.mw-parser-output td.lk{background-color:#f8f9fa;position:relative;padding:0;width:20px;height:20px;vertical-align:top;background-size:20px;background-repeat:repeat-y}.mw-parser-output td.lk>img{background-color:#f9f9f9}.mw-parser-output td.lk>div{position:absolute;left:0;top:0;padding:0}.mw-parser-output td.lkELC{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/58/BSicon_eELC.svg/20px-BSicon_eELC.svg.png")}.mw-parser-output td.lkexELC{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8e/BSicon_exBL.svg/20px-BSicon_exBL.svg.png")}.mw-parser-output td.lkSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3c/BSicon_STR.svg/20px-BSicon_STR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkexSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c3/BSicon_exSTR.svg/20px-BSicon_exSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkLSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1f/BSicon_LSTR.svg/20px-BSicon_LSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkexLSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/69/BSicon_exLSTR.svg/20px-BSicon_exLSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lktSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/56/BSicon_tSTR.svg/20px-BSicon_tSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkextSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a7/BSicon_extSTR.svg/20px-BSicon_extSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkuSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a3/BSicon_uSTR.svg/20px-BSicon_uSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkuexSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6e/BSicon_uexSTR.svg/20px-BSicon_uexSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkuLSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/06/BSicon_uLSTR.svg/20px-BSicon_uLSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkuexLSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2e/BSicon_uexLSTR.svg/20px-BSicon_uexLSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkutSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b5/BSicon_utSTR.svg/20px-BSicon_utSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkuextSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/36/BSicon_uextSTR.svg/20px-BSicon_uextSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkvSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4f/BSicon_vSTR.svg/20px-BSicon_vSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkevSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f9/BSicon_evSTR.svg/20px-BSicon_evSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkxvSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b5/BSicon_xvSTR.svg/20px-BSicon_xvSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkexvSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/76/BSicon_exvSTR.svg/20px-BSicon_exvSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkvLSTR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f5/BSicon_vLSTR.svg/20px-BSicon_vLSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkvLSTR-{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fe/BSicon_vLSTR-.svg/20px-BSicon_vLSTR-.svg.png")}.mw-parser-output td.lkvL-STR{background-image:url("//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/81/BSicon_v-LSTR.svg/20px-BSicon_v-LSTR.svg.png")}.mw-parser-output td.lkkm{text-align:right;vertical-align:middle;padding:0 .5em!important;font-size:80%;white-space:nowrap;background-color:#f8f9fa}.mw-parser-output td.lkopis{padding-left:2px!important}

Linia kolejowa nr 281 – częściowo zelektryfikowana linia kolejowa łącząca Oleśnicę z Chojnicami przez Milicz, Krotoszyn, Jarocin, Wrześnię, Gniezno, Janowiec Wielkopolski, Nakło n.Notecią i Więcbork. Linia kolejowa znaczenia państwowego na odcinku Oleśnica – Milicz.

Położona w granicach czterech województw: pomorskiego, kujawsko-pomorskiego, wielkopolskiego i dolnośląskiego oraz na obszarze Oddziałów Regionalnych PKP PLK w Gdańsku i Poznaniu. Linia na całej długości wyposażona jest w elektromagnesy SHP.

W latach 2012-2018 na odcinku z Jarocina do Chojnic ruch pasażerski był wstrzymany. Rozważana jest w przyszłości reaktywacja odcinka Gniezno – Nakło jako jeden z wariantów połączenia kolejowego z Bydgoszczy do Kcyni. Ponowna reaktywacja połączeń Gniezno – Września – Jarocin miała miejsce od 13 maja 2013 do 28 czerwca 2013. Uruchomiono 2 pary pociągów REGIO kursujących w dni robocze. 8 czerwca 2018 odbył się przejazd promocyjny inaugurujący przywrócenie ruchu pociągów na odcinkach: Jarocin – Gniezno – dla potrzeb pracowników budowanej fabryki Volkswagena pod Wrześnią od 10 czerwca 2018 w liczbie 6 par pociągów. Na przełomie 2015 i 2016 wykonano prace budowlane w Orzechowie - budowa mostu nad Wartą wraz z infrastrukturą towarzyszącą, remont toru nr 1 na odcinku Orzechowo - Żerków oraz podłączenie bocznicy do fabryki Volkswagen w Białężycach wraz z remontem toru nr 2 na szlaku Miłosław - Września wraz z wydłużeniem głowicy stacyjnej, natomiast na przełomie 2016 i 2017 rozpoczął się jest remont odcinka Grabowno Wielkie - Zduny. Na przełomie lat 2017/2018 planowane były lub wykonywane są remonty odcinków Orzechowo - Książno i Książno - Chwalibogowo, z czego wykonano remont odcinka Książno - Chwalibogowo w torze nr 1, natomiast na odcinku Orzechowo - Miłosław remont odbył się w późniejszym terminie.

