Kylie Ann Minogue, AO, OBE (ur. 28 maja 1968 w Melbourne), często nazywana po prostu Kylie – australijska piosenkarka, autorka tekstów i aktorka. Zwana jest „Księżniczką Popu” („Princess of Pop”) lub „Boginią Popu” („Goddess of Pop”).

Karierę medialną rozpoczynała od występów w australijskiej operze mydlanej Sąsiedzi, w której grała w latach 1986–1988. W międzyczasie rozwijała karierę muzyczną, podpisawszy kontrakt z brytyjską wytwórnią płytową PWL. Rok później wydała swój pierwszy, album studyjny pt. Kylie. W 1992 opuściła PWL i podpisała kontrakt z Deconstruction Records, dla której wydała albumy Kylie Minogue i Impossible Princess – obie płyty zyskały przychylność krytyków. Kolejnym krokiem był powrót do tanecznych korzeni i podpisanie kontraktu z Parlophone, a pierwszym owocem współpracy był album pt. Light Years. Następny album, Fever, osiągnął międzynarodowy sukces, a promujący go singiel „Can’t Get You Out of My Head” okazał się jednym z najlepiej sprzedających singli w pierwszej dekadzie XXI wieku. Minogue wylansowała też przeboje, takie jak „I Should Be So Lucky”, „Hand on Your Heart”, „Better the Devil You Know”, „Confide in Me”, „Spinning Around”, „Slow”, „2 Hearts” czy „All the Lovers”.

Według Australian Recording Industry Association (ARIA) jest najlepiej sprzedającą się australijską wokalistką wszech czasów. Do 2015 sprzedała ponad 80 mln płyt na świecie. Ma na koncie wiele tras koncertowych, a za jedną z tras otrzymała nagrodę dla „australijskiego wykonawcy roku”. W 2008 uhonorowana Orderem Imperium Brytyjskiego, została też wyróżniona przez francuski rząd Orderem Sztuki i Literatury za wkład we francuską kulturę. Minogue została uhonorowana stopniem doktora naukowego przez Anglia Ruskin University za działalność związaną z walką z rakiem piersi. W listopadzie 2011 została wprowadzona do ARIA Hall of Fame przez członków ARIA. W grudniu 2016 Billboard umieściła ja na 18. miejscu listy najlepszych artystek dance wszech czasów. W 2020 ustanowiła rekord Guinnessa, zostając pierwszą artystką, której albumy były numerem jeden w Wielkiej Brytanii w ciągu pięciu kolejnych dekad.

Od 1990 mieszka i pracuje w Wielkiej Brytanii.

Życie i kariera[ | edytuj kod]

1968–1986: Dzieciństwo i wczesna kariera[ | edytuj kod]

Kylie Ann Minogue urodziła się 28 maja 1968 w Melbourne. Jej rodzicami są Ronald Charles Minogue, Australijczyk z korzeniami irlandzkimi, i Carol Ann Jones pochodząca z walijskiego Maesteg. Przed urodzinami Kylie Ron pracował w kilku miejscach jako księgowy, z kolei Carol jako profesjonalna tancerka. Ma dwoje młodszego rodzeństwa: brata Brendana, operatora kamery w jednej z australijskich telewizji, oraz siostrę Dannii, piosenkarkę i prezenterkę telewizyjną.

Rodzina często przeprowadzała się z miejsca do miejsca na obrzeżach Melbourne, żeby podtrzymać standard życia i panować nad wydatkami, przez co Kylie nie miała rozpieszczającego dzieciństwa. W tym okresie Ron pracował jako księgowy w rodzinnej firmie samochodowej, a Carol jako herbaciarka w lokalnym szpitalu. Po wprowadzeniu się na Surrey Hills Minogue krótko chodziła do szkoły podstawowej w Studfield, jednak ukończyła podstawówkę w Camberwell, gdzie następnie skończyła szkołę średnią. W latach szkolnych miała trudności z nawiązywaniem znajomości i przyjaźni. W szkole średniej chodziła do klasy profilującej w stronę sztuki, grafiki i języka angielskiego. Samą siebie w latach licealnych opisała jako „przeciętnie inteligentną” i „dosyć skromną”.

