Magister (mgr, z łac. „mistrz, nauczyciel”) – tytuł zawodowy nadawany przez uczelnie po ukończeniu studiów drugiego stopnia lub jednolitych studiów magisterskich.
Dla uzyskania tytułu magistra niezbędne jest wcześniejsze uzyskanie absolutorium, złożenie pracy dyplomowej i zdanie egzaminu magisterskiego. Jest to również tytuł zwyczajowy używany w stosunku do farmaceutów (podobnie jak tytuł doktora używany w odniesieniu do lekarzy).
Po ukończeniu niektórych kierunków nadawane są tytuły równorzędne tytułowi magistra: tytuł magistra inżyniera po ukończeniu studiów II stopnia dla inżynierów, tytuł lekarza po ukończeniu kierunku lekarskiego, lekarza dentysty po stomatologii oraz lekarza weterynarii po weterynarii. Jest to odstępstwem od Deklaracji Bolońskiej, która stanowi, że po ukończeniu studiów magisterskich absolwent otrzymuje tytuł magistra.
Tytuł zawodowy – system certyfikatów i tytułów, które otrzymują osoby, które dowiodły, że posiadają określony zasób wiedzy i umiejętności potrzebnych do wykonywania danego zawodu.Master of Business Administration, MBA (pol. Magisterskie Studia Menedżerskie) - stopień akademicki przyznawany po ukończeniu studiów podyplomowych (często wymaga się tu ponadto posiadania określonego doświadczenia zawodowego), najczęściej zaocznych. Studia MBA w Polsce trwają od 1 roku do 2 lat.
Tytuł magistra w Polsce[ | edytuj kod]
Na podstawie obowiązującej do 1982 r. Ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. o szkołach wyższych szkoły wyższe wydawały absolwentom dyplomy stwierdzające ukończenie studiów i nadanie tytułu magistra, magistra-inżyniera lub lekarza. Tytuły nadawane absolwentom studiów zawodowych określała Rada Ministrów w drodze rozporządzenia. Magister nie był wówczas tytułem zawodowym, lecz tytułem związanym z ukończeniem studiów wyższych (z dodaniem specjalności). Dopiero w Ustawie z dnia 4 maja 1982 r. o szkolnictwie wyższym stopnie magistra, magistra inżyniera i lekarza nazwano tytułami zawodowymi.
Lekarz dentysta, stomatolog, pot. dentysta – osoba uprawniona do praktycznego stosowania wiedzy z zakresu stomatologii.Master of Science (MSc, MS) – zawodowy tytuł anglosaski, będący odpowiednikiem polskiego magistra i magistra inżyniera. Przyznawany jest zazwyczaj w naukach ścisłych, technicznych, przyrodniczych i ekonomicznych, jeśli program studiów na danym kierunku ma głównie charakter praktyczny i stosowany, gdyż w przypadku charakteru teoretycznego i nauczycielskiego przyznaje się tytuł Master of Arts (MA). Uwaga – błędem jest używanie tytułu MBA do określenia magistra zarządzania, ponieważ MBA to tytuł podyplomowy i nie jest dowodem ukończenia studiów wyższych drugiego stopnia.
magister inżynier
doktor
doktor habilitowany
licencjat
bakałarz
inżynier
lekarz
profesor
docent
Master of Arts
Master of Science
Master of Business Administration
Mastère Spécialisé
Linki zewnętrzne[ | edytuj kod]
Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 27 września 2018 r. w sprawie studiów (Dz.U. z 2021 r. poz. 661)
Studia magisterskie
Profesor (z łac. professor) – termin, który może oznaczać: tytuł naukowy nadawany samodzielnym pracownikom naukowym, stanowisko nauczycieli akademickich, tytuł honorowy nadawany w Polsce nauczycielom szkolnictwa podstawowego, gimnazjalnego i ponadgimnazjalnego oraz tytuł zwyczajowy używany w polskim szkolnictwie średnim.Mastère Spécialisé (MS) lub Specialized Master lub Advanced Master stopień naukowy przyznawany po ukończeniu rok studiów podyplomowych, które po raz pierwszy zaczęły być organizowane we Francji w 1986 r, przez Conférence des Grandes Ecoles. Program obejmuje staż o długości co najmniej czterech miesięcy.
Warto wiedzieć że... beta
Lekarz – osoba posiadająca właściwe kwalifikacje, potwierdzone wymaganymi dokumentami, do udzielania świadczeń zdrowotnych, w szczególności do: badania stanu zdrowia, rozpoznawania chorób i zapobiegania im, leczenia i rehabilitacji chorych, udzielania porad lekarskich, a także wydawania opinii i orzeczeń lekarskich, w zakresie swojej specjalizacji (art. 2 ustawy opublikowanej w Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943).
Farmaceuta - osoba udzielająca usług farmaceutycznych, która ukończyła studia w szkole wyższej na kierunku farmacja.
Lekarz weterynarii (pot. weterynarz) – przedstawiciel jednej z trzech nauk lekarskich (obok medycyny i stomatologii) – osoba, która ukończyła 5,5-letnie studia na jednym z wydziałów medycyny weterynaryjnej i uzyskała prawo do wykonywania zawodu nadawane przez okręgową izbę lekarsko-weterynaryjną, posiadająca kwalifikacje do badania i leczenia zwierząt oraz do kontroli środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego.
Bakalaureat, (łac. artium baccalaureus, w skrócie A.B.), znane też jako angielskie B.A. (ang. Bachelor of Arts) – niższy stopień wprowadzający otrzymującego go bakałarza do kariery naukowej.Najwcześniej stopnie te zaczęto przyznawać na wydziale teologicznym uniwersytetu w Paryżu na mocy dekretu papieża Grzegorza IX w roku 1234. Stosowany był już w średniowieczu powszechnie i nadal został zachowany w wielu systemach kształcenia np. w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie lub Kościele katolickim.Obecnie otrzymują ten tytuł absolwenci studiów zawodowych 3 letnich a we Francji też absolwenci szkół średnich po złożeniu egzaminu państwowego.
Habilitacja (z łac. habilitas – zdatność, zręczność) – posiadające różny zakres, w zależności od sytuacji prawnej w danym kraju, uprawnienie do:
Medycyna weterynaryjna (potocznie weterynaria) – nauka traktująca o chorobach zwierząt, ich leczeniu oraz profilaktyce, higienie produktów pochodzenia zwierzęcego oraz zajmująca się ochroną ludzi przed chorobami pochodzenia odzwierzęcego.
Stomatologia, dentystyka (gr. stoma – usta + gr. logia – nauka; łac. dens – ząb) - dział medycyny zajmujący się funkcjonowaniem, patologiami i leczeniem zębów, przyzębia, języka, błony śluzowej i innych tkanek jamy ustnej oraz ją otaczających a także stawu skroniowo-żuchwowego człowieka. Przed wejściem Polski do Unii Europejskiej używano tytułu lekarz stomatolog, potem lekarz dentysta, jednakże Naczelna Izba Lekarska dopuszcza możliwość używania obydwu tytułów.
