Marchia Wschodnia
Przeczytaj także...
Marchia Miśnieńska (niem. Markgrafschaft Meißen) – marchia założona przez cesarza Ottona I na ziemiach Serbów Połabskich w 966 roku w wyniku podziału Marchii Wschodniej. W 968 jej stolicą została Miśnia, gdzie znajdowała się też siedziba diecezji miśnieńskiej. Od 1089 we władaniu dynastii Wettynów, a od 1423 elektorów saskich.Saksonia, Wolny Kraj Saksonia (łac. Saxonia; niem. Freistaat Sachsen; górnołuż. Swobodny stat Sakska; dolnołuż. Zwězkowy kraj Sakska) – kraj związkowy w Niemczech graniczący z Polską, Czechami i z następującymi krajami związkowymi: Bawaria, Turyngia, Saksonia-Anhalt i Brandenburgia. Stolicą jest Drezno. Obecnie niewielki skrawek historycznej Saksonii znajduje się w Polsce, w województwie dolnośląskim (okolice Bogatyni). Republika Saksonii jest spółką prawa publicznego. Reprezentuje ją premier Stanislaw Tillich.
Marchia Północna (niem. Nordmark) powstała po podziale Marchii Wschodniej dokonanym w 966 przez cesarza Ottona I i obejmowała północną jej część. W 1134 cesarz Lotar III nadał ją w lenno Albrechtowi Niedźwiedziowi. Pierwszą zdobyczą Marchii na prawym brzegu Łaby stała się Ziemia Przegnica (Prignitz). Po śmierci władcy Stodoran Przybysława Henryka w roku 1150, Albrecht Niedzwiedź przyłączył na stałe ten obszar do swego państwa. Od tej pory nazwa słowiańskiej Brenny została zmieniona na Brandenburg, stając się ośrodkiem marchii askańskiej. Około 1157 roku z ziem Marchii Północnej i podbitych ziem słowiańskich utworzył Marchię Brandenburską. W jej granicach pierwotne terytorium Marchii Północnej nazwano Starą Marchią.
Marchia Miśnieńska (niem. Markgrafschaft Meißen) – marchia założona przez cesarza Ottona I na ziemiach Serbów Połabskich w 966 roku w wyniku podziału Marchii Wschodniej. W 968 jej stolicą została Miśnia, gdzie znajdowała się też siedziba diecezji miśnieńskiej. Od 1089 we władaniu dynastii Wettynów, a od 1423 elektorów saskich.Saksonia, Wolny Kraj Saksonia (łac. Saxonia; niem. Freistaat Sachsen; górnołuż. Swobodny stat Sakska; dolnołuż. Zwězkowy kraj Sakska) – kraj związkowy w Niemczech graniczący z Polską, Czechami i z następującymi krajami związkowymi: Bawaria, Turyngia, Saksonia-Anhalt i Brandenburgia. Stolicą jest Drezno. Obecnie niewielki skrawek historycznej Saksonii znajduje się w Polsce, w województwie dolnośląskim (okolice Bogatyni). Republika Saksonii jest spółką prawa publicznego. Reprezentuje ją premier Stanislaw Tillich.
Marchia Północna (niem. Nordmark) powstała po podziale Marchii Wschodniej dokonanym w 966 przez cesarza Ottona I i obejmowała północną jej część. W 1134 cesarz Lotar III nadał ją w lenno Albrechtowi Niedźwiedziowi. Pierwszą zdobyczą Marchii na prawym brzegu Łaby stała się Ziemia Przegnica (Prignitz). Po śmierci władcy Stodoran Przybysława Henryka w roku 1150, Albrecht Niedzwiedź przyłączył na stałe ten obszar do swego państwa. Od tej pory nazwa słowiańskiej Brenny została zmieniona na Brandenburg, stając się ośrodkiem marchii askańskiej. Około 1157 roku z ziem Marchii Północnej i podbitych ziem słowiańskich utworzył Marchię Brandenburską. W jej granicach pierwotne terytorium Marchii Północnej nazwano Starą Marchią.
