Krijajoga - Jogananda

Starożytność i średniowiecze[ | edytuj kod]

Według Joganandy techniki krijajogi (lub bardzo podobne) były znane od tysiącleci, lecz trzymane w tajemnicy. Autobiografia Jogina podaje, że znajomość krijajogi miał Adi Śankara (wtajemniczony przez Mahawatara Babadźiego), a także Ardźuna (wtajemniczony przez Krisznę), Patandźali, Eliasz, Jezus Chrystus, Kabir, Paweł z Tarsu i Jan Ewangelista. Ponadto zostały nawet opisane w Bhagawadgicie, Jogasutrach oraz wspomniane w 1 liście do Koryntian. Następujące dwa cytaty z Jogasutr, według Autobiografii Jogina mówią o krijajodze:

Asceza, medytacja, skupienie się na Iśwarze – krijajogą (Jogasutry II, 1)

Gdy to jest, przerywanie biegu wdechu i wydechu – pranajamą (Jogasutry II, 49)

Według Joganandy określenie użyte tu określenie "krijajoga" odnosiło się do dokładnie tej samej nauk co nauczał Mahavatar Babadźi. A oto wersety z Bhagawadgity, które według Joganandy odnosiły się do krijajogi:

A niektórzy [jogini] w kierowaniu oddechem pełną zdobywszy władzę, wydech w ofierze oddają wdechowi, a wdech wydechowi, a zatrzymanie obu za cel sobie stawiają. (Bhagawadgita 4:29)

Medytacja (łac. meditatio - zagłębianie się w myślach, rozważanie, namysł) – praktyki mające na celu samodoskonalenie, stosowane zwłaszcza w jodze oraz w religiach i duchowości Wschodu (buddyzm, taoizm, konfucjanizm, hinduizm, dżinizm), a ostatnio także przez niektóre szkoły psychoterapeutyczne. Elementy medytacji dają się również zauważyć w chrześcijaństwie (hezychazm) i islamie (sufizm).Bóg lub bóstwo – istota nadprzyrodzona, której istnienie postuluje większość religii. Zajmuje się nim teologia i filozofia, gdzie jest ono uważane za zagadnienie metafizyczno-egzystencjalne. Ze względu na duże zróżnicowanie rozumienia tego pojęcia, trudno jest o jego jednoznaczną definicję (co dodatkowo utrudniają założenia teologiczne związane z tym zagadnieniem, pochodzące z poszczególnych religii). Jako najbardziej różniące się od siebie, należy wyodrębnić definicje używane przez religie politeistyczne i monoteistyczne, deizm, panteizm oraz panenteizm.

Tej jogi odwiecznej i niezniszczalnej Jam Wiwaswata nauczał, Wiwaswat przekazał ją Manu, Manu zaś podał ją synowi swemu – Ikszwaku. I tak przekazywana dalej z ust do ust, znana była Królom-Mędrcom, lecz z biegiem wieków zapomnianą została na świecie. (Bhagawadgita 4:1-2)

Jogananda także uważał, że wzmianka o krijajodze istnieje również w Biblii:

Na każdy dzień umieram przez chwałę naszą, którą mam w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. (1 Kor, 15:31)

Według Joganandy użyte określenie "umieram" odnosiło się nie do zwykłej śmierci, lecz do stanu zjednoczenia z własną jaźnią, możliwego poprzez praktykę krijaJogi (następuje całkowite zatrzymanie pulsu i oddechu na dłuższy okres).

Współczesność[ | edytuj kod]

Lahiri Mahaśaja – główny propagator krijajogi w Indiach

Odnowienie krijajogi nastąpiło w 1861 roku, gdy Lahiri Mahaśaja spotkał Mahawatara Babadźiego podczas wspinaczki po górach w Ranikhecie. Wówczas Mahawatar Babadźi wtajemniczył Lahiriego Mahaśaję w krijajogę. Jogananda podaje, że Lahiri Mahaśaja chodząc po górach spotkał pewnego tajemniczego jogina (Mahavatara Babadźiego) i po paru minutach zorientował się, że w poprzednim wcieleniu był uczniem tego jogina. Parę godzin później Mahawatar Babadźi zmaterializował pałac dla Lahiriego Mahaśaji, w którym wtajemniczył go w krijajogę. Z początku Babadźi udzielił pozwolenia na nauczanie krijajogi wyłącznie Lahiriemu Mahaśaji. Jednak później na prośbę Lahiriego Mahaśaji zliberalizował nieco tę regułę i pozwolił każdemu mistrzowi krijajogi wtajemniczać swych uczniów w tę technikę. Jednak uczniowie nie mają prawa już nikogo nauczać krijajogi i są zobowiązani trzymać ją w tajemnicy.

