Legitymizm
Przeczytaj także...
Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (ur. 2 lutego 1754 w Paryżu, zm. 17 maja 1838 tamże), znany jako Talleyrand – francuski mąż stanu, polityk i dyplomata, wielokrotny minister spraw zagranicznych Francji; biskup diecezjalny Autun, książę Benewentu.Restauracja – przywrócenie obalonej dynastii lub dawnego ustroju w państwie. Pierwsze tak nazwane zdarzenie to powrót dynastii Stuartów na tron Anglii w 1660 roku; określenie to jest używane także w odniesieniu do okresu panowania Karola II (1660-1685).
Doktryna Tobara – doktryna legitymizmu demokratycznego skierowana do państw Ameryki Łacińskiej, wysunięta przez Ministra Spraw Zagranicznych Ekwadoru Tobara. Postulował aby państwa amerykańskie, działające wspólnie, odmawiały uznania wszystkich rządów ustanowionych w drodze rewolucyjnej. Doktryna ta znalazła wyraz prawny w konwencji dodatkowej do traktatu ogólnego o pokoju i przyjaźni między Gwatemalą, Hondurasem, Kostaryką, Nikaraguą i Salwadorem w 1907 r.
Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (ur. 2 lutego 1754 w Paryżu, zm. 17 maja 1838 tamże), znany jako Talleyrand – francuski mąż stanu, polityk i dyplomata, wielokrotny minister spraw zagranicznych Francji; biskup diecezjalny Autun, książę Benewentu.Restauracja – przywrócenie obalonej dynastii lub dawnego ustroju w państwie. Pierwsze tak nazwane zdarzenie to powrót dynastii Stuartów na tron Anglii w 1660 roku; określenie to jest używane także w odniesieniu do okresu panowania Karola II (1660-1685).
Doktryna Tobara – doktryna legitymizmu demokratycznego skierowana do państw Ameryki Łacińskiej, wysunięta przez Ministra Spraw Zagranicznych Ekwadoru Tobara. Postulował aby państwa amerykańskie, działające wspólnie, odmawiały uznania wszystkich rządów ustanowionych w drodze rewolucyjnej. Doktryna ta znalazła wyraz prawny w konwencji dodatkowej do traktatu ogólnego o pokoju i przyjaźni między Gwatemalą, Hondurasem, Kostaryką, Nikaraguą i Salwadorem w 1907 r.
Legitymizm (z łac. lex dpn. legis "ustawa") – pogląd, że prawa historycznych (przedrewolucyjnych) dynastii są nienaruszalne; w szerszym znaczeniu: uznawanie prawowitości (a nie siły, popularności czy woli ludu) za podstawę władzy.
Koncepcja polityczna z początku XIX wieku, głosząca nienaruszalność praw dynastii panujących. Według tej koncepcji, władza królewska pochodzi od Boga, a nie od ludu. Sformułowana po raz pierwszy w 1814 roku przez Talleyranda, stanowiła nadrzędny cel obrad kongresu wiedeńskiego. W myśl tej doktryny wszyscy monarchowie obaleni przez Rewolucję lub Napoleona mieli powrócić na trony, jako że władcy nie mogą być usunięci przez poddanych. Na mocy tej zasady doszło między innymi do restauracji Burbonów: we Francji, Hiszpanii i Królestwie Obojga Sycylii.
Jakobici – angielscy i szkoccy zwolennicy legitymistycznych pretendentów do tronu z dynastii Stuartów, potomków króla Szkocji Jakuba VII (w Anglii panującego jako Jakub II).Rewolucja francuska (nazywana też Wielką Rewolucją Francuską lub Wielką Rewolucją) – okres w historii Francji w latach 1789–1799, w którym doszło do głębokich zmian polityczno-społecznych i obalenia monarchii Burbonów.
Legitymizm miał być podstawą porządku Świętego Przymierza.
Istnieje też pojęcie legitymizmu demokratycznego (doktryna Tobara).
Przypisy[ | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[ | edytuj kod]
Zobacz też[ | edytuj kod]
Warto wiedzieć że... beta
Kongres wiedeński (niem. Wiener Kongress) – konferencja międzynarodowa przedstawicieli szesnastu państw europejskich, trwająca od września 1814 do 9 czerwca 1815 roku w Wiedniu, zwołana w celu rewizji zmian terytorialnych i ustrojowych spowodowanych wybuchem rewolucji francuskiej i wojnami napoleońskimi oraz wypracowania nowych zasad ładu kontynentalnego.
Łacina, język łaciński (łac. lingua Latina, Latinus sermo) – język indoeuropejski z podgrupy latynofaliskiej języków italskich, wywodzący się z Lacjum (łac. Latium), krainy w starożytnej Italii, na północnym skraju której znajduje się Rzym.
Karlizm – zespół poglądów politycznych i społecznych, charakterystyczny dla Hiszpanii XIX i XX wieku. Karliści zmierzali do odtworzenia mocarstwowej Hiszpanii poprzez reformy konserwatywne, prokatolickie, decentralizacyjne, antyabsolutystyczne, antydemokratyczne i antyliberalne w duchu legitymistycznym. Program ten nie był do końca spójny, rodził się stopniowo, w opozycji do poczynań kolejnych postępowych rządów madryckich.
Burbonowie (fr. Bourbon, hiszp. Borbón) – dynastia królów francuskich, hiszpańskich, Neapolu z Sycylią, panujących też w Parmie i Luksemburgu, odgałęzienie Kapetyngów, panująca we Francji w latach 1589–1830, z przerwą w okresie rewolucji francuskiej i napoleońskim. Obecnie francuska linia Burbonów wygasła, a istnieją dalej młodsze linie – Burbonów-Orleańskich oraz hiszpańska linia Burbonów.
Monarchizm (lub rojalizm) – pogląd głoszący, że monarchia jest najlepszym ustrojem politycznym. Monarchizm jest ideologią dążącą do przywrócenia lub obrony monarchii w danym państwie lub szerzej – na świecie. Monarchizm jest zwykle powiązany z konserwatyzmem, aczkolwiek zdarzają się wyjątki np. lewicowa Nowa Akcja Rojalistyczna (Francja) czy liberalny Narodowy Ruch "Symeon II" (Bułgaria).
Napoléon Bonaparte (pierwotnie wł. Napoleone Buonaparte), Napoleon I (ur. 15 sierpnia 1769 w Ajaccio na Korsyce, zm. 5 maja 1821, o 17:49, w Longwood na Wyspie Świętej Heleny) – pierwszy konsul Republiki Francuskiej 1799-1804, cesarz Francuzów w latach 1804-1814 oraz 1815, prezydent (1802-1805) i król Włoch w latach 1805-1814.