Marchia Wschodnia (Marchia Saska) – marchia utworzona w 937 roku przez Ottona I na południowo-wschodnich rubieżach Saksonii obejmująca terytorium od gór Harz po rzeki Soławę i Muldę. Celem marchii był podbój graniczących z nią ziem słowiańskich. Po zajęciu Łużyc w 963 roku marchia ta graniczyła bezpośrednio z państwem polskim. Jej władcą był margrabia Gero (zm. 965). Po jego śmierci, w roku 966, cesarz Otton I podzielił marchię na 6 części.
Marchia, margrabstwo (łac., niem. mark) – teren przygraniczny Imperium Karolińskiego, a później Świętego Cesarstwa Rzymskiego, zorganizowany jako struktura feudalno-wojskowa. Celem istnienia marchii była ochrona cesarstwa przed najazdami z zewnątrz, dlatego tworzono je na szczególnie zagrożonych odcinkach granic. Pan feudalny marchii – margrabia (markgraf) – podlegał bezpośrednio cesarzowi i miał większy zakres samodzielności, niż hrabia zarządzający hrabstwem w głębi kraju.Polska, Rzeczpospolita Polska – państwo unitarne w Europie Środkowej, położone między Morzem Bałtyckim na północy a Sudetami i Karpatami na południu, w dorzeczu Wisły i Odry. Powierzchnia administracyjna Polski wynosi 312 679 km², co daje jej 70. miejsce na świecie i dziewiąte w Europie. Zamieszkana przez ponad 38,5 miliona ludzi, zajmuje pod względem liczby ludności 34. miejsce na świecie, a szóste w Unii Europejskiej.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Bibliografia[ | edytuj kod]
Otton I Wielki (ur. 23 listopada 912, zm. 7 maja 973 w Memleben) – książę Saksonii 936–961, król niemiecki od 936 i cesarz rzymsko-niemiecki od 962, z dynastii Ludolfingów.Limes Sorabicus (niem. Sorbenmark, „granica łużycka”) – łacińska nazwa linii obronnej cesarstwa frankońskiego utworzonego przez Karola Wielkiego i używana kilkukrotnie przez roczniki frankońskie Karolingów – Annales Fuldenses w IX w. dla określenia marchii na pograniczu niemiecko-słowiańskim na Soławie. Granica ta miała odgradzać Franków i podbitych przez nich Germanów od Słowian. Brała początek od Adriatyku, przechodziła w okolicy dzisiejszego Linzu brzegiem Dunaju do Ratyzbony, a stamtąd do Norymbergi. Od Norymbergi szła do Bambergu, Erfurtu, a dalej wzdłuż biegu Soławy, Halle, Magdeburga i Łaby, aż do jej ujścia między Hamburgiem i Lubeką gdzie znajdował się Związek Wielecki.
Warto wiedzieć że... beta
Na mapach: 51°45′N 10°38′E/51,750000 10,633333 Harz (pol. hist. Góry Smolne) – masyw górski w środkowych Niemczech (Dolna Saksonia, Saksonia-Anhalt i Turyngia), należący do Średniogórza Niemieckiego, najwyższy szczyt Brocken (1142 m n.p.m.).
Łużyce (grnłuż. Łužica, dlnłuż. Łužyca, niem. Lausitz, cz. Lužice, ros. Лужица; od ług – zbiornik wodny, kałuża) – kraina historyczna leżąca częściowo w Niemczech i częściowo w Polsce, położona między Kwisą i Łabą, zamieszkana przez Niemców, Polaków i Serbołużyczan.
Graf (łac. comes/comites, fr. comte, marquis, włos. conte, marchese) – tytuł szlachecki w dawnych Niemczech i innych krajach pozostających kiedyś pod panowaniem Świętego Cesarstwa Rzymskiego: Holandii, Belgii, Luksemburgu, Austrii, Danii.
Słowianie połabscy, Połabianie - plemiona zachodniosłowiańskie z grupy plemion lechickich, zamieszkujące od VI wieku ziemie między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą. Od wschodu graniczyli z Lubuszanami i Pomorzanami, od zachodu przez Limes Saxoniae z Sasami, od południa zaś z plemionami czeskimi.
Gero, Geron (zm. 20 maja 965) – margrabia Marchii Wschodniej w latach 937-965, wcześniej również aktywnie działający na rzecz niemieckiego podboju Połabia. Opanował m.in. tereny słowiańskie między Soławą a Odrą, podporządkowując je wpływom króla niemieckiego Ottona Wielkiego.