Leopold Infeld
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Manifest Russella-Einsteina – apel napisany przez Bertranda Russella i wystosowany 9 lipca 1955 r. w Londynie przez niego i Alberta Einsteina do uczonych z całego świata, by zjednoczyli się w dążeniu do zrealizowania światowego pokoju przez rozbrojenie i porozumienie. Pod apelem podpisało się 11 naukowców (Albert Einstein, Bertrand Russell, Leopold Infeld i Józef Rotblat, Max Born, Perry W. Bridgman, Frederic Joliot-Curie, Hermann Joseph Muller, Linus Pauling, Cecil F. Powell, Hideki Yukawa). Manifest dał początek ruchowi Pugwash i debacie o kontroli zbrojeń, które na przełomie lat 1960. i 1970. przybrały formę umów międzynarodowych. Order Sztandaru Pracy, pierwotnie order „Sztandar Pracy” – polskie wysokie odznaczenie państwowe Polski Ludowej ustanowione ustawą z dnia 2 lipca 1949 roku ... w celu nagrodzenia wyjątkowych zasług położonych dla Narodu i Państwa... Ostatni raz nadano go w 1991. Został zniesiony w 1992.
Leopold Infeld (ur. 20 sierpnia 1898 w Krakowie, zm. 15 stycznia 1968 w Warszawie) – polski fizyk teoretyk, autor prac z ogólnej teorii względności, teorii pola i elektrodynamiki. Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, członek Światowej Rady Pokoju. Sygnatariusz Manifestu Russella-Einsteina.
Życiorys[ | edytuj kod]
Pochodził z rodziny żydowskich kupców. Ukończył szkołę handlową, po czym studiował fizykę (początkowo wbrew woli ojca) na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktorat uzyskał w 1921 roku, promotorem jego pracy doktorskiej był profesor Władysław Natanson. W 1920 podczas pobytu w Berlinie zetknął się z Einsteinem, uczęszczał na wykłady Maxa Plancka i Maxa von Lauego.
Po studiach uczył w żydowskich gimnazjach w Będzinie, Koninie i Warszawie. Wtedy to napisał pierwsze prace naukowe. Posadę asystenta na uniwersytecie udało mu się objąć dopiero po 8 latach, jak sam twierdził, z powodu żydowskiego pochodzenia. W 1930 został asystentem w katedrze Fizyki Teoretycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie następnie uzyskał habilitację. W 1932 podczas pobytu w Lipsku napisał dwie prace, które stają się początkiem jego międzynarodowej kariery. W pierwszej z tych prac (napisanej razem z holenderskim matematykiem van der Waerdenem) rozwinął tzw. rachunek spinorowy do postaci dającej się wykorzystać w ogólnej teorii względności (van der Waerden wprowadził wcześniej rachunek spinorowy do szczególnej teorii względności). W drugiej pracy Infeld znalazł postać równania Diraca w czasoprzestrzeniach ogólnej teorii względności.
Kolejnym etapem w karierze naukowej Infelda był dwuletni pobyt w Cambridge w charakterze stypendysty Fundacji Rockefellera. Poznał tam Maxa Borna. Efektem ich współpracy było uogólnienie klasycznej elektrodynamiki Maxwella w taki sposób aby możliwy był nielinowy opis pola elektromagnetycznego (tzw. elektrodynamika nieliniowa lub elektrodynamika Borna-Infelda). Teoria ta była krokiem pośrednim na drodze do elektrodynamiki kwantowej.
Po odrzuceniu jego kandydatury na stanowisko profesora w Wilnie, w 1936 został stypendystą w Instytucie Studiów Zaawansowanych w Princeton i rozpoczął współpracę z Albertem Einsteinem. Wynikiem tej współpracy były prace dotyczące równań ruchu w ogólnej teorii względności (tzw. teoria Einsteina-Infelda-Hoffmanna). Podczas dwuletniego pobytu w Princeton Infeld przy współpracy z Einsteinem napisał książkę Ewolucja fizyki, która stała się międzynarodowym bestsellerem (w ciągu siedemdziesięciu lat od chwili publikacji miała ponad 200 wydań).
W 1938 roku został profesorem fizyki na Uniwersytecie Toronto w Kanadzie. Prace z tego okresu dotyczyły kosmologii relatywistycznej i teorii faktoryzacji (jedna z metod rozwiązywania zagadnienia własnego). W Toronto Infeld pracował do roku 1950. Kanadę był zmuszony opuścić po tym jak oskarżono go niesłusznie o kontakty z komunistami w Polsce i możliwości sprzedaży im tajemnic wojskowych (dotyczących broni nuklearnej). Po opuszczeniu Kanady został nawet za pracę w komunistycznej Polsce pozbawiony obywatelstwa kanadyjskiego i ogłoszony tam narodowym zdrajcą. Nie chcąc stracić posady w Kanadzie i nie znając realiów komunistycznej Polski po wojnie i pod okupacją ZSSR Infeld mimo tego próbował pracować początkowo w Polsce na urlopie z Uniwersytetu w Toronto na co uniwersytet kanadyjski się nie zgodził. W 1995 został jednak zrehabilitowany i Uniwersytet w Toronto nadał mu pośmiertnie tytuł swojego Profesora Emeritusa.
Powrót do Polski[ | edytuj kod]
W 1950 roku objął katedrę fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Warszawskim. Wspólnie z Wojciechem Rubinowiczem założył Instytut Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1952 został członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, w latach 1952–1965 był członkiem jej prezydium. W roku 1953 rozpoczął pracę w Instytucie Fizyki Polskiej Akademii Nauk. W 1962 zorganizował w Warszawie konferencję naukową na temat postępów w fizyce relatywistycznej, na której pojawili się najwybitniejsi fizycy (m.in. Paul Dirac, Richard Feynman).
Sygnatariusz Listu 34, w którym intelektualiści protestowali przeciw cenzurze w Polsce.
Jego synem był prof. Eryk Infeld, absolwent Uniwersytetu Cambridge i Wydziału Fizyki i Astronomii UW, od 1985 kierujący Pracownią Fizyki Plazmy Instytutu Badań Jądrowych, autor wielu prac, członek licznych międzynarodowych towarzystw naukowych.
Był ateistą.
Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 27-Tuje-21).
Ordery i odznaczenia[ | edytuj kod]
Podstrony: 1 [2] [3] [4]