Luteranizm
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Konsubstancjacja – nauka teologiczna o obecności Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa w chlebie i winie podczas Sakramentu Wieczerzy Pańskiej, uznawana obecnie przez część kościołów protestanckich, przede wszystkim przez Kościoły luterańskie.Teologia (gr. θεος, theos, „Bóg”, + λογος, logos, „nauka”) – dyscyplina wiedzy posługująca się metodami filozoficznymi w wyjaśnianiu świata w jego relacji do Boga. Klasycznie uznawana za dziedzinę naukową, także w Polsce znajduje się na liście dziedzin naukowych, ustalonej przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów. Stanowi metodyczne studium prawd religijnych objawionych przez Boga, w myśl maksymy (łac.) fides quaerens intellectum – wiara szukająca zrozumienia. Współcześnie zasadność uznawania pytań o Boga za naukowe jest kwestionowana. Według części autorów teologia nie spełnia współczesnych wymagań stawianych nauce, chociażby poprzez brak weryfikowalności stawianych przez nią hipotez oraz oparcie na dogmatach jako punkcie wyjściowym swoich rozważań zamiast na metodzie naukowej, czy paradygmatach naukowych. Polemikę z tymi zarzutami przedstawił m.in. papież Benedykt XVI w Wykładzie ratyzbońskim.
Luteranizm – doktryna teologiczna i chrześcijański ruch reformacyjny, zapoczątkowany przez Marcina Lutra w XVI wieku (za datę jego rozpoczęcia uważa się rok 1517). Jest to najstarszy i czołowy nurt protestantyzmu. Największą grupę Kościołów luterańskich zrzesza Światowa Federacja Luterańska, do której w 2015 roku należało 145 Kościołów w 98 krajach z gronem 74,3 mln wiernych.
Historia[ | edytuj kod]
Niemiecki mnich Marcin Luter sprzeciwiał się praktyce sprzedaży odpustów, w wyniku czego 31 października 1517 zawiesił na drzwiach kościoła zamkowego w Wittenberdze 95 tez, w których nie zaatakował samego odpustu, lecz wyjaśniał jego znaczenie oraz istotę pokuty.
Mimo zabiegów Lutra, początkowo niewielu zareagowało na jego postulaty. Dopiero gdy rozesłał on tezy swoim przyjaciołom, a ci postarali się upowszechnić je za pomocą druku, nastąpił odzew. Jako pierwsi zareagowali humaniści z Erazmem z Rotterdamu i Tomaszem Morusem na czele. Ten ostatni wystąpił przeciwko nowinkom Lutra. Rzym także zareagował, wytaczając Lutrowi proces o herezję. W 1519 Luter musiał tłumaczyć się podczas obrad Sejmu Cesarstwa w Augsburgu. Ponieważ jednak cesarz Maksymilian I Habsburg nie był w najlepszych stosunkach z papieżem, nie zdecydował się na ukaranie zakonnika. Dochodzenie przeciwko Lutrowi zaowocowało bullą papieską „Exsurge Domine”. W bulli Leon X domagał się od Lutra odwołania swojej nauki i ukorzenia się przed Rzymem. Jako że papież nie odpowiadał na apele Lutra o reformy, ten zlekceważył papieża – w odwecie zakazano na niektórych uniwersytetach jego pism, on z kolei spalił bullę przy udziale publiczności.
3 stycznia 1521 roku rozpoczyna się oficjalnie reformacja: Leon X bullą „Docet pontificem Romanum” wyklął Marcina Lutra. Cesarz Karol V Habsburg wezwał Lutra przed oblicze Sejmu Cesarstwa do Wormacji. Decyzją cesarza i sejmu wormackiego skazano Lutra na banicję. Jako banita został wyjęty spod prawa, nikt nie mógł udzielić mu schronienia a każdy mógł go bezkarnie zabić. W celu chronienia Lutra upozorowano jego porwanie i umieszczono na zamku Wartburg. Za incydentem stał Fryderyk Mądry, książę-elektor Saksonii.
Na zamku w Wartburgu Marcin Luter napisał postyllę (zbiór kazań), wydaną w 1527. Zabrał się też do tłumaczenia na język ojczysty Biblii i wydał już we wrześniu 1522 Nowy Testament, a w roku 1534 całe Pismo Święte w języku niemieckim.
Luter opuścił w marcu 1522 Wartburg i zjawił się w Wittenberdze. Wprowadził Komunię Świętą pod obiema postaciami, zniesienie celibatu, zakaz żebraniny mnisiej, zniesienie mszy prywatnych i wotywnych, zwolnienie od ślubów zakonnych. W roku 1523 zginęli w Brukseli na stosie pierwsi męczennicy reformacji: Henryk Voes i Jan Esch, zakonnicy klasztoru augustiańskiego w Antwerpii. Liczba współpracowników Lutra rosła. Jednym z nich był Filip Melanchton, profesor języka greckiego i hebrajskiego w Wittenberdze.
W roku 1525 wprowadził Luter w Wittenberdze zreformowaną liturgię mszy (Deutsche Messe). Straciła ona średniowieczny charakter ofiary. Częściowo miejsce łaciny zajął język narodowy; wielkie znaczenie zyskało kazanie jako głos prawdy Bożej, wyrażanej ustami kaznodziei; szczyt zaś stanowiła Komunia Święta. Poważne miejsce wśród i obok liturgii przyznano pieśni i modlitwie. Luter ułożył szereg nowych pieśni kościelnych. Dobra klasztorne przekazano na cele oświatowe i dobroczynne dla ludu. Powstały szkoły ludowe; obowiązki nauczycielskie pełnili przeważnie dawniejsi mnisi, poświęcający się pracy zawodowej. Nie zapomniano też o opiece nad sierotami, biednymi i chorymi. Zmiany, wprowadzone w Wittenberdze, przyjęła Saksonia, następnie i inne kraje, objęte wittenberskim ruchem reformacyjnym. Celem ustalenia nowego porządku kościelnego odbył Luter w następnych latach powszechną wizytację parafii wittenberskiego okręgu kościelnego. Podczas wizytacji parafii Luter przekonał się o zastraszającym braku znajomości zasadniczych prawd wiary u ogółu ludności, a nawet wśród duchowieństwa. By brak ten usunąć, napisał i wydał w roku 1529 Mały i Duży Katechizm, przeznaczając Mały dla świeckich, Duży dla duchownych.
Sejm, obradujący w Spirze w 1529 pod przewodnictwem króla Ferdynanda, zabronił dalszego szerzenia reformacji. Książęta i miasta ewangelickie przeciwne tej uchwale sejmu spiskiego wniosły stanowczy protest. Wtedy, po raz pierwszy, na określenie zwolenników reformacji użyto nazwy protestanci.
W roku 1530 zebrał się sejm w Augsburgu. Wziął w nim udział cesarz Karol V i pozwolił odczytać przed plenum sejmowym zasady reformacji spisane przez Filipa Melanchtona. Otrzymały one nazwę Wyznania Augsburskiego (Confessio Augustana). Kościoły ewangelickie (luterańskie) postawiły je na naczelnym miejscu wśród swych ksiąg symbolicznych. Od zasad reformacji ujętych w Wyznaniu Augsburskim pochodzi nazwa Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]