W wieku 11 lat pojawiła się na ekranie w serialach The Sullivans (1979) oraz Skyways (1980). W 1985 została przydzielona do jednej z głównych ról w The Henderson Kids. W tym celu przerwała uczęszczanie do szkoły, co nie było po myśli jej mamy Carol. Minogue doszła do wniosku, że potrzebuje więcej niezależności, żeby przebić się do show-biznesu. Zainteresowana kontynuowaniem kariery również w muzyce, nagrała demo dla producentów cotygodniowego programu Young Talent Time, gdzie regularnie występowała już wtedy jej siostra Dannii. Niedługo później, również w 1985, zaliczyła pierwszy piosenkarski występ w programie telewizyjnym, choć nie zaistniała wtedy w nim na dłużej.

W 1986 została obsadzona w serialu Sąsiedzi jako Charlene Mitchell, uczennica, która zostaje mechanikiem samochodowym. Sąsiedzi osiągnęli popularność w Wielkiej Brytanii, a wątek romansu między jej bohaterką a postacią graną przez Jasona Donovana, doczekał się odcinka zaślubin pary, który w 1987 zgromadził przed telewizorami 20 mln Brytyjczyków. Minogue została pierwszą laureatką czterech australijskich nagród Logie Awards przyznanych jednego roku, jak i najmłodszą laureatką tej nagrody w kategorii „Most Popular Television Performer”, przyznanej głosowaniem widzów.

1987–1989: Kylie i Enjoy Yourself[ | edytuj kod]

Podczas koncertu w Fitzroy Football Clubie z resztą obsady Sąsiedzi Minogue zaśpiewała w duecie „I Got You Babe”, a później „The Loco-Motion” jako bis. W 1987 podpisała kontakt płytowy z Mushroom Records. Pierwszy singiel „The Locomotion” zdobył i utrzymał przez siedem tygodni pozycję lidera na australijskich listach przebojów i został najlepiej sprzedającym się tam singlem w latach 80.. W 1988 otrzymała za to nagrodę ARIA za „najliczniej sprzedany singel roku”. Sukces utworu pociągnął za sobą podróż Minogue do Anglii w celu nawiązania współpracy z producenckim trio Stock, Aitken i Waterman. Na samym początku wiedzieli niewiele o Minogue, wręcz początkowo nie pamiętali o jej przyjeździe. Zanim Minogue trafiła do nich, napisali piosenkę „I Should Be So Lucky”, podczas gdy Minogue przybyła i czekała jakiś czas na zewnątrz studia. Piosenka osiągnęła pierwsze miejsce w Wielkiej Brytanii, Australii, Niemczech, Finlandii, Szwajcarii, Izraelu i Hongkongu. Minogue otrzymała wtedy po raz drugi nagrodę ARIA za „najliczniej sprzedany singel roku” (1988) oraz dodatkowo nagrodę specjalną tegorocznego rozdania. Singiel był także najlepiej sprzedającym się singlem 1988 w Wielkiej Brytanii, za co otrzymał pierwszą pozycję w podsumowaniu roku na UK Singles Chart.

Debiutancki album, nazwany po prostu Kylie ukazał się w lipcu 1988 i zawierał dance-popowe piosenki. Komercyjnie album okazał się sukcesem szczególnie w Wielkiej Brytanii, gdzie spędził ponad sześć tygodni na pierwszej pozycji listy sprzedaży oraz był najlepiej sprzedającym albumem w 1988. Do dziś sprzedano ponad 7 mln jego kopii. Mimo komercyjnego sukcesu łączący w sobie utwory w stylu dance-pop album otrzymał mieszane recenzje. „I Should Be So Lucky” został ogłoszony jako pierwszy singiel. Album uzyskał również status złotej płyty w USA, ponadto singiel „The Loco-Motion” dotarł na trzecie miejsce listy Billboard Hot 100 oraz na pierwsze w kanadyjskiej dance liście przebojów. Kolejnym singlem została piosenka „Got to Be Certain”, która trafiła na pierwsze miejsce w Australii oraz drugie w Wielkiej Brytanii. Niedługo po tym Minogue opuściła obsadę serialu Sąsiedzi, by skupić się na karierze muzycznej.