Historia[ | edytuj kod]

Powstanie trasy z Oleśnicy do Gniezna nastąpiło dzięki właścicielom ziemskim ze Śląska i południowej Wielkopolski. Obserwując prace w 1868 nad przygotowaniami do budowy linii z Poznania do Torunia oraz Bydgoszczy postanowili o budowie szlaku zmierzającego do Gniezna. Nowa linia miała połączyć Oleśnicę z Gnieznem przez Milicz, Cieszków, Zduny, Krotoszyn, Koźmin Wielkopolski, Nowe Miasto nad Wartą i Wrześnię. Planowany szlak połączyłby Kolej Prawego Brzegu Odry (wiodącą z Wrocławia przez Oleśnicę do Tarnowskich Gór) z trasą Poznań – Toruń. Nowa linia znacząco skróciłaby czas transportu węgla z GOP-u do portów bałtyckich. Zawiązało się konsorcjum na rzecz budowy linii, w którego skład wchodzili książę Thurn und Taxis z Krotoszyna, urzędujący nadprezydent prowincji śląskiej, hrabia Otto zu Stolberg-Wernigerode oraz wolny pan stanowy Wielki Komorzy Dziedziczny Księstwa Śląskiego hrabia August von Maltzan z Milicza. W tym samym czasie powstał komitet budowy linii kolejowej z Poznania przez Nowe Miasto nad Wartą i Pleszew do granicy państwa w kierunku na Kalisz (zabór rosyjski). W kwietniu 1868 Minister Handlu, Przemysłu i Robót Publicznych wydał pozwolenie na podjęcie wstępnych prac studyjnych na tym szlaku, a konsorcjum udzieliło zgody na prowadzenie analogicznych robót jedynie na trasie z Oleśnicy do Nowego Miasta nad Wartą. Dzięki zabiegom członków konsorcjum udało się uzyskać zgodę na prace na pozostałym odcinku z Nowego Miasta nad Wartą do Gniezna. Prace przygotowawcze na tym odcinku wykonano w latach 1870-1871, a informacje przedłożono do zatwierdzenia w Ministerstwie Handlu, Przemysłu i Robót Publicznych. 17 czerwca 1872 król pruski Wilhelm I podpisał Towarzystwu Kolei Oleśnicko-Gnieźnieńskiej akt koncesyjny na budowę i późniejszą eksploatację linii Oleśnica – Gniezno. Dokument zakładał, że linia musi zostać ukończona i uruchomiona w ciągu trzech lat od dnia udzielenia koncesji. Budowę trasy powierzono 16 kwietnia Przedsiębiorstwu Budowy Kolei F. Plessner i Sp. Spółka Komandytowa. 16 maja i 2 września 1872 zatwierdzono statut ukonstytuowanego oficjalnie Towarzystwa Kolei Oleśnicko-Gnieźnieńskiej.

Prace rozpoczęły się wiosną 1873, w okresie kryzysu gospodarczego w Rzeszy Niemieckiej. Już w 1874 zabrakło funduszy na wykonanie prac, co groziło wstrzymaniem budowy linii. 30 czerwca dyrekcja kolei przejęła od firmy Plessnera dalsze prowadzenie budowy, aż do jej ukończenia na rachunek firmy Plessnera. Brak środków finansowych zażegnano poprzez sprzedaż akcji uprzywilejowanych przez nowe instytucje finansowe, na czele których stanęło Berlińskie Towarzystwo Handlowe. Dzięki tym działaniom udało się doprowadzić inwestycję do końca. 26 czerwca 1875 nastąpił odbiór linii na odcinku Oleśnica – Krotoszyn, a 30 czerwca 1875 rozpoczęto eksploatację całego szlaku. 4 lipca urządzono oficjalne otwarcie linii. Linia była jednotorowa, jej długość wynosiła 161,75 km. Budowa linii trwała 2 lata i kwartał. Trudności finansowe spowodowały, że niektóre instalacje czy obiekty nie były ukończone lub miały charakter tymczasowy. Koszty budowy oszacowano na 20,90 mln marek. Uruchomione połączenie umożliwiło lepsze skomunikowania terenów przygranicznych Królestwa Polskiego ze Szczecinem i Hamburgiem oraz prowincji poznańskiej ze śląską. Stacja w Oleśnicy ułatwiała szybsze połączenie Górnego Śląska z Bydgoszczą i Toruniem.

Na szlaku kolei znalazło się 14 stacji oraz przystanków, na których ustawiono 13 budynków dworcowych, w tym 2 – w Jarocinie i Gnieźnie – prowizoryczne. Na potrzeby linii wzniesiono 14 magazynów towarowych, 5 lokomotywowni z 24 stanowiskami dla lokomotyw, 32 domy dróżników i wartowników. Tabor kolei pod koniec 1875 liczył 25 parowozów, 48 wagonów osobowych i 456 towarowych. W Oleśnicy zlokalizowano warsztaty naprawcze.

