Leila Meschi (gruziński: ლეილა მესხი; ur. 5 stycznia 1968 w Tbilisi) – gruzińska tenisistka do 1991 reprezentująca ZSRR. Po zakończeniu kariery była dyrektorem turnieju WTA International w Baku (2014–2015). Prowadzi też w Tbilisi własną akademię tenisową.

Kariera tenisowa[ | edytuj kod]

Gra pojedyncza[ | edytuj kod]

Pierwszy profesjonalny mecz rozegrała już w sierpniu 1984 roku podczas turnieju ITF w niemieckim Bad Hersf. Regularne starty rozpoczęła jednak dwa lata później. W pięciu swoich pierwszych występach aż dwukrotnie doszła do półfinałów. Już pod koniec sezonu 1986 wystąpiła w eliminacjach do turniejów WTA – w Indianapolis i Little Rock. Kolejny sezon rozpoczęła od zwycięstwa w turnieju ITF w Tarzana. Później startowała w eliminacjach turniejów w głównym cyklu. Przełom nastąpił jesienią, gdy w drugiej rundzie turnieju w Hamburgu pokonała dwunastą rakietę świata Bettinę Bunge 6:4, 6:3 oraz gdy poprzez eliminacje doszła do ćwierćfinału w Atenach, w którym przegrała z Julie Halard 3:6, 6:1, 3:6. W listopadzie 1987 roku podczas turnieju w Chicago po raz drugi w sezonie pokonała Bunge, a została zatrzymana w ćwierćfinale przez numer siedem rankingu WTA – Helenę Sukovą 6:7(4), 6:0, 0:6. Dało jej to awans na koniec roku z 253 pozycji na 46 w rankingu WTA Tour.

W kwietniu 1988 doszła do półfinału w Tokio, eliminując wcześniej m.in. Łarysę Sawczenko 6:3, 2:6, 6:3. Tydzień później awansowała do pierwszego w karierze finału turnieju WTA. W meczu mistrzowskim w Singapurze uległa brytyjskiej tenisistce Monique Javer 6:7(3), 3:6. We wrześniu wystąpiła podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Seulu. W pierwszej rundzie pokonała Reginę Rajchrtovą 7:5, 7:5, jednak w drugiej nie sprostała liderce rankingu WTA Steffi Graf 5:7, 1:6.

W 1989 roku awansowała do drugiego w karierze finału WTA. W Oklahomie w ćwierćfinale pokonała Amy Frazier 6:2, 7:6(5), w półfinale Etsuko Inoue 6:0, 6:2, ale w meczu o tytuł uległa Manon Bollegraf 4:6, 4:6. Później zaliczyła jeszcze ćwierćfinał turnieju pierwszej kategorii w Hilton Head, eliminując m.in. Lori McNeil 6:1, 6:2, oraz trzecią rundę US Open. W listopadzie wygrała pierwszy turniej w głównym cyklu. W drodze po triumf pokonała dwie zawodniczki z TOP 20 rankingu WTA – w ćwierćfinale Katerinę Maleewą (14. w rankingu WTA) 2:6, 6:3, 7:5, a w meczu mistrzowskim Helen Kelesi (17. WTA) 6:2, 6:3. W lutym 1990 roku wygrała w Auckland, pokonując w finale Sabine Appelmans 6:1, 6:0. Tydzień później przegrała w meczu mistrzowskim w Wellington z Wiltrud Probst 6:1, 4:6, 0:6. W maju w Berlinie ponownie pokonała Katerinę Maleewą 4:6, 6:2, 6:0, jednak w ćwierćfinale uległa Steffi Graf 4:6, 1:6. W drugiej rundzie US Open pokonała dwunastą na świecie Natallę Zwierawą 6:4, 6:0. Osiągnęła wówczas najlepszy wynik podczas turniejów wielkoszlemowych, gdyż doszła aż do ćwierćfinału, w którym uległa Gabrieli Sabatini 6:7(5), 4:6. Na koniec sezonu wygrała w Moskwie (pokonała Jelenę Briokowec 6:4, 6:4) oraz uległa Conchicie Martínez 4:6, 2:6 w finale w Indianapolis.

W lutym 1991 roku wygrała czwarty tytuł WTA – w Wellington pokonała Andreę Strnadovą 3:6, 7:6(3), 6:2. W kwietniu w Hilton Head, w drodze do finału, pokonała Jennifer Capriati 3:6, 6:3, 6:3, w ćwierćfinale Martinę Navrátilovą 6:4, 2:6, 6:4, a później ponownie Natallę Zwierawą 6:3, 3:6, 6:4. W decydującym meczu turnieju uległa już jednak Sabatini 1:6, 1:6. Później doszła do ćwierćfinałów w Amelia Island (porażka z Arantxą Sánchez Vicario 1:6, 6:7(1)), Hamburgu (porażka ponownie z Sánchez Vicario 2:6, 1:6) i Rzymie (uległa Monice Seles 0:6, 1:6) oraz osiągnęła czwartą rundę French Open. Dobre wyniki zaowocowały awansem Gruzinki na najwyższe w karierze dwunaste miejsce w rankingu WTA (w notowaniu z 5 sierpnia 1991 roku). We wrześniu 1991 roku we francuskim Bayonne pokonała w półfinale Nathalie Tauziat 6:2, 7:5, lecz w decydującym meczu uległa Manueli Maleewej-Fragniere 6:4, 3:6, 4:6.