Drugi album Enjoy Yourself został wydany w październiku 1989. Osiągnął pierwsze miejsce w Wielkiej Brytanii, a także zdobył duży sukces w Australii, Nowej Zelandii i Japonii, gdzie dotarł do pierwszej dziesiątki. Album zawiera single „Hand on Your Heart” oraz „Tears on My Pillow”, które obydwa wchodziły na pierwsze miejsca w Wielkiej Brytanii. Niemniej krążek słabo sprzedał się w Północnej Ameryce z winy tamtejszego wydawcy firmy Geffen Records. Minogue nagrała wtedy piosenkę „Especially for You” w duecie z serialowym kompanem Jasonem Donovanem; utwór zajął pierwsze miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii i drugie miejsce w Australii. Piosenka znalazł się w północnoamerykańskiej wersji albumu. W grudniu 1989 na ekranach kin zadebiutowała produkcja The Delinquents z Minogue w roli głównej. Film został chłodno przyjęty przez krytyków, jednak okazał się komercyjnym sukcesem – w Wielkiej Brytanii zarobił ponad 200 tys. funtów, a w Australii stał się czwartym najbardziej kasowym filmem 1989 i najbardziej kasowym 1990. Następnie Minogue ogłosiła pierwszą trasę koncertową Enjoy Yourself Tour, którą odbyła po Wielkiej Brytanii, kontynentalnej Europie, Azji i Australii. Zaśpiewała też gościnnie w remake'u piosenki „Do They Know It’s Christmas?”.

1990–1992: Rhythm of Love i Let's Get to It[ | edytuj kod]

Trzeci album Minogue Rhythm of Love został wydany w listopadzie 1990 i został zrecenzowany jako dojrzalszy niż oba poprzedniki. Częściowo miał na to wpływ jej ówczesny związek z wokalistą rockowej grupy INXS Michaelem Hutchencem. Płyta dotarła do Top 10 pod względem sprzedaży w Wielkiej Brytanii i w Australii ukazywał jej dojrzalszy i bardziej seksualny obraz. Opisany został jako „skoczny i bardziej dojrzały” niż poprzednie albumy. Tworzenie klipu do „Better the Devil You Know” było dla Minogue pierwszym razem, gdy, cytując „czuła się częścią i współautorką procesu twórczego”. Pierwszy singiel „Better the Devil You Know” osiągnął drugie miejsce w Wielkiej Brytanii i czwarte miejsce w Australii. Drugi singiel „Step Back in Time” osiągnął na miejsce czwarte w Wielkiej Brytanii oraz piąte miejsce w Australii. Trzeci singiel „What Do I Have to Do” osiągnął szóste miejsce w Wielkiej Brytanii ale nie osiągnął Top 10 w Australii. Czwarty i ostatni singiel „Shocked” powtórzył osiągnięcie poprzedniego w Wielkiej Brytanii, a osiągnął siódme miejsce w Australii. Minogue odbyła następnie w lutym 1991 trasę Rhythm of Love Tour, odwiedzając Australię i Azję.

