Marchia Wschodnia

Przeczytaj także...
Marchia Miśnieńska (niem. Markgrafschaft Meißen) – marchia założona przez cesarza Ottona I na ziemiach Serbów Połabskich w 966 roku w wyniku podziału Marchii Wschodniej. W 968 jej stolicą została Miśnia, gdzie znajdowała się też siedziba diecezji miśnieńskiej. Od 1089 we władaniu dynastii Wettynów, a od 1423 elektorów saskich.Saksonia, Wolny Kraj Saksonia (łac. Saxonia; niem. Freistaat Sachsen; górnołuż. Swobodny stat Sakska; dolnołuż. Zwězkowy kraj Sakska) – kraj związkowy w Niemczech graniczący z Polską, Czechami i z następującymi krajami związkowymi: Bawaria, Turyngia, Saksonia-Anhalt i Brandenburgia. Stolicą jest Drezno. Obecnie niewielki skrawek historycznej Saksonii znajduje się w Polsce, w województwie dolnośląskim (okolice Bogatyni). Republika Saksonii jest spółką prawa publicznego. Reprezentuje ją premier Stanislaw Tillich.
Marchia Północna (niem. Nordmark) powstała po podziale Marchii Wschodniej dokonanym w 966 przez cesarza Ottona I i obejmowała północną jej część. W 1134 cesarz Lotar III nadał ją w lenno Albrechtowi Niedźwiedziowi. Pierwszą zdobyczą Marchii na prawym brzegu Łaby stała się Ziemia Przegnica (Prignitz). Po śmierci władcy Stodoran Przybysława Henryka w roku 1150, Albrecht Niedzwiedź przyłączył na stałe ten obszar do swego państwa. Od tej pory nazwa słowiańskiej Brenny została zmieniona na Brandenburg, stając się ośrodkiem marchii askańskiej. Około 1157 roku z ziem Marchii Północnej i podbitych ziem słowiańskich utworzył Marchię Brandenburską. W jej granicach pierwotne terytorium Marchii Północnej nazwano Starą Marchią.

Marchia Wschodnia (Marchia Saska; na pomarańczowo) ok. 1000 roku

Marchia Wschodnia (Marchia Saska) – marchia utworzona w 937 roku przez Ottona I na południowo-wschodnich rubieżach Saksonii obejmująca terytorium od gór Harz po rzeki Soławę i Muldę. Celem marchii był podbój graniczących z nią ziem słowiańskich. Po zajęciu Łużyc w 963 roku marchia ta graniczyła bezpośrednio z państwem polskim. Jej władcą był margrabia Gero (zm. 965). Po jego śmierci, w roku 966, cesarz Otton podzielił marchię na 6 części.

Marchia, margrabstwo (łac., niem. mark) – teren przygraniczny Imperium Karolińskiego, a później Świętego Cesarstwa Rzymskiego, zorganizowany jako struktura feudalno-wojskowa. Celem istnienia marchii była ochrona cesarstwa przed najazdami z zewnątrz, dlatego tworzono je na szczególnie zagrożonych odcinkach granic. Pan feudalny marchii – margrabia (markgraf) – podlegał bezpośrednio cesarzowi i miał większy zakres samodzielności, niż hrabia zarządzający hrabstwem w głębi kraju.Polska, Rzeczpospolita Polska – państwo unitarne w Europie Środkowej, położone między Morzem Bałtyckim na północy a Sudetami i Karpatami na południu, w dorzeczu Wisły i Odry. Powierzchnia administracyjna Polski wynosi 312 679 km², co daje jej 70. miejsce na świecie i dziewiąte w Europie. Zamieszkana przez ponad 38,5 miliona ludzi, zajmuje pod względem liczby ludności 34. miejsce na świecie, a szóste w Unii Europejskiej.

Bibliografia[]

Reuter, Timothy. Germany in the Early Middle Ages 800–1056. New York: Longman, 1991.

Thompson, James Westfall. Feudal Germany, Volume II. New York: Frederick Ungar Publishing Co., 1928.

Leyser, Karl. "Ottonian Government." The English Historical Review, Vol. 96, No. 381. (Oct., 1981), pp 721–753.

