Kultura Yangshao
Kultura archeologiczna - zespół stale współwystępujących ze sobą na pewnym terytorium i w pewnym czasie charakterystycznych form źródeł archeologicznych.Waza – duże, szerokie i głębokie ceramiczne naczynie, przeważnie z dwoma uchwytami i przykrywką, służące do podawania zup. Wazy wykonywane są przede wszystkim z porcelany lub fajansu.
Kultura Longshan – chińska kultura neolityczna będąca bezpośrednią kontynuacją kultury Yangshao, która wykształciła się w rejonie centralnego i dolnego biegu Rzeki Żółtej między 2500 p.n.e. a 1850 p.n.e., na terenie m.in. północnej części prowincji Henan oraz wzdłuż wybrzeży Morza Wschodniochińskiego.
Kultura Yangshao (chin. 仰韶文化, Yǎngsháo wénhuà) – chińska kultura neolityczna, która wykształciła się w rejonie centralnego biegu rzeki Huang He zajmowanym przez prowincje Henan, Shanxi, Shaanxi. Czas jej trwania datowany jest okres 5000–3000 p.n.e. Odkryta została przez szwedzkiego geologa J.G. Anderssona w 1920 roku. Nazwa pochodzi od pierwszej odkrytej osady (w chińskiej prowincji Henan). Obecnie znanych jest ponad 1000 stanowisk tej kultury, z których najważniejszym jest Banpo.
Kultura znana jest z wyrobów ceramicznych wykonywanych na wolnoobrotowych kołach garncarskich lub lepionych ręcznie. Należą do nich wazy, czary i urny grzebalne malowane na szarym, brązowym lub czerwonym tle farbami w kolorach: czarnym, czerwonym, żółtym i białym, dekoracjami w kształcie spiral i innych figur geometrycznych (rombów, kwadratów, trójkątów) oraz zgeometryzowanych twarzy, zwierząt i ryb. Część wyrobów pozbawiona jest dekoracji (najprawdopodobniej są to naczynia codziennego użytku). Rytmicznie powtarzalny ornament najprawdopodobniej miał związek z rytuałami magicznymi i praktykami szamanistycznymi. Przypuszcza się, że spirale symbolizowały wodę, zygzaki błyskawice, a meandry chmury.
Ludność kultury Yangshao mieszkała w niewielkich wioskach, składających się z półpodziemnych domów o owalnym kształcie i zajmowała się uprawą prosa.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ Encyklopedia historyczna świata. Tom III. Kraków: Wyd. Opres, 2000, s. 24-25. ISBN 83-85909-61-3.
- Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005, s. 318-319. ISBN 83-05-13407-5.