Krijajoga spopularyzowana została w Indiach w dziewiętnastym i dwudziestym wieku głównie przez Lahiriego Mahaśaję, Śri Jukteśwara Giri i Paramahansę Joganandę, lecz również z udziałem Mahawatara Babadźiego oraz ich uczniów. Stała się powszechna w świecie zachodnim (w Ameryce) dzięki naukom Paramahansy Joganandy. Został on specjalnie wysłany przez Mahawatara Babadźiego do świata Zachodu, aby szerzyć tam krijajogę. W Stanach Zjednoczonych założył towarzystwo Self-Realization Fellowship, nauczające krijajogi oraz propagując jej ogólną filozofię życiową (dialog międzyreligijny, miłość). Jogananda nauczał także krijajogi w Indiach. Wtajemniczył on w krijajogę wiele osób, między innymi, Mahatmę Gandhiego. Krijajoga opisana jest bardzo ogólnie w książce: Autobiografia Jogina. Techniki krijajogi są pilnie strzeżone przez Self-Realization Fellowship oraz kilka innych instytutów nauczających krijajogi (między innymi Yogoda Satsanga Society of India założone przez Paramahansę Joganandę) i ogólnie dostępne tylko w zarysie. Osoby wtajemniczone w krijajogę muszą bowiem złożyć przysięgę, że dopóki nie uzyskają tytułu mistrza krijajogi, nie będą nikogo nauczać tej techniki.

Oprócz Joganandy w rozpowszechnianiu krijajogi udział miał Śrimat Bhupendranath Sanjal – uczeń Lahiriego Mahaśaji. Założył aśramy, w których nauczał krijajogi w Puri, Orisie, Bhagalpurze i Biharze. Jednym z jego uczniów był Paramahansa Hariharananda (pobierający nauki w Puri), który również (później) bardzo propagował krijajogę. Ponadto, Swami Satjananda Giri – uczeń Śri Jukteśwara Giri – także miał swój wkład w rozpowszechnieniu krijajogi. Prowadził aśramy w Ranchi i Karar oraz był jednym z mistrzów duchowych Paramahansy Hariharanandy.

Paramahansa Hariharananda – uczeń Śri Jukteśwara Giri – w bardzo dużym stopniu przyczynił się do rozwoju krijajogi poprzez nauczanie i rozpowszechnianie tej techniki medytacji. Dzieło to przejął po nim jego uczeń – Paramahansa Pradźnanananda, którego Paramahansa Hariharananda wyznaczył jako swojego następcę. Obecnie Paramahansa Pradźnanananda jeździ po świecie, prowadząc warsztaty i kursy, w których naucza krijajogi. Oprócz niego obecnie krijajogi naucza jeszcze pięciu innych Swamich: Swami Suddhananda Giri, Swami Mangalananda Giri, Swami Arupananda, Swami Samvidananda, Swami Samarpanananda. Poza tym obecnie na świecie są również świeccy nauczyciele krijajogi. Prowadzą oni w wielu miejscach na świecie kursy, warsztaty i seminaria, w których nauczają krijajogi, a także filozofii moralnej związanej z krijajogą (dialogu międzyreligijnego, miłości dla innych, walki z własnymi wadami). Nauczają oni także prawd zawartych w Bhagawadgicie oraz innych świętych ksiąg innych wyznań.

Obecnie ze względu na dużą liczbę nauczycieli krijajogi, techniki medytacji nauczane przez niektórych z nich, nazywane "krijajogą" różnią się od prawdziwej krijajogi nauczanej przez Mahawatara Babadźiego i Lahiriego Mahaśaję. Techniki zwane "kriją" lub "krijajogą" różne od krijajogi przekazu Mahawatara Babadźiego (opisanej w tym artykule) mogą być z nią mylone, gdyż Krija to popularne sanskryckie słowo, odnoszące się obecnie do różnych technik jogi i medytacji.

Korzyści[ | edytuj kod]

Jogananda opisał w swojej książce korzyści płynące z praktykowania krijajogi. Należało do nich między innymi: spowalnianie procesu starzenia się oraz gwałtowne przyśpieszenie procesu osiągania stanu nadświadomości. Ponadto, według Autobiografii Jogina, krijajoga oczyszcza krew z dwutlenku węgla i napełnia ją tlenem, część z tych atomów tlenu tworzy prąd subtelnej energii, oczyszczającej mózg i ćakr.

Yogananda napisał również, że mistrzowie krijajogi (bądź podobnych technik) mają moc dematerializowania swojego ciała, kiedy tylko chcą. Ponadto Lahiri Mahaśaja – mistrz krijajogi – był w stanie żyć bez oddychania oraz bez oddawania kału i moczu. Jogananda opisał także inne cuda dokonywane przez mistrzów krijajogi, takie jak na przykład bilokacja.

Krijajoga jest uważana za bardzo bezpieczną technikę medytacji, jednak musi koniecznie być praktykowana pod nadzorem kompetentnego mistrza.

Podstrony: [1] [2] 3 [4] [5]