Manas - religia
Przeczytaj także...
Paramahansa (dewanagari परमहंस trl. pāramahaṃsa, tłum. najwyższy łabędź) – tytuł hinduistyczny, stosowany wobec wysoce zrealizowanych mistrzów (guru). Najwyższy łabędź - to osoba przemierzająca świat bez pragnień i lgnięcia do jego pokus, posiadająca moc rozróżniania ułudy od prawdy i niepodlegająca parom przeciwieństw .Filozofia indyjska – filozofia uprawiana na subkontynencie indyjskim oraz na obszarach, w których zaznaczyły się indyjskie wpływy kulturowe (jak Azja Środkowa, Tybet, Indonezja, Indochiny). Powstała niezależnie od filozofii europejskiej i od filozofii chińskiej. Jest ściśle związana z religiami indyjskimi, zwłaszcza z hinduizmem, buddyzmem i dżinizmem.
Radźas lub guna radźasu (dewanagari रजोगुण, transkrypcja radźoguna) – guna pasji, charakteryzuje ją wzajemny pociąg kobiety i mężczyzny. Kiedy ta guna wzrasta, rozwija się żądza przyjemności materialnych, czyli pragnienie zadowalania zmysłów.
Paramahansa (dewanagari परमहंस trl. pāramahaṃsa, tłum. najwyższy łabędź) – tytuł hinduistyczny, stosowany wobec wysoce zrealizowanych mistrzów (guru). Najwyższy łabędź - to osoba przemierzająca świat bez pragnień i lgnięcia do jego pokus, posiadająca moc rozróżniania ułudy od prawdy i niepodlegająca parom przeciwieństw .Filozofia indyjska – filozofia uprawiana na subkontynencie indyjskim oraz na obszarach, w których zaznaczyły się indyjskie wpływy kulturowe (jak Azja Środkowa, Tybet, Indonezja, Indochiny). Powstała niezależnie od filozofii europejskiej i od filozofii chińskiej. Jest ściśle związana z religiami indyjskimi, zwłaszcza z hinduizmem, buddyzmem i dżinizmem.
Radźas lub guna radźasu (dewanagari रजोगुण, transkrypcja radźoguna) – guna pasji, charakteryzuje ją wzajemny pociąg kobiety i mężczyzny. Kiedy ta guna wzrasta, rozwija się żądza przyjemności materialnych, czyli pragnienie zadowalania zmysłów.
Manas – termin oznaczający umysł w religiach dharmicznych.
Adi Śankara (dewanagari आदि शङ्कर, czyli Pierwszy z Śankarów oraz आदि शंकराचार्य (Adi Śankaraćarja); także Śankara Bhagawatpadaćarja , czyli Nauczyciel u Stóp Boga; malajalam ആദി ശങ്കരന്; ang. Adi Shankara) (daty urodzenia i śmierci niepewne, jednak większość naukowców jest zgodna co do tego, że żył prawdopodobnie w VIII wieku) – indyjski mędrzec, myśliciel i reformator tradycji wedyjskiej oraz bramińskiej, założyciel największej i najbardziej wpływowej szkoły filozofii indyjskiej – adwajtawedanty. Esencją nauczania Adi Śankary była jedność atmana i bezpostaciowego Brahmana. Śankarę uważano w smartyzmie za częściowego awatara Śiwy. Słowo śankara w sanskrycie oznacza pokój czyniący.Sattwa lub guna satwy ( dewanagari सत्त्वगुण , transkrypcja sattwaguna ) – guna dobroci. Efektem jej wpływu jest rozwijanie cechy dobroci, także osiągnięcie mądrości.
Hinduizm[ | edytuj kod]
Jedna z tattw w filozofii indyjskiej, pan zmysłów, najaktywniejsza część ahamkary i zarazem antahkarany. Powstaje z równych części sattwicznej i radźasowej . Siedzibą manasu jest brahmarandhra lub manasćakra. Bóstwem manasu jest Ćandra.
Antahkarana – organ wewnętrzny wcielonej duszy ( dźiwa ) w filozofii tradycji hinduistycznych , powstały z materii subtelniejszych niż stwarzające żywioły i zmysły. Jest agregatem , grupując kilka wyższych pierwiastków ontycznych, powstałych z tattw kosmicznych.Ćandra (dewanagari चंद्र, księżyc) – w hinduizmie spersonifikowane bóstwo Księżyca. Pojęcie ma wiele ezoterycznych konotacji w tantryzmie i w jodze.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Shri Yogeshwaranand Paramahans: Science of Soul. Sri Swamy Jyotirmayananda(tł.). Wyd. 5. New Delhi: Yoga Niketan Trust, 1997.Sprawdź autora:1.
- Tattwa bodha II.4. W: Śankaraczarja: Śankaraczarja. Klejnot mądrości Wschodu. Józef Świtkowski (tł.), Leonard Górnicki (red.). Wyd. 1. Wrocław: „Borgis” Pracownia, 1999, s. 130. ISBN 83-87129-70-4.Sprawdź autora:1.
Tattwa – ewolut prakryti lub śakti , pierwiastek rzeczywistości , kategoria ontyczna w filozofii indyjskiej. Każda z tattw jest emisją poprzedniej i przyczyną kolejnej, coraz mniej subtelnej formy.Religie dharmiczne – religie wiążące się z dharmą. Zaliczamy do nich: hinduizm, buddyzm, dźinizm, sikhizm oraz adźiwików. Wszystkie religie dharmiczne wywodzą się z braminizmu oraz rozpoczęły się na subkontynencie indyjskim. Wspólna dla religii dharmicznych jest także wiara w reinkarnację oraz karmę.
Warto wiedzieć że... beta
Umysł – termin ogólny oznaczający ogół aktywności mózgu ludzkiego, przede wszystkim takich, których posiadania człowiek jest świadomy: spostrzeganie, myślenie, zapamiętywanie, odczuwanie emocji, uczenie się, czy regulowanie uwagi. Wyrażenie bliskoznaczne do psychiki, świadomość wyrażenie kooperujące: osobowość.
Zmysły – zdolność odbierania bodźców zewnętrznych. Na każdy ze zmysłów składają się odpowiednie narządy zmysłów, w których najważniejszą rolę odgrywają receptory wykształcone w kierunku reagowania na konkretny rodzaj bodźców oraz odpowiednie funkcje mózgu.
Ahankara (dewanagari अहंकार, ang. Ahamkara, dosł. „sprawca ja”, w Wisznuizmie (Krysznaizmie) określana jako ‘fałszywe ego’)
– kategoria ontyczna, pierwiastek subtelny, jedna z tattw w filozofii indyjskiej powstałych z prakryti. Cześć organu antahkarana. Stanowi przeszkodę dla połączenia dźiwy i brahmana, w wisznuizmie (krysznaizmie) przeszkodę w połączeniu dżiwy (jiva-atma, jiva-tattva, czyli indywidualnej duszy) z Bhagavanem (Bogiem Osobowym), źródłem bezosobowego Brahmana. Połączenie to jest rozumiane jako jedność woli w miłości.
Ahankara indywidualna (wjasti ahamkara) – nieskończenie mała część kosmicznej ahamkary (samaszti ahamkara) powstałej z czystego mahat tamasu (części tamasowej mahat tattwy). Ponieważ kosmiczna ahamkara jest trzech rodzajów (analogicznie do istnienia trzech gun), to ahamkara indywidualna występuje jako trzy ich pochodne produkty.