W 1992 roku przeważnie dochodziła do ćwierćfinałów, w których przegrywała z zawodniczkami z pierwszej dziesiątki rankingu (Seles, Graf i Sánchez Vicario). W sierpniu po raz pierwszy w karierze pokonała Gabrielę Sabatini (wówczas sklasyfikowaną na czwartym miejscu rankingu), w ćwierćfinale w San Diego 6:0, 6:3. W meczu o finał przegrała jednak z Conchitą Martínez 6:3, 6:7(5), 2:6. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie przegrała w pierwszej rundzie z Mary Pierce 6:7(5), 5:7. W 1993 roku doszła do półfinału w Linzu (porażka z Conchitą Martínez 2:6, 2:6), ćwierćfinałów w Miami (porażka z Sánchez Vicario 5:7, 1:6) i Amelia Island (porażka z Sabatini 1:6, 0:6) oraz trzeciej rundy French Open (porażka ponownie z Sánchez Vicario 3:6, 0:6). W sierpniu pokonała w pierwszej rundzie US Open dziewiątą w rankingu WTA Jennifer Capriati 1:6, 6:4, 6:4. W drugiej uległa niżej notowanej Katerinie Maleewej 1:6, 2:6.

W kolejnym sezonie przegrała półfinał w Paryżu z Martiną Navrátilovą 1:6, 3:6. Do końca sezonu nie wygrała żadnego turnieju, ani nie pokonała tenisistki z dziesiątki rankingu. Jedynie podczas US Open ograła szesnastą na świecie Anke Huber 6:2, 6:2. Rok 1995 rozpoczęła znakomicie, wygraniem piątego turnieju WTA w Hobart (pokonała w finale Chinkę Li Fang 6:2, 6:3). W lutym w pierwszej rundzie w Paryżu doznała kontuzji, która wyeliminowała ją z gry na półtora roku. Powróciła do Touru we wrześniu 1996 roku, lecz po przegraniu czterech meczów w pierwszych rundach definitywnie zakończyła karierę.

Gra podwójna[ | edytuj kod]

Początek kariery deblowej to przede wszystkim występy wspólnie z Natallą Zwierawą. Starty rozpoczęły w 1986 roku i już w drugim turnieju odniosły zwycięstwo w Bethesda. W 1987 roku doszły wspólnie do trzeciej rundy w Miami, a miesiąc później wygrały drugi turniej ITF we włoskim Tarencie. Przegrały jednak już w pierwszej rundzie podczas Wimbledonu. We wrześniu wraz z Natalią Bykovą po raz pierwszy wystąpiła w finale turnieju WTA. W meczu mistrzowskim w Hamburgu uległy parze Claudia Kohde-Kilsch – Jana Novotná 6:7(1), 6:7(6), eliminując jednak w ćwierćfinale rozstawione z numerem pierwszym Niemki Bettinę Bunge i Steffi Graf 7:6(2), 6:7(0), 6:4.

Rok 1988 rozpoczęła od półfinału w Dallas, gdzie ze Swietłaną Parchomienko przegrały z Gigi Fernández i Ziną Garrison 6:2, 6:7(1), 5:7. W kwietniu, ponownie z Parchomienko, doszła do półfinału w Tokio oraz finału w Singapurze. W czerwcu znowu przegrała w finale, tym razem w Birmingham uległy Łarysie Sawczenko i Natalli Zwierawej 4:6, 1:6. Kolejny sezon rozpoczęła od półfinału w Tokio wspólnie z Sawczenko oraz finału w Wichita z Sandy Collins. Z Amerykanką zaliczyła też półfinał dużego turnieju w Hilton Head. Koniec roku rozegrała z Nataliją Medwediewą. Rozpoczęły od drugiej rundy US Open, by przez półfinały w Moskwie i Indianapolis dojść do finału w Nashville, w którym przegrały z Manon Bollegraf i Meredith McGrath 6:1, 6:7(5), 6:7(4).

Rok 1990 rozpoczęła, wspólnie z Medwediewą, od ćwierćfinału Australian Open (porażka z Gigi Fernandez i Robin White 3:6, 1:6), by wygrać kolejne dwa turnieje – w Auckland i Wellington. Przez cały sezon grały bardzo równo, dochodząc do trzeciej rundy French Open, ćwierćfinałów w Hilton Head, Amelia Island, Hamburgu, Rzymie, Birmingham i US Open. Wystąpiły w marcu w Deblowych Mistrzostwach WTA, przegrały jednak już w pierwszym meczu z Elise Burgin i Rosalyn Nideffer 3:6, 4:6. Sezon zakończyły półfinałami w Nashville, Indianapolis oraz w kończącym sezon Turnieju Mistrzyń. Pokonały w nim najlepszą parę roku Janę Novotną i Helenę Sukovą 6:4, 1:6, 6:3, by w walce o finał ulec Mercedes Paz i Arantxy Sánchez Vicario 5:7, 6:4, 6:7(5).