Leyser, Karl. "Henry I and the Beginnings of the Saxon Empire." The English Historical Review, Vol. 83, No. 326. (Jan., 1968), pp 1–32.

Lang, Henry Joseph. "The Fall of the Monarchy of Mieszko II, Lambert." Speculum, Vol. 49, No. 4. (Oct., 1974), pp 623–639.

Dvornik, F. "The First Wave of the Drang Nach Osten." Cambridge Historical Journal, Vol. 7, No. 3. (1943), pp 129–145.

Jakubowska, Bogna. "Salve Me Ex Ore Leonis." Artibus et Historiae, Vol. 12, No. 23. (1991), pp. 53–65.

Howorth, H. H. "The Spread of the Slaves. Part III. The Northern Serbs or Sorabians and the Obodriti." The Journal of the Anthropological Institute of Great Britain and Ireland, Vol. 9. (1880), pp 181–232.

Zobacz też[]

Mieszko I

Marchia Łużycka, Marchia Miśnieńska, Marchia Północna

Otton I Wielki (ur. 23 listopada 912, zm. 7 maja 973 w Memleben) – książę Saksonii 936–961, król niemiecki od 936 i cesarz rzymsko-niemiecki od 962, z dynastii Ludolfingów.Mieszko I (ur. 922-945, zm. 25 maja 992) – książę Polski z dynastii Piastów sprawujący władzę od ok. 960 r. Syn Siemomysła, wnuk Lestka. Ojciec Bolesława I Chrobrego, Świętosławy-Sygrydy, Mieszka, Lamberta i Świętopełka. Brat Czcibora. Po kądzieli dziadek Kanuta Wielkiego.

w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)

Warto wiedzieć że... beta

Na mapach: 51°45′N 10°38′E/51,750000 10,633333 Harz (pol. hist. Góry Smolne) – masyw górski w środkowych Niemczech (Dolna Saksonia, Saksonia-Anhalt i Turyngia), należący do Średniogórza Niemieckiego, najwyższy szczyt Brocken (1142 m n.p.m.).

Limes Sorabicus (niem. Sorbenmark, „granica łużycka”) – łacińska nazwa linii obronnej cesarstwa frankońskiego utworzonego przez Karola Wielkiego i używana kilkukrotnie przez roczniki frankońskie Karolingów – Annales Fuldenses w IX w. dla określenia marchii na pograniczu niemiecko-słowiańskim na Soławie. Granica ta miała odgradzać Franków i podbitych przez nich Germanów od Słowian. Brała początek od Adriatyku, przechodziła w okolicy dzisiejszego Linzu brzegiem Dunaju do Ratyzbony, a stamtąd do Norymbergi. Od Norymbergi szła do Bambergu, Erfurtu, a dalej wzdłuż biegu Soławy, Halle, Magdeburga i Łaby, aż do jej ujścia między Hamburgiem i Lubeką gdzie znajdował się Związek Wielecki.

Łużyce (grnłuż. Łužica, dlnłuż. Łužyca, niem. Lausitz, cz. Lužice, ros. Лужица; od ług – zbiornik wodny, kałuża) – kraina historyczna leżąca częściowo w Niemczech i częściowo w Polsce, położona między Kwisą i Łabą, zamieszkana przez Niemców, Polaków i Serbołużyczan.

Graf (łac. comes/comites, fr. comte, marquis, włos. conte, marchese) – tytuł szlachecki w dawnych Niemczech i innych krajach pozostających kiedyś pod panowaniem Świętego Cesarstwa Rzymskiego: Holandii, Belgii, Luksemburgu, Austrii, Danii.

Słowianie połabscy, Połabianie - plemiona zachodniosłowiańskie z grupy plemion lechickich, zamieszkujące od VI wieku ziemie między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą. Od wschodu graniczyli z Lubuszanami i Pomorzanami, od zachodu przez Limes Saxoniae z Sasami, od południa zaś z plemionami czeskimi.

Gero, Geron (zm. 20 maja 965) – margrabia Marchii Wschodniej w latach 937-965, wcześniej również aktywnie działający na rzecz niemieckiego podboju Połabia. Opanował m.in. tereny słowiańskie między Soławą a Odrą, podporządkowując je wpływom króla niemieckiego Ottona Wielkiego.