Czwarty album Minogue Let's Get to It stopniowo bardziej różny od trzech poprzednich ujrzał światło dzienne w październiku 1991 i dostał na 15 miejsce w Wielkiej Brytanii i 13 miejsce w Australii. Byl pierwszym, który nie wszedł do pierwszej Top 10 w tym zestawieniu. Single poradziły sobie jednak nieco lepiej, albumu podzielił pierwszy singiel „Word Is Out”, który znalazł się poza pierwszą Top 10 w Wielkiej Brytanii ale zajął dziesiąte miejsce w Australii. Następujące single „If You Were with Me Now” i „Give Me Just a Little More Time” osiągnęły miejsca odpowiednio drugie i czwarte. Czwarty i ostatni singiel „Finer Feelings” ominął Top 10 w Wielkiej Brytanii i nie znalazł się na liście in Australii. Również i ten album był wsparty trasą Let's Get to It Tour zaczętą w październiku 1991 i odbytą jedynie w Europie. Wraz z wydaniem czwartego albumu wymogi kontraktu Minogue z wytwórnią płytową PWL zostały spełnione. Postanowiła nie przedłużać jego ważności, mówiąc: ”Na początku byłam marionetką. Przez moją wytwórnię miałam końskie klapki na oczach. Nie byłam w stanie spojrzeć na lewo czy prawo”. We wrześniu 1992 na rynku pojawiła się pierwsza główna kompilacja Minogue Greatest Hits, która osiągnęła ponownie pierwsze miejsce w Wielkiej Brytanii i trzecie miejsce w Australii, promowały ją nowe piosenki „What Kind of Fool (Heard All That Before)” oraz cover zespołu Kool and the Gang pod tytułem „Celebration” któe znalazły się w Top 20 w Wielkiej Brytanii.

1993–1998: Kylie Minogue i Impossible Princess[ | edytuj kod]

Podpisanie umowy z wytwórnią Deconstruction Records oznaczało dla Minogue nowy etap w jej karierze. Jej piąty album pt. Kylie Minogue został wydany we wrześniu 1994 i był odejściem od stylu jej dotychczasowego repertuaru, co zostało docenione przez krytyków zarówno wokale jak i produkcja. Został stworzony przez producencki duet Brothers in Rhythm, a konkretnie Dave’a Seamana i Steve’a Andersona, którzy wyprodukowali również „Finer Feelings”, ostatni singiel wydany przez PWL. Płyta osiągnęła czwarte miejsce w Wielkiej Brytanii i trzecie miejsce w Australii, z wynikiem sprzedanych 250,000 sztuk. Główny singiel „Confide in Me” dotarł do miejsca drugia w Wielkiej Brytanii i zajął pierwsze w Australii. Kolejne single „Put Yourself in My Place” i „Where Is the Feeling?” wspięły się do Top 20 w Wielkiej Brytanii.

W tym czasie zaliczyła gościnny występ w komedii Pastor na obcasach. Znalazła się na okładce Who Magazine jako „30 najpiękniejszych ludzi na świecie”, co ułatwiło jej orzymać rolę u boku Jean-Claude’a Van Damme’a w filmie Uliczny wojownik z 1994. Film osiągnął umiarkowany sukces, zarabiając 70 milionów dolarów w Stanach Zjednoczonych, ale otrzymał średnio przychylne recenzje, a The Washington Post wręcz nazwał Minogue „najgorszą aktorką w świecie anglojęzycznym”. W 1995 Minogue nawiązała współpracę z australijskim artistą Nickiem Cavem, co zaowocowała balladą „Where the Wild Roses Grow”. Cave był zainteresowany Minogue od czasu „Better the Devil You Know”, twierdząc to jest „jeden z najbardziej silnych, charakternych ale wywołujących niepokój tekstów w popie jaki słyszał”. Teledysk do ich utworu był inspirowany obrazem Johna Everetta Millais’a pt. Ofelia i przedstawia Minogue jako zamordowaną dziewczynę, umieszczoną w stawie razem z wężem pływającym wkoło niej. Singiel osiągnął Top 10 w kilku krajach i drugie miejsce w Australii. Wygrał również nagrodę ARIA Awards w kategoriach „Piosenka Roku” i „Najlepsze Wydawnictwo Pop”. W 1996 otrzymała również drobną rolę w filmie Bio-Dome z Pauly Shore i Stephenem Baldwinem w rolach głównych.

