Kujaba
Przeczytaj także...
Słowianie wschodni – indoeuropejska grupa ludnościowa Europy, zamieszkująca wschodnią i część środkowej partii tego kontynentu, licząca około 210 mln ludzi.Kijów (ukr. Київ, Kyjiw, ros. Киев, Kijew) – stolica i największe miasto Ukrainy, nad rzeką Dniepr. Był miastem królewskim Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Ibn Haukal (X wiek) - irański podróżnik i geograf. W swoich pracach opisał m.in. Sudan Zachodni, Andaluzję i Sycylię.
Słowianie wschodni – indoeuropejska grupa ludnościowa Europy, zamieszkująca wschodnią i część środkowej partii tego kontynentu, licząca około 210 mln ludzi.Kijów (ukr. Київ, Kyjiw, ros. Киев, Kijew) – stolica i największe miasto Ukrainy, nad rzeką Dniepr. Był miastem królewskim Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Ibn Haukal (X wiek) - irański podróżnik i geograf. W swoich pracach opisał m.in. Sudan Zachodni, Andaluzję i Sycylię.
Kujaba, Kujawia (arab. كويابة Kūyāba) – wzmiankowany w źródłach arabskich (Al-Gaihani i Ibn Haukal) jeden z trzech, obok Slawii i Arsanii, wschodniosłowiańskich ośrodków protopaństwowych na obszarze późniejszej Rusi, istniejących przed przybyciem Waregów.
Arsania, Artania – wzmiankowany w źródłach arabskich (Al-Gaihani i Ibn Haukal) jeden z trzech, obok Kujaby i Slawii, wschodniosłowiańskich ośrodków protopaństwowych na obszarze późniejszej Rusi, istniejących przed przybyciem Waregów.Slawia – wzmiankowany w źródłach arabskich (Al-Gaihani i Ibn Haukal) jeden z trzech, obok Kujaby i Arsanii, wschodniosłowiańskich ośrodków protopaństwowych na obszarze późniejszej Rusi, istniejących przed przybyciem Waregów.
Na podstawie podobieństwa fonetycznego identyfikuje się Kujabę z okolicami Kijowa.
Język arabski należy do rodziny języków semickich, w której zaliczany jest do grupy języków południowo-zachodnich według klasycznego podziału, bądź grupy języków zachodnich, centralnych według podziału Hetzrona i Voigta. Zapisywany jest alfabetycznym pismem arabskim, typu abdżad, od strony prawej do lewej.Waregowie, Wariagowie – nazwa pochodząca od staronordyckiego słowa var (ślub), tu używana w rozumieniu przysięgi, w formie pośredniej vearing (towarzysz, sprzymierzeniec). Niektórzy historycy wywodzą nazwę od fińskiego słowa "vara", oznaczającego straż lub "vaara", czyli niebezpieczeństwo..
Przypisy[ | edytuj kod]
- Encyklopedia historyczna świata. T. IX. Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 2001, s. 109. ISBN 83-85909-70-2.