Ludwik Bonaparte
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Choroby reumatyczne (potocznie reumatyzm) – grupa chorób charakteryzujących się przewlekłymi zmianami zapalnymi w obrębie tkanki łącznej, spowodowanymi najczęściej reakcją autoimmunologiczną. Grupa chorób reumatycznych objawia się często zmianami chorobowymi w stawach i kościach, dając objawy bólowe i w skrajnych przypadkach ograniczenie ruchomości stawów, aż do całkowitego ich usztywnienia. Słowem „reumatyzm” lub też „gościec” najczęściej określa się w mowie potocznej reumatoidalne zapalenie stawów.Carlo Maria Buonaparte, fr. Charles-Marie Bonaparte (ur. 29 marca 1746 w Ajaccio, zm. 24 lutego 1785 w Montpellier) – włoski prawnik i dyplomata, który był ojcem Cesarza Francuzów Napoleona I, a także Józefa Bonapartego – króla Neapolu i Hiszpanii, Ludwika – króla Holandii, Lucjana, Hieronima, Elizy i Karoliny. Był dziadkiem Napoleona II i Napoleona III.
Ludwik Napoleon Bonaparte, fr. Louis Napoléon Bonaparte, Prince Impérial, Roi de Hollande (ur. 2 września 1778 w Ajaccio, zm. 25 lipca 1846 w Livorno) – czwarty syn Carlo Maria Buonaparte i jego małżonki Letycji, młodszy brat Napoleona Bonaparte oraz ojciec Napoleona III.
Młodość[ | edytuj kod]
Po śmierci ojca w 1785 Ludwika wziął do siebie jego starszy brat, porucznik artylerii – Napoleon, który osobiście uczył go przedmiotów wojskowych, historii, geografii i języków. Młodzieniec walczył w kampaniach brata we Włoszech i Egipcie. Po tej ostatniej dostał awans na pułkownika, zaś po koronacji brata na cesarza został generałem brygady i otrzymał później – jako ostatni francuski wojskowy – honorowy tytuł konetabla Francji. W roku 1806 Napoleon rozwiązał położoną na terenie Niderlandów Republikę Batawii i stworzył Królestwo Holandii, tron którego przekazał Ludwikowi.
Podstrony: 1 [2] [3] [4]