Już w czasie budowy linii planowano przedłużyć ją z Gniezna do Nakła (stacja Ostbahn). Kolej przeszła w zarząd pruskich kolei państwowych w 1884 w efekcie procesu nacjonalizacji różnych spółek kolejowych. Podporządkowanie kolei państwu oznaczało okres rozwoju połączonego wraz z modernizacją. Przed nacjonalizacją towarzystw (Kolej Poznańsko-Toruńsko-Bydgoska oraz Kolej Oleśnicko-Gnieźnieńska), 21 maja 1883 pruski Landtag na mocy tzw. ustawy o kolejach drugorzędnych (Sekundarbahn-Gesetz) na 1883 zatwierdził budowę linii bocznej z Gniezna do Nakła. Przyznane środki wynosiły 4,88 mln marek niemieckich. Planowano dalej połączyć Nakło z Chojnicami, dzięki czemu uzyskano by dostęp do tranzytowej trasy Królewskiej Kolei Wschodniej. Powstanie nowej trasy wiązało się z modernizacją gnieźnieńskiej stacji przez budowę nowych torów, powiększenie lokomotywowni, modernizację wież ciśnień i systemu wodociągów. Linię Gniezno – Nakło o długości 73,2 km oddano do użytku 1 listopada 1887. 8 kwietnia 1889 Landtag uchwalił w ustawie o kolejach drugorzędnych budowę kolei z Nakła do Chojnic. Liczący 75 km odcinek z Nakła do Chojnic otwarto 1 października 1894. Przeciążenie wieloma prowadzonymi inwestycjami Dyrekcji Kolei w Bydgoszczy spowodowało opóźnienia w budowie tej trasy. W drugiej połowie 1906 przystąpiono do przebudowy linii z Gniezna do Jarocina na dwutorową.

Elektryfikację odcinka Gniezno – Jarocin przeprowadzono w latach 1974-1975.

Ruch na trasie Chojnice - Nakło nad Notecią - Gniezno został zamknięty 24 czerwca 2000. 16 kwietnia 2011 tę trasę przejechał pociąg specjalny relacji Chojnice - Więcbork - Nakło - Kcynia - Damasławek - Janowiec Wlkp. - Gniezno z lokomotywą SU45 i historycznymi wagonami Bhp. Kilka lat później, 28 maja 2016 miał miejsce kolejny przejazd z Chojnic do Kcyni z lokomotywą SU42.

Remont[ | edytuj kod]

Ze względu na stan techniczny konieczne było wprowadzenie licznych ograniczeń prędkości. 20 stycznia 2017 zlecono ZRK DOM Poznań remont toru nr 2 na odcinku Września - Gniezno, natomiast w latach 2016-2017 zlecono spółce Dolkom prace na odcinku Dąbrowa Oleśnicka – Grabowno Wielkie, co skutkowało odwołaniem ograniczeń prędkości 4 sierpnia 2017 PKP PLK podpisały umowę z przedsiębiorstwem Torpol na modernizację odcinka Grabowno Wielkie – Zduny. Umowa obejmowała między innymi odtworzenie stacji Bukowice Trzebnickie.

18 lipca 2017 PKP PLK podpisały z konsorcjum Alusta Poznań – Dolkom Wrocław umowę na remont linii na odcinku Września – Gniezno. 3 października PKP PLK wybrały konsorcjum KB Plus, Domost Małkinia i Settler Poznań umowę na remont toru nr 1 na odcinku Orzechowo – Miłosław – Książno. W wyniku tych prac przywrócona została prędkość 100–120 km/h dla pociągów pasażerskich i 60–80 km/h dla pociągów towarowych. 9 listopada 2017 podpisano umowę z firmą ZRK DOM z Poznania na remont toru nr 1 na odcinku Książno - Chwalibogowo. W wyniku tych prac prędkość została podniesiona do 120 km/h dla pociągów pasażerskich i 80 km/h dla pociągów towarowych. 7 maja 2018 ogłoszono ponowny przetarg na remont toru kolejowego nr 1, na odcinku Orzechowo - Miłosław. Wymieniona została nawierzchnia, zdemontowane zostały istniejące skrzyżowania torów, wymianie uległy urządzenia sieci trakcyjnej i rozjazdy. W wyniku prac prędkość została podniesiona do 120 km/h. 20 czerwca 2018 wybrano wykonawcę remontu toru nr 1 z Orzechowa do Miłosławia. 8 września 2019 roku wybrano wykonawcę robót dodatkowych na linii kolejowej nr 281 na odcinku Grabowno Wielkie - Zduny. Prace obejowały wzmocnienie podtorza, naprawę skarp nasypów, poprawę widoczności na przejazdach oraz zabudowę komputerowego sterowania ruchem.

W październiku 2020 roku zlecono spółce ZRK DOM Poznań remont toru nr 1 na odcinku Miłosław - Książno. Naprawie ulega nawierzchnia kolejowa, urządzenia sterowania ruchem kolejowym, przepusty oraz przejazdy kolejowe. Punktowo wzmacniane jest podtorze. Roboty obejmują także branże automatyki. W wyniku prac przewidziane jest podniesienie prędkości z 50 do 120 km/h. 8 czerwca 2018 odbyło się inauguracyjne połączenia na linii Gniezno-Września-Jarocin, a 10 czerwca 2018 połączenie zostało wznowione na stałe. Połączenie ze względu na niskie parametry techniczne linii zostało zawieszone w grudniu 2012.

Podstrony: 1 [2] [3]