Do 1997 Minogue była w związku z francuskim fotografem Stéphanem Sednaoui. Zainspirowana wspólną fascynacją kulturą japońską, stworzyli kombinację zdjęć postaci w stylu pomieszania gejszy z „super bohaterką rodem z mang”. Sesje zostały użyte do szóstego albumu Minogue Impossible Princess oraz do teledysku do utworu „GBI: German Bold Italic”, kolaboracji Minogue z Towa Tei. Na samym albumie inspirowała się artystami takim jak Shirley Manson i Garbage, Björk, Tricky, U2, oraz japońskim popem jak Pizzicato Five i Towa Tei. Płyta zawiera efekty wspólpracy z muzykami, takimi jak James Dean Bradfield czy Sean Moore z zespołu Manic Street Preachers. Impossible Princess zebrał w momencie wydania negatywne recenzje i opinie, ale z perspektywy czasu został doceniony jako najbardziej osobisty, alternatywny i artystycznie bogaty album Minogue. Przy tym albumie Minogue musiała się zmierzyć z sugestiami, że udaje przejście na bycie artystką alternatywną. Teledysk do singla „Did It Again” nawiązuje do jej wcześniejszych wizerunków. W samej Wielkiej Brytanii tytuł krążka, w związku ze tragiczną śmiercią księżnej Diany, został zmieniony na Kylie Minogue. Album w Australii osiągnął umiarkowany sukces, choć spędził 35 tygodni na liście najlepiej sprzedających się płyt. Ostatnią częścią ery Deconstruction była trasa koncertowa Intimate and Live Tour zaczęta w czerwcu 1998 i odbyta po Australii i Europie, rozrzeszana o dodatkowe koncerty.

1999–2002: Light Years i Fever[ | edytuj kod]

Kylie Minogue podczas koncertu, 2003

W 2000 wydała następny album, Light Years, który promowała singlami „Kids” (duet z Robbiem Williamsem), „Spinning Around”, „On a Night Like This” i „Your Disco Needs You”.

1 października 2001 wydała album pt. Fever. Na płycie znalazł się m.in. singiel „Can't Get You Out of My Head”, który stał się międzynarodowym przebojem – spędził 16 tygodni na oficjalnej liście przebojów Eurochart Hot 100, ponadto dotarł do pierwszego miejsca we wszystkich europejskich krajach (oprócz Norwegii) oraz spędził cztery tygodnie na szczycie listy przebojów w Anglii. Z płyty pochodzą też single „In Your Eyes”, „Love at First Sight” i „Come into My World”.

Na początku 2002 Minogue wyruszyła na podbój USA. W notowaniu Billboardu z 16 marca 2002 album Fever debiutował na trzecim miejscu listy 200 najlepiej sprzedających się albumów w USA.

2003–2009: Body Language i X[ | edytuj kod]

Kylie Minogue na koncercie w Paryżu, marzec 2005

Dziewiąty studyjny album Body Languagenagrywała w Anglii, Irlandii i Hiszpanii. Płyta ukazała się w listopadzie 2003. Singlem zapowiadającym płytę był utwór „Slow” (1. miejsce na wyspach brytyjskich), napisany wspólnie przez Kylie, Emilianę Torrini i Dana Careya. Remiksy singla zostały powierzone The Chemical Brothers. Dwupłytowa składanka Ultimate Kylie, która ukazała się w listopadzie 2004, zawierała 31 przebojowych singli artystki oraz dwa nowe utwory, z których jeden, „I Believe in You”, napisała i nagrała wspólnie z Jakiem Shearsem i Babydaddym z Scissor Sisters.

W 2005 Minogue rozpoczęła swoją największą trasę koncertową o nazwie Showgirl: The Greatest Hits Tour. Trasa musiała zostać przerwana – okazało się bowiem, że artystka mierzy się z nowotworem piersi. Wkrótce przeszła operację i chemioterapię. Rok później triumfalnie powróciła na scenę i wznowiła trasę koncertową Showgirl, po czym w lipcu 2007 wydała dziesiąty album pt. X, który promowała singlem „2 Hearts”. Krążek dotarł na szczyt najlepiej sprzedających się albumów w Australii. Po premierze płyty rozpoczęła kolejną trasę koncertową o nazwie KylieX2008.

4 czerwca 2009 z okazji obchodów 20. rocznicy pierwszych wolnych wyborów wystąpiła na specjalnym koncercie w Stoczni Gdańskiej.