W sezonie ’91 grała z różnymi partnerkami, co początkowo nie przyniosło dobrych wyników. W lutym w parze z Andrea Strnadovą przegrała w półfinale z najlepszym deblem lat osiemdziesiątych Martina Navrátilová – Pam Shriver 4:6, 2:6. Podczas French Open wystąpiła z Claudią Kohde-Kilsch, lecz doszły tylko do trzeciej rundy. W sierpniu nawiązała współpracę z Mercedes Paz, z którą pokonała podczas US Open Sánchez Vicario z Sukovą 7:6(6), 6:4, by dojść do półfinału. W meczu o awans do finału przegrały jednak z Pam Shriver i Natallą Zwierawą 1:6, 0:6. Wraz z tenisistką z Argentyny odpadła w półfinale w Lipsku, ze Shriver w ćwierćfinale w Zurychu i z Rachel McQuillan w półfinale we Filderstadt (porażka ze Shriver i Zwierawą 3:6, 6:7(2)).

Rok olimpijski rozpoczęła w parze z Paz od trzeciej rundy Australian Open, porażki w pierwszych meczach w Miami i Deblowych Mistrzostwach WTA (porażka z Janą Novotną i Łarysą Neiland 3:6, 1:6). Później przyszły lepsze wyniki – ćwierćfinały w Hilton Head i Amelia Island oraz półfinał w Hamburgu, w którym przegrały ze Steffi Graf i Rennae Stubbs 3:6, 1:6. W lipcu wystąpiła wspólnie z Natallą Zwierawą w turnieju gry podwójnej podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie, w którym zostały rozstawione z numerem czwartym (reprezentując Wspólnotę Niepodległych Państw). W pierwszej rundzie otrzymały walkower od bułgarskich sióstr Kateriny i Magdaleny Maleewych. W drugiej poradziły sobie bez problemów z Austriaczkami Petrą Schwarz i Judith Wiesner 6:1, 6:1. W ćwierćfinale pokonały Mercedes Paz i Patricię Tarabini 6:2, 6:3. W półfinale przegrały z Amerykankami Gigi Fernández i Mary Joe Fernández 4:6, 5:7, ale przez brak rozgrywania meczu o trzecie miejsce otrzymały brązowy medal wspólnie z Australijkami Nicole Bradtke i Rachel McQuillan. Druga połowa roku nie przyniosła już dobrych wyników.

W lutym 1993 roku w parze z Jewgieniją Maniokową wygrała turniej w Linzu otrzymując walkower w finale od Conchity Martínez i Judith Wiesner. W kwietniu wraz z Manuelą Maleewą-Fragniere wygrała swój czwarty turniej WTA – w Amelia Island pokonała Amandę Coetzer i Inés Gorrochategui 3:6, 6:3, 6:4. Później, ponownie z Maniokową, odpadła w trzeciej rundzie French Open, drugiej Wimbledonu i US Open, a sezon zakończyła trzema porażkami w pierwszych meczach we Filderstadt, Brighton i Essen. Mimo nie najlepszych ostatnich występów nowy sezon rozpoczęła ponownie z Maniokową. Odpadły już w trzeciej rundzie Australian Open, ale tydzień późnej obroniły tytuł w Linzu. W kwietniu doszły wspólnie do ćwierćfinału w Amelia Island oraz finału w Hamburgu, w którym przegrały z Janą Novotną i Arantxą Sánchez Vicario 3:6, 2:6. Podczas French Open pokonały rozstawione z numerem piątym Pam Shriver i Elizabeth Smylie 6:4, 6:3, lecz uległy w ćwierćfinale Amandzie Coetzer i Inés Gorrochategui 5:7, 3:6. Odpadły w drugich rundach Wimbledonu i US Open, ale na koniec sezonu doszły do finału w Essen, w którym przegrały z Marią Lindström i Marią Strandlund 2:6, 1:6.

W 1995 roku osiągnęły ćwierćfinał Australian Open, w którym musiały uznać wyższość Gigi Fernández i Natalli Zwierawej 1:6, 3:6. Później przez kontuzję pauzowała półtora roku. Powrót był minimalnie bardziej udany niż w grze pojedynczej, gdyż udało się jej wygrać jeden mecz. W pierwszej rundzie w Moskwie wraz z Jewgieniją Kulikowską pokonały Katerinę Maleewą i Patty Schnyder 1:6, 6:3, 7:6(3). W drugiej przegrały już jednak z Nataliją Medwediewą i Łarysą Neiland 6:7(4), 0:6. Był to ostatni występ Meschi w zawodowych rozgrywkach.