Kursywa
Przeczytaj także...
Italik, italika – obecnie jest to w polskim języku potocznym synonim kursywy, czyli każdej pochyłej odmiany pisma w postaci czcionki lub fontu, natomiast w terminologii profesjonalnej słowo to jest stosowane dość rzadko, gdyż tylko w swoim podstawowym znaczeniu dotyczącym historii typografii lub estetyki typograficznej.Znaki pisarskie – znaki stanowiące pismo, symbole graficzne oznaczające dźwięki mowy lub znaczenia myślowe. Ciąg znaków pisarskich nazywamy tekstem.
Font (ang., z łac. fons – źródło) – zestaw czcionek o określonych cechach zapisany w postaci elektronicznej, w jednym pliku.
Italik, italika – obecnie jest to w polskim języku potocznym synonim kursywy, czyli każdej pochyłej odmiany pisma w postaci czcionki lub fontu, natomiast w terminologii profesjonalnej słowo to jest stosowane dość rzadko, gdyż tylko w swoim podstawowym znaczeniu dotyczącym historii typografii lub estetyki typograficznej.Znaki pisarskie – znaki stanowiące pismo, symbole graficzne oznaczające dźwięki mowy lub znaczenia myślowe. Ciąg znaków pisarskich nazywamy tekstem.
Font (ang., z łac. fons – źródło) – zestaw czcionek o określonych cechach zapisany w postaci elektronicznej, w jednym pliku.
Kursywa – termin oznaczający używanie znaków pisarskich w postaci pochylonej, przy czym jego stosowanie odnosi się zarówno do pisma ręcznego (także w alfabetach wcześniejszych niż łaciński), jak i pisma maszynowego (czcionka lub font).
Obecnie w potocznym języku polskim, za sprawą wpływu terminologii angielskiej, synonimem kursywy został również italik w znaczeniu każdego użycia kroju pisma w odmianie pochyłej, aczkolwiek prawidłowo pojęcie italika jest tylko podzbiorem pojęcia kursywy (w artykule italik znajduje się szersze opisanie tego problemu terminologicznego).
Odmiana pisma – jedna z trzech podstawowych cech każdego fontu (a także czcionki). Pozostałe dwie to: krój i stopień pisma. Odmianę fontu nazywa się również (aczkolwiek rzadziej) wariantem.Krój pisma to charakterystyczny obraz kompletu znaków pisma o jednolitych podstawowych cechach graficznych: stylu, rytmie, proporcji, dukcie, układzie lub kształcie szeryfów, właściwościach optycznych (czytelności) itp. Może mieć wiele odmian, czasami nawet znacznie różniących się od kroju podstawowego, lecz nadal zachowujących w sposób konsekwentny podstawowe założenia graficzne danej rodziny krojów.
Przykłady: Pismo proste Pismo pochyłe (pochylone), kursywa (ang. italic) Pismo pogrubione pochyłe (pochylone), pogrubiona kursywa (ang. bold italic)
Zobacz też[]
Warto wiedzieć że... beta
Starsza kursywa rzymska zrodziła się w I wieku z potrzeby szybkiego pisania. Kursywa wywodzi się z kapitały i jest w znacznej części pismem majuskulnym: w dwóch liniach nie mieści się wyraźnie charakterystyczne długie „S”. Szybkość pisania uzyskano w kursywie przez znaczącą niekiedy redukcję niektórych elementów liter, np. m to trzy pionowe kreski.
Młodsza kursywa rzymska wykształciła się około V wieku z kursywy starszej pod wpływem pisma greckiego. Zwana też minuskułą, ze względu na to, że niektóre jej litery wpisują się w cztery linie.
Czcionka (staropolskie nazwy: krotło, cćonka, trzcionka) – rodzaj nośnika pojedynczych znaków pisma drukarskiego, podstawowy materiał zecerski używany w technice druku wypukłego. Współcześnie czcionka drukarska została wyparta przez czcionkę komputerową, która jest obrazem pojedynczego znaku (glifu) zakodowanym w postaci bitmapowej lub wektorowej.