Lubuskie Lato Filmowe

Amfiteatr w Łagowie – miejsce rozpoczęcia festiwalu i filmowych nocnych pokazów

Łagowski amfiteatr przed przebudową zrealizowaną w 2010 roku

Lubuskie Lato Filmowe – festiwal filmowy odbywający się co roku w Łagowie w województwie lubuskim. Główną nagrodą tego festiwalu jest Złote Grono.

Edi – dramat obyczajowy produkcji polskiej z 2002 roku w reżyserii Piotra Trzaskalskiego. Akcja filmu toczy się w początkowo w Łodzi, a potem na wsi. Bohaterem jest zwyczajny człowiek, który godzi się z tym co go spotyka.Jan Kidawa-Błoński (ur. 12 lutego 1953 w Chorzowie) – polski reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Mąż Małgorzaty Kidawy-Błońskiej.

Od 1990 roku Lubuskie Lato Filmowe jest festiwalem międzynarodowym. Do Łagowa zjeżdżają na ten czas autorzy filmów, aktorzy i krytycy filmowi, którzy uczestniczą w seminariach oraz w dyskusjach z publicznością.

Zdobywcy Złotego Grona[ | edytuj kod]

I LLF 1969: Andrzej Wajda – Wszystko na sprzedaż

II LLF 1970: Kazimierz Kutz – Sól ziemi czarnej

III LLF 1971: Andrzej Wajda – Brzezina, Krajobraz po bitwie

IV LLF 1972: Kazimierz Kutz – Perła w koronie

V LLF 1973: Andrzej Wajda – Wesele

VI LLF 1974: Krzysztof Zanussi – Iluminacja

VII LLF 1975: Andrzej Wajda – Ziemia obiecana

VIII LLF 1976

IX LLF 1977

X LLF 1978: Krzysztof Zanussi – Spirala, Feliks Falk – Wodzirej

XI LLF 1979: Wanda Jakubowska – Ostatni etap

XII LLF 1980: Jerzy Stuhr – za rolę w filmie Wodzirej

XIII LLF 1981:

Rafał Marszałek, Krzysztof Mętrak i Andrzej Werner za „ich pisarstwo krytyczne, a zwłaszcza za odwagę sądów, nonkonformistyczną postawę oraz obronę autentycznych wartości polskiej sztuki filmowej”.

1982: festiwal nie odbył się

1983: festiwal nie odbył się

XIV LLF 1984:

Zygmunt Samosiuk za „twórczy wkład w rozwój polskiej sztuki operatorskiej”.

Wit Dąbal – Kartka z podróży,

Studio im. Karola Irzykowskiego za „zestaw filmów zrealizowanych przez młodych twórców oraz za wypracowanie nowych metod produkcji"

XV LLF 1985:

Stanisław Różewicz „za całokształt dorobku, którego szczególną wartością są walory poznawcze w sferze penetracji psychologicznej współczesnego człowieka”.

Henryk Kluba – Słońce wschodzi raz na dzień

Jan Kidawa-Błoński – Trzy stopy nad ziemią

XVI LLF 1986: Witold Leszczyński – Siekierezada, Grzegorz Kędzierski za zdjęcia do filmu Osobisty pamiętnik grzesznika przez niego samego spisany (w reż. Wojciecha J. Hasa), Andrzej J. Jaroszewicz za zdjęcia do filmu Gra w ślepca (w reż. Dominika Wieczorkowskiego-Rettingera)

XVII LLF 1987:

Feliks Falk za „całość twórczości scenopisarskiej i doniosły wkład w jej profesjonalny rozwój”.

Jan Purzycki za scenariusz do filmu Wielki Szu (w reżyserii Sylwestra Chęcińskiego)

Małgorzata Kopernik i Waldemar Krzystek za debiut scenopisarski w filmie „W zawieszeniu” (w reż. Waldemara Krzystka).

XVIII 1988

XIX LLF 1989: Ryszard Bugajski – Przesłuchanie, Andrzej Piekutowski – Górnicy '88

XX LLF 1990: Marcel Łoziński – Las katyński 1945-89

XXI LLF 1991: Arpadow Sopsits – Strzelnica (Węgry)

XXII LLF 1992: István Szabó – Kochana Emmo, droga Böbe (Węgry)

XXIII LLF 1993: Martin Sulik – Wszystko, co lubię (Słowacja)

XXIV LLF 1994: Kazimierz Kutz – Śmierć jak kromka chleba

XXV LLF 1995: jury nie przyznało głównej nagrody

XXVI LLF 1996: Ibolya Fekete – Bolse Vita (Węgry)

XXVII LLF 1997: Sándor Sára – Oskarżenie

XXVIII LLF 1998: Sławomir Kryński – Księga wielkich życzeń

XXIX LLF 1999: Roman Vávra – Co znajdziesz w życie (Czechy)

XXX LLF 2000: Jan Hřebejk – Pod jednym dachem (Czechy)

XXXI LLF 2001: Martin Šulík – Pejzaż (Słowacja)

XXXII LLF 2002: Ibolya Fekete – Chico

XXXIII LLF 2003: Piotr Trzaskalski – Edi

XXXIV LLF 2004: Michaela Pavlatová – Niewierne gry (Czechy)

XXXV LLF 2005: Lajos Koltai – Los utracony (Węgry)

XXXVI LLF 2006: jury nie przyznało głównej nagrody

XXXVII LLF 2007: Pawieł Łungin – Wyspa (Rosja)

2008: festiwal nie odbył się

XXXVIII LLF 2009: Valeriya Gai Germanika – Wszyscy umrą, a ja nie (Rosja)

XXXIX LLF 2010: Paweł Borowski – Zero

XL LLF 2011: Siergiej Łoznica – Szczęście ty moje

XLI LLF 2012: Wojciech Smarzowski – Róża

XLII LLF 2013: Andrzej Jakimowski – Imagine

XLIII LLF 2014: Krzysztof Krauze – Papusza

XLIV LLF 2015: Małgorzata Szumowska – Body/Ciało

XLV LLF 2016: Petr Kazda oraz Tomáš Weinreb – Ja, Olga Hepnarová

XLVI LLF 2017: Michał Rosa – Szczęście świata

XLVII LLF 2018: Paweł Pawlikowski - Zimna wojna

XVVIII LLF 2019: Árpád Bogdán - Genesis

Uzasadnienie niektórych nagród pochodzą z protokołu obrad jury.

Paweł Pawlikowski (ur. 15 września 1957 w Warszawie) – polsko-brytyjski reżyser i scenarzysta, autor Idy, pierwszego polskiego filmu, który w 2015 roku zdobył nagrodę Akademii Filmowej (Oscara) w kategorii filmów nieanglojęzycznych.Wszyscy umrą, ale nie ja (ros. oryg. Все умрут, а я останусь) to rosyjski dramat psychologiczno-społeczny, debiut reżyser filmów dokumentalnych Valeriyi Gai Germanika. Film nakręcono kamerą z ręki, co stwarza wrażenie dokumentu. Tłem muzycznym są tylko dwie piosenki zespołu Zwieri - Dożdi-pistolety (Дожди-пистолеты) i Rajony-Kwartały (Районы-Кварталы).

Linki zewnętrzne[ | edytuj kod]

Oficjalna strona festiwalu

w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)