Lider opozycji (Wielka Brytania)

Lider opozycji (ang. Leader of the Opposition) – polityk, który przewodzi Oficjalnej Opozycji Jego/Jej Królewskiej Mości (His/Her Majesty’s Most Loyal Opposition). Zwyczajowo jest nim lider drugiej co do wielkości partii w Izbie Gmin, aczkolwiek monarcha może powołać na to stanowisko dowolnego deputowanego, który nie jest członkiem rządu.

George Alfred George-Brown, baron George-Brown (ur. 2 września 1914 w Lambeth, zm. 2 czerwca 1985 w Truro), brytyjski polityk, członek Partii Pracy, minister w rządach Clementa Attlee i Harolda Wilsona.William Jefferson Hague (ur. 26 marca 1961 w Rotherham), brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, lider Opozycji w latach 1997-2001. Pierwszy lider konserwatystów, który nie został premierem od czasów Austena Chamberlaina (początek lat 20. XX w.).

Lider opozycji zasiada w Tajnej Radzie, od 1937 otrzymuje od państwa uposażenie w wysokości 1/2 wynagrodzenia premiera i posiada służbowy samochód. Stoi również na czele gabinetu cieni.

Spis treści

1 Lista Liderów opozycji

1.1 Oficjalni liderzy opozycji od 1905

1.2 Liderzy opozycji w Izbie Gmin w latach 1807–1905

1.3 Liderzy opozycji w Izbie Lordów w latach 1807–1915

Lista Liderów opozycji

Pogrubionych drukiem wyróżniono tych liderów, którzy zostali później premierami.

Granville George Leveson-Gower, 2. hrabia Granville KG (ur. 11 maja 1815 w Londynie, zm. 31 marca 1891 w Londynie) – brytyjski arystokrata i polityk, najstarszy syn Granville’a Levesona-Gowera, 1. hrabiego Granville, i lady Harriet Cavendish, córki 5. księcia Devonshire.Archibald Philip Primrose, 5. hrabia Rosebery KG (ur. 7 maja 1847 w Londynie, zm. 21 maja 1929 w Epsom, Surrey) – premier Wielkiej Brytanii w latach 1894-1895. Polityk Partii Liberalnej. Objął urząd po rezygnacji Gladstone’a. Wcześniej był ministrem spraw zagranicznych w jego gabinetach w latach 1886 r. i w latach 1892-1894.

Oficjalni liderzy opozycji od 1905

1905–1906: Arthur Balfour

1906–1906: Joseph Chamberlain

1906–1911: Arthur Balfour

1911–1915: Andrew Bonar Law

1915–1916: Edward Carson

1916–1918: Herbert Henry Asquith

1918–1920: Donald Maclean

1920–1922: Herbert Henry Asquith

1922–1924: Ramsay MacDonald

1924–1924: Stanley Baldwin

1924–1929: Ramsay MacDonald

1929–1931: Stanley Baldwin

1931–1932: Arthur Henderson

1932–1935: George Lansbury

1935–1940: Clement Richard Attlee

1940–1941: Hastings Lees-Smith

1942–1942: Frederick Pethick-Lawrence

1942–1945: Arthur Greenwood

1945–1945: Clement Richard Attlee

1945–1951: Winston Churchill

1951–1955: Clement Richard Attlee

1955–1963: Hugh Gaitskell

1963–1963: George Brown

1963–1964: Harold Wilson

1964–1965: Alec Douglas-Home

1965–1970: Edward Heath

1970–1974: Harold Wilson

1974–1975: Edward Heath

1975–1979: Margaret Thatcher

1979–1980: James Callaghan

1980–1983: Michael Foot

1983–1992: Neil Kinnock

1992–1994: John Smith

1994–1994: Margaret Beckett

1994–1997: Tony Blair

1997–1997: John Major

1997–2001: William Hague

2001–2003: Iain Duncan Smith

2003–2005: Michael Howard

2005–2010: David Cameron

2010–2010: Harriet Harman

2010–2015: Ed Miliband

2015–2015: Harriet Harman (p.o.)

2015–2020: Jeremy Corbyn

od 2020: Keir Starmer

Liderzy opozycji w Izbie Gmin w latach 1807–1905

1807–1817: George Ponsonby

1817–1821: George Tierney

1830–1830: John Spencer, wicehrabia Althorp

1830–1834: Robert Peel

1834–1835: lord John Russell

1835–1841: Robert Peel

1841–1846: lord John Russell

1846–1848: lord George Bentinck

1848–1848: Charles Manners, markiz Granby

1849–1851: Charles Manners, markiz Granby, John Charles Herries, Benjamin Disraeli

1851–1852: Benjamin Disraeli

1852–1852: lord John Russell

1852–1858: Benjamin Disraeli

1858–1859: Henry Temple, 3. wicehrabia Palmerston, lord John Russell

1859–1866: Benjamin Disraeli

1866–1868: William Ewart Gladstone

1868–1874: Benjamin Disraeli

1874–1875: William Ewart Gladstone

1875–1880: Spencer Cavendish, markiz Hartington

1880–1885: Stafford Northcote

1885–1886: William Ewart Gladstone

1886–1886: Michael Hicks-Beach

1886–1892: William Ewart Gladstone

1892–1895: Arthur Balfour

1895–1898: William Vernon Harcourt

1899–1905: Henry Campbell-Bannerman

Liderzy opozycji w Izbie Lordów w latach 1807–1915

1807–1817: William Grenville, 1. baron Grenville

1817–1830: Charles Grey, 2. hrabia Grey

1830–1834: Arthur Wellesley, 1. książę Wellington

1834–1835: William Lamb, 2. wicehrabia Melbourne

1835–1841: Arthur Wellesley, 1. książę Wellington

1841–1842: William Lamb, 2. wicehrabia Melbourne

1842–1846: Henry Petty-Fitzmaurice, 3. markiz Lansdowne

1846–1852: Edward Stanley, 14. hrabia Derby

1852–1852: Henry Petty-Fitzmaurice, 3. markiz Lansdowne

1852–1858: Edward Stanley, 14. hrabia Derby

1858–1859: Granville Leveson-Gower, 2. hrabia Granville

1859–1866: Edward Stanley, 14. hrabia Derby

1866–1868: John Russell, 1. hrabia Russell

1868–1868: Granville Leveson-Gower, 2. hrabia Granville

1868–1869: James Harris, 3. hrabia Malmesbury

1869–1870: Hugh Cairns, 1. baron Cairns

1870–1874: Charles Gordon-Lennox, 6. książę Richmond

1874–1880: Granville Leveson-Gower, 2. hrabia Granville

1880–1881: Benjamin Disraeli

1881–1885: Robert Gascoyne-Cecil, 3. markiz Salisbury

1885–1886: Granville Leveson-Gower, 2. hrabia Granville

1886–1886: Robert Gascoyne-Cecil, 3. markiz Salisbury

1886–1891: Granville Leveson-Gower, 2. hrabia Granville

1891–1892: John Wodehouse, 1. hrabia Kimberley

1892–1895: Robert Gascoyne-Cecil, 3. markiz Salisbury

1895–1896: Archibald Primrose, 5. hrabia Rosebery

1896–1902: John Wodehouse, 1. hrabia Kimberley

1902–1905: George Robinson, 1. markiz Ripon

1905–1915: Henry Petty-Fitzmaurice, 5. markiz Lansdowne