Lont
Przeczytaj także...
Lont detonujący (lont wybuchowy) - jest to szybkopalny środek inicjujący, służący do niemal jednoczesnego powodowania wybuchu szeregu ładunków materiału wybuchowego poprzez detonację spłonek pobudzających umieszczonych w tych ładunkach, ładunki te mogą znajdować się w różnych odległościach od siebie. Składa się z rdzenia materiału wybuchowego o zwiększonej sile wybuchu (pentryt, heksogen) z jedną nicią rozpoznawczą oraz kilku wewnętrznych i zewnętrznych warstw oplotu (bawełna, juta, len pokrytego masą izolacyjną (najczęściej polichlorek vinylu). Samodzielnie może stanowić ładunek siatkowy. Prędkość detonacji lontu tetrylowego wynosi 5000-5300 m/s, a lontu pentrytowego ponad 6500 m/s.Panewka - część dawnej broni palnej - zagłębienie w górnej części lufy, później "półka" umieszczona z boku lufy, połączona z zapałem (otworem prowadzącym do lufy). Na panewkę sypano proch, który po zapaleniu przenosił ogień przez zapał do ładunku miotającego w lufie, powodując odpalenie.
Materiał wybuchowy – pojedynczy związek chemiczny lub mieszanina kilku związków chemicznych, która jest zdolna w odpowiednich warunkach do gwałtownej reakcji chemicznej o charakterze egzotermicznym, której towarzyszy wydzielenie wielkiej ilości produktów gazowych w postaci wybuchu (detonacji lub deflagracji).
Lont detonujący (lont wybuchowy) - jest to szybkopalny środek inicjujący, służący do niemal jednoczesnego powodowania wybuchu szeregu ładunków materiału wybuchowego poprzez detonację spłonek pobudzających umieszczonych w tych ładunkach, ładunki te mogą znajdować się w różnych odległościach od siebie. Składa się z rdzenia materiału wybuchowego o zwiększonej sile wybuchu (pentryt, heksogen) z jedną nicią rozpoznawczą oraz kilku wewnętrznych i zewnętrznych warstw oplotu (bawełna, juta, len pokrytego masą izolacyjną (najczęściej polichlorek vinylu). Samodzielnie może stanowić ładunek siatkowy. Prędkość detonacji lontu tetrylowego wynosi 5000-5300 m/s, a lontu pentrytowego ponad 6500 m/s.Panewka - część dawnej broni palnej - zagłębienie w górnej części lufy, później "półka" umieszczona z boku lufy, połączona z zapałem (otworem prowadzącym do lufy). Na panewkę sypano proch, który po zapaleniu przenosił ogień przez zapał do ładunku miotającego w lufie, powodując odpalenie.
Materiał wybuchowy – pojedynczy związek chemiczny lub mieszanina kilku związków chemicznych, która jest zdolna w odpowiednich warunkach do gwałtownej reakcji chemicznej o charakterze egzotermicznym, której towarzyszy wydzielenie wielkiej ilości produktów gazowych w postaci wybuchu (detonacji lub deflagracji).
Lont – przewód służący do zdalnego lub opóźnionego odpalenia ładunku wybuchowego lub pirotechnicznego przy pomocy ognia.
Historycznie lont wykonywano ze sznura konopnego, gotowanego kilka dni w mieszaninie wapna, nawozu końskiego, popiołu i saletry. Po wysuszeniu, sznur taki, zapalony, żarzył się powoli i służył do odpalania broni przez podpalenie prochu na panewce. Cienki lont muszkieterski używano do broni z zamkiem lontowym, a gruby na ok. 10 mm lont artyleryjski, cięty na 2-3 metrowe odcinki, służył do odpalania armat.
Lont wolnopalny lub lont prochowy – wolnopalny środek inicjujący, rodzaj lontu, służący do powodowania wybuchu spłonek pobudzających, a tym samym ładunków materiału wybuchowego. Składa się z rdzenia z czarnego prochu dymnego, nici kierunkowej oraz wielowarstwowego oplotu zewnętrznego pokrytego masą izolacyjną. Specyficznym typem lontu prochowego jest lont Visco.Lont typu Visco jest obecnie jednym z najpowszechniej stosowanych lontów w pirotechnice amatorskiej i profesjonalnej. Ma zazwyczaj zielony kolor oraz różne grubości, w zależności od potrzeby. Najgrubsze lonty typu Visco mogą być używane w armatach.
Współczesne lonty to sznury z rdzeniem z materiału wybuchowego lub materiału pirotechnicznego. W uproszczonej formie wykonywany dawnym sposobem przez nasycanie sznurka z włókna naturalnego lub papieru chemikaliami. Obecnie jednymi z najpowszechniej stosowanych lontów w pirotechnice są lonty typu Visco.
Zamek lontowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, w którym zapalenie prochu następuje od palącego się lontu. Lont zamocowany był w uchwycie, który po naciśnięciu dźwigni (spustu) opadał na panewkę, powodując zapalenie się podsypanego tam prochu, a następnie poprzez zapał, odpalenie prochu w lufie.Lont wolnotlący (knot) – pęczek nici lnianych lub konopnych nasączonych 5% roztworem octanu ołowiu lub azotanu ołowiu. Pali się z prędkością 0,5–1,0 cm/min.
Typy[ | edytuj kod]
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Lont. W: Mała Encyklopedia Wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 197.
Materiał pirotechniczny – rodzaj materiału wybuchowego, będący zwykle mieszaniną związków chemicznych służących do wytwarzania pirotechnicznych efektów: cieplnych, świetlnych, dźwiękowych, dymu lub kombinacji tych efektów; w wyniku bezdetonacyjnej, samopodtrzymującej się reakcji chemicznej. Materiałami pirotechnicznymi nazywane są także wyroby wypełnione takimi substancjami.Ścieżka prochowa – bardzo prymitywny zapalnik, w którym nie wykorzystuje się rdzenia ze sznurka lub papieru nasyconego chemikaliami, w przeciwieństwie do lontów. Wykonuje się go poprzez usypanie z prochu czarnego (lub innego stosunkowo słabego materiału wybuchowego) toru, który spala się w kierunku materiału wybuchowego w celu jego detonacji.