – włoski kolarz szosowy. Był specjalistą jazdy w górach. Wśród jego sukcesów można wymienić brązowy medal mistrzostw świata, kilka wygranych etapów największych wyścigów wieloetapowych – Tour de France i Giro d’Italia oraz zwycięstwa w obu tych wyścigach w ciągu jednego roku (1998). Jego kariera załamała się w 1999, kiedy to został wykluczony na dzień przed końcem kolejnego Giro, którego był zdecydowanym liderem, z podejrzeniem stosowania dopingu.

Początki[ | edytuj kod]

Pantani uchodził za specjalistę od wyścigów etapowych jeszcze gdy był amatorem. Już w 1990 roku zajął trzecie miejsce w tzw. Baby Giro, czyli wyścigu Dookoła Włoch dla kolarzy do lat 26 bez kontraktów profesjonalnych. Przegrał wówczas tylko ze swymi rodakami i późniejszymi rywalami z zawodowego peletonu: Wladimirem Belli i Ivanem Gottim.

Rok później Pantani zdobył drugą lokatę w tej samej imprezie, a lepszy od niego okazał się tym razem inny z przyszłych włoskich asów Francesco Casagrande. Kolarz z nadmorskiego regionu Emilia-Romania czynił jednak stałe postępy i w sezonie 1992 nie miał już sobie równych na trasie małego Giro. Jeszcze we wrześniu tego samego roku dołączył do grona zawodowców.

Pierwsze lata swej kariery zawodowej (do roku 1996 włącznie) spędził w reklamującej dżinsy ekipie Carrera. Liderem tej formacji był słynny „Diabeł”, czyli Claudio Chiappucci (drugi kolarz Tour de France 1990 i 1992 oraz Giro d’Italia 1991-1992). Podczas pierwszych kilkunastu miesięcy wśród profesjonalistów Pantani zaliczył w zasadzie tylko piąte miejsce w górskiej etapówce Giro del Trentino. Rok później, w tym samym kwietniowym wyścigu, zajął czwarte miejsce, podobnie jak w dwóch rozegranych w pierwszej połowie maja jednodniówkach: GP Industria e Artigianato oraz Giro di Toscana.

Pierwsze starty w Giro d’Italia i Tourze[ | edytuj kod]

Pantani stał się gwiazdą kolarstwa szosowego podczas Giro d’Italia w 1994 r. Pod koniec drugiego tygodnia wyścigu, 4 i 5 czerwca, zwyciężył w obu weekendowych etapach rozgrywanych w Dolomitach. Najpierw w sobotę z przewagą 40 sekund nad niewielkim peletonikiem samych asów samotnie dotarł do Merano. Dzień później pokonał wszystkich rywali na trasie etapu, który wiódł m.in. przez skrajnie trudną przełęcz Mortirolo(wł.) (wł.) do miejscowości Aprica. Na odcinku tym uzyskał 2 minuty 52 sek. przewagi nad drugim kolarzem, swym kolegą Claudio Chiappuccim, 3 minuty 30 sek. nad obrońcą tytułu – Baskiem Miguelem Indurainem oraz 4 minuty 6 sek. nad liderem, Rosjaninem Jewgienijem Bierzinem. Ostatecznie nie wygrał tego wyścigu, przegrywając etap czasowy z Bierzinem, ale pokonał wówczas wielu bardziej utytułowanych od niego zawodników, np. Induraina.

Miesiąc później zadebiutował w Tour de France. Zanim peleton dojechał do Pirenejów, na etapie jedenastym Pantani stracił już 15 min. 19 sek. do prowadzącego Induraina. Później atakował na każdym z górskich odcinków, mimo to żadnego z nich nie wygrał, bo na długo przed nim podobne próby podejmowali inni kolarze. Zajął trzecie miejsce w Hautacam – na górze położonej obok sanktuariun Lourdes – (etap 11), drugie w Luz Ardiden (etap 12), trzecie w Val Thorens (etap 17) i jeszcze jedno drugie na górskiej czasówce z Cluses do Avoriaz (etap 19). W sumie do Induraina, świętującego swój czwarty z rzędu triumf w Tourze, odrobił w drugiej części zmagań aż osiem minut. W klasyfikacji generalnej tego wyścigu zajął trzecią pozycję, przegrywając jeszcze z Łotyszem Piotrem Ugriumowem. Przezwany „Piratem”, ze względu na niebezpieczny styl zjeżdżania oraz zakładanie bandany i kolczyka, Pantani wygrał klasyfikację młodzieżową Tour de France, prowadzoną dla kolarzy do lat 25. Ten sam sukces, pomimo ogólnie słabszego występu, powtórzył jeszcze w 1995 roku, lecz owym czasie za zwycięstwo to nie przyznawano jeszcze białej koszulki.