Mahabharata
Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]
Hastinapur (hindi हस्तिनापुर, sanskryt हस्तिनापुरम्) – miasto w północnych Indiach, w stanie Uttar Pradesh, w dystrykcie Meerut. Położone jest na Nizinie Hindustańskiej, leży na prawym brzegu Gangesu. Hastinapur w starożytnym piśmiennictwie hinduskim, puranach i Mahabharacie, przedstawione jest jako stolica Królestwa Kuru. Wzmiankowane jest również w tekstach dżinijskich (Żywotach 63 świątobliwych mężów Hemaczandry) i Ramajanie. Angkor Wat – największa, najważniejsza i najbardziej znana świątynia w kompleksie Angkor, położonym w prowincji Siem Reap w Kambodży.
Mahabharata (sanskryt: Mahābhārata, महाभारत) – jeden z dwóch głównych hinduistycznych poematów epickich (obok Ramajany), znajdujący się w kategorii smryti i należący do głównych dzieł literatury indyjskiej. W hinduizmie nazywany jest piątą Wedą. Utwór jest często uznawany za najdłuższy epos na świecie. Zawiera 100 tys. ślok (200 tys. wersów), tak więc jest dziesięć razy dłuższy od Odysei i Iliady razem wziętych. Epos opowiada o historii starożytnych Indii. W jego skład wchodzi jedno z najważniejszych dzieł hinduizmu – Bhagawadgita.
Datowanie utworu[ | edytuj kod]
Według tradycji hinduistycznej i samej Mahabharaty, utwór ten stworzył Wjasa, zawierając w nim esencję Wed, Wedang i Upaniszadów. Ponadto w eposie można znaleźć nauki z zakresu dziedzin wiedzy takich jak logika, edukacja, medycyna, astronomia, sztuka wojenna, joga, ekonomia, architektura, sztuka miłosna, etyka.
W rzeczywistości Wjasa jest postacią legendarną, dzieło powstawało stopniowo przez wiele wieków w postaci wyłącznie ustnej, prawdopodobnie już od okresu wedyjskiego, wchłaniając lokalne opowieści i podania. Pierwotnie liczyło zaledwie 8800 ślok, nazywało się „Dźaja” (Zwycięstwo), później dodano kolejne 24 tys. ślok i zmieniono nazwę utworu na „Bhārata” (Potomkowie Bharaty), natomiast w dzisiejszej formie zostało zredagowane pomiędzy II a VII w. n.e. Wielka bitwa opisywana w utworze według ostatnich badań mogła mieć miejsce około IX w. p.n.e.
Początek[ | edytuj kod]
Mahabharata zaczyna się następującym cytatem:
(„Pokłon Narajanie, człowiekowi, zaprawdę też największemu z ludzi / Bogini Saraswati zaprawdę również zwycięstwo...”). Chociaż zdaniem niektórych naukowców Adi-parwa Mahabharaty zaczyna się od zwrotu „नारायणं नमस्कृत्य”, to według niektórych szkół teistycznych i innych naukowców zaczyna się od historii o niezwykłej światłości Brahmana.
Różne nazwy[ | edytuj kod]
Dosłownie mahabharatakhajana – „wielka opowieść o walce Bharatów”. Epos znany jest pod trzema nazwami: Dźaja, Bharata i Mahabharata. Według niektórych podań, Wjasa ułożył pierwsze 8800 ślok, które z powodu występowania w obydwu poematach motywu zwycięstwa prawości nad nieprawością, zostały zatytułowane Dźaja. Późniejsi mędrcy, władcy, poeci dodali do utworu własne fragmenty. Następnie Wjasa stworzył liczące 24 000 ślok dzieło bez innych anegdot o ryszich królach dynastii Surja i Ćandra, skoncentrowane tylko na dynastii Bharaty, zatytułowane Bharata. W Mahabharacie znajduje się legenda o tym jak bóstwa położyły na jednym ramieniu szalki cztery Wedy, a na drugim dzieło Wjasy, po czym poemat okazał się cięższy od razem wziętych Wed, toteż widząc wielkość tego dzieła, bóstwa i mędrcy zatytułowali je Mahabharata, po czym stało się ono najsłynniejsze.
Opowieść o spisaniu dzieła[ | edytuj kod]
W Mahabharacie znajduje się opowieść o tym, jak Wjasa podczas odbywania ascezy i medytacji w Himalajach ułożył cały poemat w myślach. Jednak z powodu stopnia skomplikowania i długości utworu, prości ludzie nie byliby w stanie go bezbłędnie spisać. Toteż Brahma powiedział Ganeśie, aby poszedł do Wjasy. Ganeśa przygotował się do pisania, jednak postawił warunek, że nie będzie żadnych przerw od momentu podniesienia przez niego pióra, aż do ukończenia dzieła. Wjasa wiedział, że będzie bardzo trudno spełnić ten warunek, toteż sam też postawił warunek, że przed napisaniem wersetu Ganeśa będzie musiał go zrozumieć. Ganeśa przyjął propozycję. Wjasa w międzyczasie skomponował trudne śloki, tak aby mieć czas układać nowe, kiedy Ganeśa będzie próbował je zrozumieć. W ten sposób Mahabharata została spisana w ciągu trzech lat. Wjasa zbierając opowieści pierwszych świętych ludzi, stworzył pierwowzór eposu. Później porzucając część historii 24 tysiące ślok stworzyło dzieło „Bharata”. Później Wjasa stworzył nowe dzieło, które miało 3 miliony ślok w dewaloce, półtora miliona ślok w pitryloce i 1 400 000 w gandharwaloce. W świecie ludzi dzieło ma tylko 100 000 ślok. Aby uzupełnić nauczanie Mahabharaty, Wjasa przekazał je swojemu synowi Śukdewowi oraz innym mędrcom, takim jak Wajśampajan, Paila, Dźajmini, Asita-dewala itp. Śukdew nauczył tego jakszów, gandharwów i rakszasów. Ryszi Narada wyłożył to Bogom, Asita-dewala przodkom, a Wajśampajan ludziom. Za sprawą Wajśampajana Mahabharata została opowiedziana na zebraniu podczas Dźanamedźaja-jadźni.
Podział Mahabharaty na 18 parw i 100 upaparw[ | edytuj kod]
Podstrony: 1 [2] [3] [4] [5]