Minogue podczas Aphrodite Tour w 2011 roku

2010–2012: Aphrodite i The Abbey Road Sessions[ | edytuj kod]

W lipcu 2010 wydała album pt. Aphrodite. Z płyty pochodził singel „All the Lovers”, który stał się wielkim europejskim przebojem, docierając do podium Wielkiej Brytanii oraz wielu innych państw, takich jak Francja, Hiszpania czy Szkocja. Osiągnął także pozycję szczytową na liście klubowych hitów w Stanach Zjednoczonych. Wyczyn ten powtórzyły wszystkie pozostałe single z krążka, czyli „Get Outta My Way”, „Better Than Today” oraz „Put Your Hands Up (If You Feel Love)”.

W październiku 2012 ukazało się wydawnictwo The Abbey Road Sessions. Promowane przez single „Flower” oraz „On a Night Like This” zawiera 16 w większości znanych piosenek Minogue w nowych aranżacjach.

2013–2016: Kiss Me Once i Kylie Christmas[ | edytuj kod]

Po odejściu z dotychczasowej wytwórni Minogue przeszła do Roc Nation, z którą rozpoczęła pracę nad nowym albumem wraz z Fernando Garibay'em, Pharrellem Williamsem, Darkchild, Sią, Nervo i Jayem-Z. W czerwcu 2013 zaprezentowała piosenkę „Skirt”, która miała promować kolejn album piosenkarki, jednak ostatecznie nie znalazła się na nim. W styczniu 2014 wydała singiel „Into the Blue”, a w marcu zaprezentowała cały album pt. Kiss Me Once. 22 kwietnia wydała drugi singiel – „I Was Gonna Cancel”, który został wyprodukowany przez Pharrella Williamsa. We wrześniu rozpoczęła trasę koncertową pt. Kiss Me Once Tour; w ramach trasy 30 października odbył się koncert w łódzkiej Atlas Arenie.

25 listopada 2016 ukazała się reedycja świątecznego albumu Minogue pt. Kylie Christmas: Snow Queen Edition.

2018–2019: Golden[ | edytuj kod]

W lutym 2017 podpisała nowy kontrakt z wytwórnią BMG Rights Management. W kolejnych miesiącach pracowała intensywnie nagrywając materiał na nowy album w Londynie, Los Angeles oraz Nashville. Czternasty album artystki zatytułowany Golden ukazał się 6 kwietnia 2018. Pierwszym singlem promującym krążek został utwór „Dancing”. Krążek zadebiutował na pierwszym miejscu najpopularniejszych albumów w Wielkiej Brytanii i Australii. Tym wyczynem Minogue osiągała najwyższe miejsce na brytyjskiej liście albumów przez cztery kolejne dekady, od lat 80. do 2010. W kwietniu 2018 była jednym z wykonawców na przyjęciu urodzinowym Elżbiety II, które odbyło się w Royal Albert Hall.

28 czerwca 2019 ukazała się kompilacja największych hitów Minogue pt. Step Back in Time: The Definitive Collection, która była promowana singlem „New York City”. 30 czerwca Minogue zadebiutowała na festiwalu Glastonbury. W grudniu pojawiła się we własnym świątecznym programie telewizyjnym Kylie's Secret Night, który został wyemitowany na Channel 4.

Od 2020: Disco[ | edytuj kod]

6 listopada 2020 nakładem wytwórni BMG ukazał się piętnasty album Minogue pt. Disco. Większość materiału nawiązuje do muzyki disco z lat 70. i 80. oraz współczesnej muzyki klubowej. Album był promowany przez single „Say Something”, „Magic” oraz „I Love It”. Disco jest ósmym albumem numer jeden Minogue w Wielkiej Brytanii, dzięki czemu piosenkarka pobiła rekord jako pierwsza artystka, której albumy były numerem jeden w ciągu pięciu kolejnych dekad (od lat 80. do 2020).

Rodzina i związki[ | edytuj kod]

W lutym 2016 ogłosiła zaręczyny z Joshuą Sasse. W 2017 para rozstała się z powodu zdrady, której dopuścił się aktor. Następnie związała się z Paulem Salomonsem, szefem magazynu GQ.

Podstrony: 1 [2] [3] [4]